Επιλογή Ζωής 4

25 λύ να βρει δουλειά και πήγε στην Ολλανδία με τον άντρα της κι εκεί άρχισε να παίζει θέατρο. Αυτή τη στιγμή, λοι- πόν, η κόρη μου, η Θεοδώρα Βουτσά, έχει στην Ολλανδία δύο θιάσους και έχει κάνει και δύο ταινίες αμερικάνικες. Ξέρεις γιατί; Γιατί εκεί κανείς δεν ξέρει τον Βουτσά. Είναι άγνωστος στην Ολλανδία. Δεν χρειάζεται να προσπαθή- σει να «ξεπεράσει» εμένα, το όνομά μου. E.Z.: Σας έχει μείνει κάποιο απωθημένο, κάποιο έργο που θα θέλατε να παίξετε ή κάποιος ρόλος που θα θέλα- τε να υποδυθείτε; Κ.Β.: Δεν νομίζω, έχω κάνει πάρα πολλά έργα, θεατρικά και κινηματογραφικά, έχω παίξει στην Επίδαυρο, στο Ηρώδειο, σε πολλά αρχαία θέατρα… Δεν μπορώ να πω για κάποιον ρόλο συγκεκρι- μένα, αλλά όσο κι αν αισθά- νομαι γεμάτος, να σου πω την αλήθεια, υπάρχει ακόμα μια γωνίτσα ελεύθερη που θέλω να τη γεμίσω κι αυτήν! Με θέατρο, με κινηματογρά- φο, με τηλεόραση… Και να πω και κάτι εδώ, από τη στιγ- μή που βγήκε η τηλεόραση, πέθανε ο κινημα- τογράφος. Όταν βγήκε η τηλεόραση, και μετά η βιντεοκασέτα, μαζεύονταν τέσσερις-πέντε οικογέ- νειες στο σπίτι αυτής που είχε την τηλεόραση. Αρ- γότερα έπαιρναν μια κασέτα από το βιντεοκλάμπ και έβλεπαν το έργο κλεισμένοι στο σπίτι. Έτσι σταμάτησε ο κινηματογράφος σαν διασκέδαση που έβγαινε ο κόσμος έξω… E.Z.: Βοηθήσατε όμως κι εσείς στη διάδοση της τηλεόρασης, παίξατε σε σειρές όπως ήταν ο περίφημος «Ονειροπαρμέ- νος»… Κ.Β.: Είναι αλήθεια πως έχω κάνει πολλές τηλεοπτικές σειρές, γιατί αυτό «ζητούσε» το επάγγελμά μας τότε. Εί- ναι αυτό που λέμε «μπήκαμε στον χορό και θα χορέψου- με». Κι εγώ χόρεψα πολύ. Αλ- λά μην ξεχνάς πως η δουλειά είναι για μένα ευτυχία. E.Z.: Τελειώνοντας, έχετε κάποια όνειρα για την προ- σωπική σας ζωή από δω και στο εξής; Κ.Β.: Αυτό που θέλω πάνω απ’ όλα, είναι να είμαι καλά στην υγεία μου. Γυμνάζομαι, ασκούμαι, κάνω δίαιτα, θέλω να κρατιέμαι σε φόρμα και να είμαι υγιής. Αν ισχύει αυτό, τότε όλα μου τα όνειρα μπο- ρώ και τα πραγματοποιώ! Κάπου εδώ, ολοκληρώθη- κε η συνομιλία μας με τον Κώστα Βουτσά, έναν μεγάλο καλλιτέχνη, αλλά πάνω απ’ όλα, έναν σημαντικό άνθρω- πο που στα 86 χρόνια του αποτελεί πρότυπο δραστη- ριότητας και ζωντάνιας, δί- νοντάς μας πολύτιμα διδάγ- ματα ζωής. Θα κρατήσουμε την αφοσίωσή του στη δουλειά, την αποφασι- στικότητά του να μη «βγει στη σύνταξη» και να μείνει μακριά από την καρέκλα του καφενείου και, κυρίως, την προσήλωσή του στο μέλλον και όχι στις αναμνήσεις ενός παρελθόντος, που μπορεί μεν να είχε πολλές στιγμές χαράς και δόξας, αλλά πλέον έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Ανανεώνουμε το ραντεβού μαζί του σε καμιά εικοσαριά χρόνια, όταν ίσως αρχίσει σιγά-σιγά να μπαίνει στην τρί- τη ηλικία! ■ “ Aυτό που δίνω σαν συμβουλή στους συνομηλίκους μου είναι να ΥΠΑΡΧΟΥΝ. Να βρουν κάτι, μια δουλειά να κάνουν, να είναι έστω υπάλληλοι κάπου ακόμα κι αν είναι 80 χρονών. Αν δεν σε παίρνουν, βρες κάτι άλλο, κάποια δουλειά να κάνεις. Οτιδήποτε. ”