Επιλογή Ζωής 4

80 Οι Βετεράνοι Θ.Μ.: Το πρώτο πράγμα είναι η αγάπη. Πρέπει να αγαπάς με πάθος αυτό που κάνεις και τίποτα άλλο να μην σου κλέψει αυτή την αγάπη. Αν αγαπήσεις κάτι άλλο, δε θα μπορέσεις να γίνεις ένας μεγάλος ποδοσφαιριστής. Από εκεί και πέρα είναι σημαντικό να γυμνά- ζονται και, ειδικά όταν είναι σε μικρή ηλικία, να μάθουν πολύ καλά την τεχνική του ποδοσφαίρου. Είναι δύσκολη, αλλά πρέπει να τη μάθεις σε πολύ μικρή ηλικία. Και βεβαίως να έχουν όνειρα, στό- χους, να μη φοβούνται, να μην τρομάζουν. E.ζ.: Πώς ήταν η ζωή σας μετά το ποδόσφαιρο; Τι εκπλήξεις έκρυβε για σας; Θ.Μ.: Έζησα μια πολύ έντονη ζωή μέσα στο ποδό- σφαιρο και όταν αυτή τελείωσε, η μετέπειτα ζωή μου δεν είχε τίποτα με το οποίο να μπορούσε να συγκριθεί. Έχω μια όμορφη, ήσυχη ζωή με την οι- κογένειά μου, αλλά τα όσα έζησα στο ποδόσφαιρο έμειναν βαθιά χαραγμένα μέσα στην ψυχή μου και δεν μπορεί να τα αλλάξει τίποτα άλλο. E.ζ: Έχετε περάσει τα 60, αλλά είστε ακόμα ενερ- γητικός, αειθαλής. Ποιο είναι το μυστικό για να παραμένει κάποιος ενεργητικός και αειθαλής μετά τα 60; Θ.Μ.: Το παν είναι η ψυχή του. Η ψυχή του να είναι πάντοτε ζωντανή, χαρούμενη, αισιόδοξη, να μην το βάζει κάτω. Ποτέ να μην πει «δεν μπορώ να κάνω εκείνο ή το άλλο», όλα μπορούν να γίνουν. Βεβαίως δεν γίνεται να τα κάνεις όλα όπως όταν ήσουν 20 χρονών. Τότε έκανα 130 πους-απς, τώρα κάνω 20. Αλλά και τα 20 είναι καλά. Πρέπει να νιώθεις παιδί, να μη σε βάζει κάτω η απογοήτευση. E.ζ.: Πώς αισθάνεται ένας αθλητής, πόσο μάλλον πρωταθλητής, γνωρίζοντας πως η καριέρα του θα τελειώσει και «θα βγει στη σύνταξη» από νωρίς, όντας ακόμα νέος; Όταν μάλιστα έχει συνηθίσει και τις στιγμές δόξας, το χειροκρότημα του κόσμου… Θ.Μ.: Θα αρχίσω από αυτό το τελευταίο. Ο κόσμος τώρα με αγαπάει πιο πολύ απ’ ό,τι όταν έπαιζα, είναι κάτι το φανταστικό και τον ευχαριστώ θερμά μέσα από την καρδιά μου! Είναι κάτι ιδιαίτερα συγκινητικό για μένα, που με γεμίζει χαρά και περηφάνια. Τώρα όσον αφορά τη διάρκεια της δουλειάς μας, σίγουρα είναι μικρή, αλλά έχει τόσα πολλά που σε γεμίζουν. Σχετικά με τη δόξα, ποτέ δεν πίστευα ότι είμαι κάτι διαφορετικό από τους υπόλοιπους. Απλώς ήμουν τυχερός γιατί το ποδόσφαιρο το αγαπάει πάρα πολύς κόσμος. Όσον αφορά το προσωνύμιο που μου βγάλανε, «ο Μαύρος ο Θεός», εγώ δεν ένιωθα ποτέ Θεός, ήμουν ένας απλός, ταπεινός άνθρωπος, που αγαπούσα πολύ το ποδόσφαιρο και την ομάδα μου, ήθελα να κερδίζει η ομάδα μου, να βάζω γκολ, να συμμετέχω. Πάντα όμως μέσα στα πλαίσια της λογικής, πατώντας κάτω στο έδαφος. E.ζ.: Τι θα συμβουλεύατε ένα άτομο άνω των 60 που δεν είναι αθλητής για να κρατήσει τη ζωτι- κότητά του; Θ.Μ.: Κοίταξτε, ο καθένας πρέπει να κάνει ό,τι του αρέσει. Εγώ είχα το ποδόσφαιρο, άλλος μπορεί να