Food Service τ. 139

28 δέσμευση, απόλυτη εστίαση στον κεντρικό στόχο και, φυσικά, πολλή δουλειά. Ωστόσο, με… τρέφει δημιουρ- γικά σε καθημερινή βάση κι αποτελεί τον άμεσο οδηγό της καριέρας μου». Το… παιχνίδι των συμπτώσεων Η διαδρομή του Ασημάκη Χανιώτη μοιάζει να αποτελεί μια… αλληλουχία συγκυριών, των οποίων η ευκολία με την οποία υλοποιούνταν εκπλήσσει. «Μεγάλωσα στο Περιστέρι και βίωσα από τα παιδικά μου χρόνια το διαζύγιο των γονιών μου. Σε αυτό το πλαίσιο, είχα την ευκαιρία να τρώω σε πολλά εστιατό- ρια, αποκτώντας από νωρίς έντονο γευστικό κριτήριο, συνηθίζοντας και μαθαίνοντας σχετικά με τις γαστρο- νομικές δημιουργίες. Από κοντά κι η μητέρα μου, η οποία είναι εξαιρετική μαγείρισσα. Καθώς, λοιπόν, εγκαίρως είχα αποδεχτεί την ιδέα πως στο σχολείο δεν θα γινόμουν Αϊνστάιν, κάτι στο οποίο «συμφωνού- σαν» κι οι βαθμοί μου (γέλια), όλα συνέτειναν, ώστε να αποφασίσω να ακολουθήσω την οδό της μαγειρικής, σε επίπεδο καριέρας. Παρακολούθησα μαθήματα μα- γειρικής στη σχολή τουριστικών επαγγελμάτων στην Ανάβυσσο, απ’ όπου αποφοίτησα στην πρώτη τριάδα των μαθητών εκείνης της χρονιάς. Ένας καθηγητής στη σχολή ήταν σεφ σε ένα από τα εστιατόρια του ξενοδο- χείου Grecotel Cape Sounio και με πήρε μαζί του ως βοηθό. Δούλεψα ολόκληρη τη χρονιά εκεί και, καθώς ο δάσκαλός μου συνταξιοδοτήθηκε, μου πρότειναν από το ξενοδοχείο να αναλάβω καθήκοντα Sous Chef». Κι αυτό, πριν καν συμπληρώσει το εικοστό έτος της ηλικίας του! Στοιχείο το οποίο για τους εκτός των τειχών μπορεί να ακούγεται (και να είναι, αλή- θεια) θαυμαστό, ωστόσο για ένα υψηλής έντασης περιβάλλον, όπως είναι αυτό της επαγγελματικής εστίασης, με τη λογική της επετηρίδας να βρίσκεται (δικαίως ή αδίκως) στο μυαλό αρκετών, τα νεύρα να είναι μονίμως… τεντωμένα και τον εγωισμό να «χτυπά» αρκούντως υψηλά επίπεδα, το νεαρό της ηλικίας δύναται να λειτουργήσει ως η απαιτούμενη «καύσιμη» ύλη για μια αναπόφευκτη έκρηξη! «Η αλήθεια είναι πως αποτελούσε ξεχωριστή τιμή όσο και τεράστια ευθύνη, καθώς, αντικειμενικά, δεν διέθετα την απαιτούμενη εμπειρία, ενώ στο staff υπήρχαν συνάδελ- φοι που είχαν συμπληρώσει υπερδεκαετή απασχόληση και δεν ήθελα να βρεθώ σε ευθεία αντιπαράθεση μαζί τους. Οπότε, αφού εξέτασα τα δεδομένα, αποφάσισα να φύγω στην Αγγλία. Αρχικά, με έναν φίλο εργαστήκαμε σε ένα εστιατόριο κοντά στο Hyde Park, ωστόσο δεν ήταν αυτό που έψαχνα και το οποίο θα μου προσέθετε γνώση και θα με βοηθούσε να εξελιχθώ ραγδαία. Υπό αυτό το πρίσμα, μια βραδιά έψαξα και βρήκα όλα τα εστιατόρια που είχαν τιμηθεί με αστέρι Μichelin στο Λονδίνο και στη συνέχεια τους έστειλα το βιογραφικό μου σημείωμα. Σε ελάχιστο χρονικό διάστημα έλαβα την πρώτη ειδοποίηση, η οποία -εντελώς τυχαία- προ- ερχόταν από το Pied a Terre, της κουζίνας του οποίου ηγούμαι σήμερα! Με την πάροδο ενός έτους στην κουζίνα του, έφτασα να γίνω Sous Chef, ενώ το αμέσως επόμενο καλοκαίρι ο τότε Executive Chef του καταστή- ματος, Marcus Eaves, ο οποίος κι απέκτησε το πρώτο του αστέρι Michelin μόλις δεκατέσσερις μήνες έπειτα από την έναρξη λειτουργίας του L’Autre Pied το 2007, διαφώνησε με την ιδιοκτησία του εστιατορίου κι απο- χώρησε. Βρισκόμενος εν μέσω διακοπών στην Κεφα- λονιά δέχτηκα ένα τηλεφώνημα που με ρωτούσαν εάν θα ήμουν σε θέση να αναλάβω ρόλο active head chef, London dream