Food Service τ. 142

Δεν είναι στραβός ο γιαλός, μα στραβά αρμενίζουν! Κάποιες φορές η ζωή φέρεται με ξεχωριστή γαλαντομία σε ορισμένους, ενώ άλλοτε τους δείχνει το πλέον σκλη- ρό της πρόσωπο. Κοινός παρανομαστής ο άνθρωπος, με όλο του το περιεχόμενο: ικανότητες, σκεπτικό, δυναμι- κή, πάθος, αγάπη, ένταση, φιλοδοξίες, στόχοι, προγραμ- ματισμός, στρατηγική, αλλά και φοβίες, ανασφάλειες, αδυναμίες, αστοχίες, παραβλέψεις κ.ο.κ. Το θετικό είναι πως πολύ συχνά επιβραβεύονται οι ικανοί, αυτοί που προσπαθούν, που λειτουργούν με πρόγραμμα, συνέπεια και σοβαρότητα και που επενδύουν. Κάτι αντίστοιχο γίνεται εδώ κι αρκετά χρόνια με τον «Mr Magoo», ο οποίος έχει φτάσει να θεωρείται - απο- λύτως δικαίως - ως ευπατρίδης, σημείο αναφοράς και… μονάδα μέτρησης της επιτυχίας σε έναν καθετοποιημέ- νο κλάδο που ανθεί - σε πλήθος, τουλάχιστον - παραδο- σιακά στην πατρίδα μας. Μάλιστα, πρόσφατα βρέθηκε στον «αφρό» για μια κόλπο γκρόσο κίνησή του, η οποία αλλάζει επί το βέλ- τιστον το παρόν, μα πρωτίστως το μέλλον όλου του οικοδομήματος. Δείγμα της σοβαρότητας που τον διακα- τέχει, η δυνατότητα να προλαμ- βάνει και να φέρνει εις πέρας αρκούντως απαιτητικές κα- ταστάσεις, οι οποίες συνή- θως προϋποθέ- τουν εξαιρετικά λεπτούς όσο κι επιδέ- ξιους χειρισμούς. Όλα δείχνουν να εξελίσσονται κατ’ ευχήν τόσο για τον ίδιο, όσο και για τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες και, φυσικά, για τους ανθρώπους που βρίσκονται πλάι του. Απλώς, μια επισήμανση η οποία προς το παρόν - φαινομενικά, τουλάχιστον - ενδέχεται να μη λαμβάνει διαστάσεις, ωστόσο μελλοντικά μπορεί και να γιγαντωθεί: λίγο μεγαλύτερη προσοχή στο concept και τη στρατηγική ως προς τους βασικούς συμμετέχοντες - πελάτες, καθώς οι γκρίνιες έχουν αρχίσει να πολλαπλασιάζονται. Μικροπολιτική με… λεφτά αισθήματα! Κακό πράγμα η εμμονή, ακόμη πιο κακό τα γηρατειά, αγιάτρευτη συνήθεια ο στηλιτευτικός λόγος επί παντός επιστητού και υπό απόλυτα ωφελιμιστικό μανδύα… Ιδιαίτερα, όταν αυτό λαμβάνει χώρα άγαρμπα, άκαιρα, σχεδόν ξεδιάντροπα, δίχως κάποιο πλάνο κι εμφανή στόχευση, απλώς και μόνο για να εισπράξουν ένα χειρο- κρότημα, ένα «μπράβο, ζήτω, γιούπι» από το αδηφάγο προκαθορισμένο κοινό που κινείται πρωτίστως υπό συνδικαλιστικά ελατήρια! Ουδείς λόγος, βέβαια, για την «ταμπακιέρα», την ου- σία και το εάν είναι σε θέση να στηρίξουν με δόκιμο, δημιουργικό, όσο και αναπτυξιακό τρόπο τα όσα αναζη- τούν και θεωρούν πως – περίπου - τους ανήκουν. Άραγε, έχουν αντιληφθεί οι ίδιοι οι καταγγέλλοντες πως η σκιά αυτού που νομίζουν ότι εκπροσωπούν ξεπερνά τους ίδιους, αλλά δεν μπορεί να φτάσει ούτε καν στα επιθυμη- τά επίπεδα, όπως τουλάχιστον εκφράζονται και διαμορφώνονται από τις σύγχρονες ανάγκες και συν- θήκες; Μπορούν να καταλάβουν πως οι εξελίξεις, η εποχή και τα πράγματα τους έχουν ξεπεράσει προ πολλού; Καλές οι στολές, τα μετάλλια, τα button- pins, τα υπερφίαλα «εγώ» κι η εν γένει λογική του «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;». Χρήσιμη η παρουσία πλήθους εξ αυτών πέριξ του «αρχη- γού», δείγμα της συντροφικότητας, αλλά ενδεχομένως και υπόμνηση της παρου- σίας τους, ώστε να την εξαργυρώσουν σε κάποιο μελλοντικό χρόνο ή στην πιθανή εμφάνιση της κατάλληλης ευκαιρίας. Βέβαια, προκύπτει και μία σειρά από ερωτή- ματα που άπτεται του γνωστικού τους ενδιαφέροντος και της γνώσης σύγχρονων τεχνικών, γεύσεων, τάσεων κι επιδόσεων. Επιπροσθέτως, αλήθεια, πιστεύετε πως, όταν κάποιος θεωρείται επιτυχημένος επαγγελματικά στον ευρύτερο τομέα της μαζικής εστίασης, έχει τόσο χρόνο στη διάθεσή του, ώστε να τον… σκοτώνει σε μια demi-προσπάθεια; Για να μην αναφερθούμε στη διόλου επαγγελματική τους εμφάνιση, που προσιδιάζει και στην αντίληψή τους περί του craft τους! «Η… Χύτρα» H Χύτρα Φουσκώνει, φουντώνει, ξεθυμαίνει και στο τέλος μαγειρεύει! 98