ρισσότερο από το ψηφιακό γεγονός της χρονιάς. Εκατοντάδες
χιλιάδες υπολογιστών ανά τον κόσμο αναβαθμίζονται στη νέα
και «ύποπτη» πλατφόρμα των Windows 95, μόνο για το προνό-
μιο να μετάσχουν οι χρήστες στη σκοτεινή μυσταγωγία που
ήταν εκείνο το εκπληκτικό παιχνίδι. Με το λιτό, κλειστοφοβικό
artwork του κουτιού, την ανελέητη παρουσίαση και το πανέ-
μορφο, στοιχειωμένο θέμα του Tristram στην κιθάρα, το παιχνί-
δι ήταν ένα έργο τέχνης. Χρόνια πριν από την καλλιτεχνική
χρεοκοπία της Blizzard (είναι πολλά τα Πάντα, Άρη), το Diablo
έφερε μία πραγματική επανάσταση στο χώρο των video games.
Αξέχαστη και θρυλική παραμένει η πρώτη φορά που κατέβαινες
με τον warrior στον εγκαταλειμμένο καθεδρικό ναό απ’ όπου
ξεπηδούσε το Κακό. Άκουγες τον αέρα να σφυρίζει και κάποιες
μπουκωμένες, πειραγμένες-έως-το-Θεό νότες στην ηλεκτρική
κιθάρα. «The smell of death surrounds me...», γρύλιζε ο Πολεμι-
στής, τραβώντας ταυτόχρονα το ξίφος του. Κάθε αντίσταση
ήταν μάταιη.
KILLING IN THE NAME
Εγένετο νέα χιλιετία, ξηλώθηκαν οι παλιές 2D μηχανές γραφι-
κών και μοιραία μαζί τους και οι μέχρι τότε τεχνικές αφήγησης.
Kάποια πραγματικά ατσούμπαλα χρόνια ακολούθησαν, με αρκε-
τούς πολύ δυνατούς τίτλους να χαντακώνονται στον εικαστικό
τομέα. Το πολλά υποσχόμενο Gabriel Knight 3 κατέληξε εμπορι-
κή αποτυχία, όχι γιατί έπασχε στο σενάριο ή τους γρίφους του,
αλλά γιατί τα γραφικά του αποτέλεσαν θύμα της μετάβασης από
2
D σε 3D, καταφέρνοντας να αποξενώσουν το παλιό κοινό και
να απωθήσουν το ενδεχόμενο νέο.
Κάθε γέννηση φυσικά είναι δύσκολη. Πλέον, εξοπλισμένοι με
γυαλιστερές GTX 6XX και στο κατώφλι των next-gen τεχνολο-
γιών και της Unreal Engine 4, βιώνουμε πραγματικά μία δεύτερη
Χρυσή Εποχή του gaming, με πληθώρα εκπληκτικών τίτλων να
κυκλοφορούν κάθε χρόνο. Τα όρια μεταξύ κινηματογράφου,
μουσικής και gameplay ολοένα θολώνουν. Το πρόσφατο Alan
Wake, ξεπέρασε πραγματικά τον εαυτό του σε όλους αυτούς
τους τομείς. Μία ψυχοσωματική Οδύσσεια για ενηλίκους, ντυμέ-
νη μερικά από τα ομορφότερα και πιο σκοτεινά rock τραγούδια
των τελευταίων ετών. Εκτός από τη μαεστρική χρήση licensed
μουσικής σε κρίσιμα σημεία του παιχνιδιού, το Alan Wake πήγε
ένα βήμα παραπέρα. Εντάσσοντας τη φανταστική μπάντα Old
Gods of Asgard στη μυθολογία του (trivia: Οι Old Gods δεν είναι
άλλοι από τους Φινλανδούς Poets Of The Fall), έχτισε την πιο
εκρηκτικά rock ’n’ roll σκηνή δράσης που έχω δει ποτέ σε παιχνί-
δι. Χωρίς να θέλω να χαλάσω την έκπληξη, θα πω ότι περιλαμβά-
νει ένα τεράστιο, εγκαταλειμμένο stage, μερικές εκατοντάδες
ντεσιμπέλ κολασμένου rock ’n’ roll και μία απεγνωσμένη μάχη
Φωτός και Σκιάς με εσάς σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Είναι απερί-
γραπτο το συναίσθημα να βλέπεις το μαύρο, Lynch-ικό ουρανό
να γεμίζει φωτοβολίδες, τους Taken να σε κυκλώνουν από κάθε
μεριά και να μετράς τις σφαίρες σου υπό τους ήχους του «Child
of The Elder Gods». Η Valve επιχείρησε να αντιγράψει το ηλεκτρι-
κό μεγαλείο αυτής της σκηνής στο δικό της –και ιδιαίτερα δημο-
φιλές– Left 4 Dead 2, χωρίς όμως να προσεγγίσει στο ελάχιστο
τη συγκινησιασκή φόρτιση του Wake.
GOLD ON THE CEILING
«
Where do we go, where do we go now...», τραγούδησε κάπο-
τε ο Axl Rose και είναι μία εξαιρετική αφορμή για να αγναντέψου-
με το μέλλον. Νιώθω πραγματικά ευτυχισμένος που είμαι gamer
σε μία εποχή που οι developers έχουν τόσο πολλές δυνατότητες,
αλλά και καλλιτεχνική ελευθερία. Κάποτε αρκούσαν τέσσερα χα-
μένα πίξελ για να ταξιδέψουμε στη Silmaria και ακόμη πιο μα-
κριά. Τώρα πετάμε πρώτη θέση, με εκλεκτή κάβα στο standby και
τα αγαπημένα μας γκρουπ να παίζουν μόνο για εμάς. Απ’ όλες τις
συνιστώσες που κάνουν ένα παιχνίδι πραγματικά σπουδαίο, η
μουσική είναι η μόνη που έχει πραγματικά τη δύναμη να ενώσει
κάθε γενιά παικτών κάτω από τα κολασμένα, σεισμικά ακόρντα
της. Χαζεύεις το ραδιόφωνο στο εκπληκτικό Sleeping Dogs και
ακούς Martha & The Muffins δίπλα σε Devildriver και
Rachmaninov. Τρεις γενιές, τρεις εντελώς διαφορετικές μουσικές
τραγουδάνε το ίδιο πάθος. Και εμείς είμαστε εκεί, με το όπλο ανά
χείρας και την ψυχή ανοιχτή. Είναι το ομορφότερο ταξίδι της ζω-
ής μας και μόλις έχει ξεκινήσει.
PC
65
PC Master
THE ART OF ALMOST
Φυσικά ένα μερακλίδικο άρθρο όπως το παρόν, δεν θα ήταν
ποτέ ολοκληρωμένο χωρίς μία αναφορά στα «παραλίγο». Ο
λόγος φυσικά για το δεύτερο heavy metal έπος του Tim
Schafer, το διαβόητο Brutal Legend. Mε τους Lemmy
Kilmister, Rob Halford, Ozzy Osbourne, Lita Ford και Jack
Black να δίνουν τις φωνές και τη μουσική τους, το παιχνίδι
ήταν ο ορισμός της οπαδικής μέταλ φαντασίωσης. Για ανεξι-
χνίαστους νομικούς λόγους, ο τίτλος ποτέ δεν κυκλοφόρησε
για τα PCs και παρά την εξαιρετική ποιότητά του, η πορεία
του στις κονσόλες ήταν μέτρια.
Λίγη παρηγοριά για το σκασμένο gamer μπορεί να βρεθεί στο
επίσημο παιχνίδι των Motorhead (!) που είχε κυκλοφορήσει
για την Amiga το 1993. Χάρη στη μαγεία των emulators, μπο-
ρείτε και εσείς να γίνετε ο Λέμι για μία μέρα. Σκοπός σας;
Δείρτε ράπερ, καρεκλάδες, γκοθάδες, ρεϊβόνια και, φυσικά,
κάντρι τραγουδίστριες, ελευθερώστε τα υπόλοιπα μέλη της
μπάντας και προλάβετε το tour bus σας. Bonus Stage: Grab
The Groupie. Χωρίς πλάκα. Παιχνιδάρα από τις ελάχιστες.
Οι Ezio Auditore και Υusuf Tarim, έτοιμοι να παρεισφρήσουν στο Τοπκα-
πί. Το περίφημο «Moυσικό Kill» απέχει ελάχιστες στιγμές.
Το πανέμορφο Bastion έκρυβε συναισθηματικές εκρήξεις, καθώς και μία
πραγματικά ισοπεδωτική σκηνή πίσω από τα «χαριτωμένα» γραφικά του.
