Γ
ενικά, είμαι φαν των παιχνιδιών πρώ-
του προσώπου, ιδιαίτερα των FPS,
αλλά και υβριδίων τύπου action
RPGs, όπως το Skyrim, καθώς και παιχνι-
διών με κρίση ταυτότητας, όπως το Deus
Ex: Human Revolution. Ωστόσο, μία στις
τόσες παίζω και shooters τρίτου προσώ-
που, αν και σπάνια τερματίζω κάποιο, μια
και μου κάθεται «κάπως» η ιδέα του τρίτου
προσώπου σε πολλά παιχνίδια (ιδιαίτερα η
over the shoulder κάμερα που έχουν αρ-
κετά μετά την επιτυχία του Gears of War).
Επίσης, το να έχω το 15-20% (ανάλογα με
το παιχνίδι) της οθόνης να καταλαμβάνε-
ται από τον ίδιο αρχιμπρατσαρά σε ολό-
κληρο το παιχνίδι δεν με πολυενθουσιάζει
(
όχι, δεν θα άλλαζε η γνώμη μου, αν άλ-
λαζε ο μπρατσαράς...).
Τελευταία όμως έπαιξα δύο ενδιαφέρο-
ντα παιχνίδια. Το ένα είναι το Max Payne
3,
για το οποίο είχα ακούσει σχετικά θετι-
κές κριτικές. Μια και τα δύο προηγούμενα
παιχνίδια της σειράς είναι από τα αγαπη-
μένα μου shooters, είπα να δοκιμάσω το
πόνημα της Rockstar Vancouver. Μετά
από μερικές μέρες παιχνιδιού θα έλεγα
πως είναι ένα πολύ καλό παιχνίδι – αλλά,
δυστυχώς, όχι καλό Max Payne και αρκετά
πιο ρηχό ως ιστορία. Από την άλλη, το πι-
στολίδι, τα εφέ και η κινηματογραφική αί-
σθηση είναι από τα καλύτερα που έχω δει.
Το άλλο παιχνίδι που έπαιξα είναι το
Spec Ops: The Line. Για κάποιο λόγο αυτό
το παιχνίδι το απέφευγα όπως η μύγα το
Raid! Αν και το είχα δει να αναφέρεται επι-
φανειακά σε κάποια gaming sites, δεν
έδωσα ιδιαίτερη σημασία. Ωστόσο, μετά το
πρόσφατο Steam sale, διάβασα αρκετά εν-
διαφέροντα στοιχεία για αυτό και είπα να
του δώσω μία ευκαιρία, μπας και έχει κάτι
καλό. Και όντως έχει! Είναι δύσκολο να
περιγράψει κάποιος (ή έστω, εγώ) την ιδι-
αιτερότητα του παιχνιδιού χωρίς να κατα-
φύγει σε spoilers – αν και πιστεύω ότι το
Internet θα έχει ήδη προϊδεάσει αρκετά
κάποιον που έδειξε ενδιαφέρον, αφού
ακόμα κι εγώ, που δεν είχα σκοπό να το
αγοράσω, είχα μια ιδέα για το τι να περιμέ-
νω. Δυστυχώς, η εικόνα του «Generic
shooter: Total sameness», που βγάζει, τό-
σο από το εξώφυλλο όσο και από τις πρώ-
τες ώρες (ναι, ώρες) ενασχόλησης με αυ-
τό, δεν το βοηθούν.
Ωστόσο, έχοντας τερματίσει το Spec
Ops: The Line μέσα σε ένα σαββατοκύρια-
κο και αφήνοντάς το να «κατακαθίσει» στο
μυαλό μου για λίγες μέρες, πιστεύω πως
είναι ένα προϊόν που θα αναφερθεί αρκε-
τά στο μέλλον ως μία από τις καθοριστικές
προσπάθειες που προχώρησαν το
storytelling στο χώρο σε σημείο που να
δυσκολεύεσαι να το ορίσεις ως παιχνίδι.
Και η αλήθεια είναι ότι αν το δει κάποιος
καθαρά ως παιχνίδι, με βάση το τι περιμέ-
νει από ένα παιχνίδι, μέσα από τον ίδιο
φακό που βλέπει τα υπόλοιπα παιχνίδια,
τότε το The Line είναι ένας μέτριος τίτλος
με ίσως λίγο παραπάνω βία από τα συνηθι-
σμένα. Αυτό που το κάνει ιδιαίτερο, ωστό-
σο, είναι τα μέρη του που ΔΕΝ περιμένει
κάποιος από ένα παιχνίδι.
Η σύγκριση του Spec Ops: The Line με το
Max Payne 3, ιδιαίτερα από τη στιγμή που
έπαιξα το The Line σχεδόν αμέσως μετά το
Max Payne 3, δείχνει το πόσο δύο φαινο-
μενικά όμοια παιχνίδια –ιδιαίτερα στα
game mechanics– μπορούν να διαφέρουν
ως εμπειρίες χάρη στους διαφορετικούς
στόχους που είχαν οι developers τους.
Το Max Payne 3 και το Spec Ops: The
Line είναι δύο διαμετρικά αντίθετες δημι-
ουργίες: το μεν Max Payne 3 έχει έντονο
πιστολίδι, γρήγορη δράση, καλογυαλι-
σμένο gameplay αλλά ρηχή ιστορία, που
ουσιαστικά μασάει και φτύνει οτιδήποτε
έγινε στο 2ο (και κατά τη γνώμη μου κα-
λύτερο) μέλος της σειράς, χωρίς να προ-
σθέτει καν κάτι στο χαρακτήρα του
Payne. Το Spec Ops: The Line, από την
άλλη, έχει μέτριο gameplay, αρκετά ενο-
χλητικά bugs (το cover ιδιαίτερα είναι
τραγικό) και μυρίζει από χιλιόμετρα η με-
τριότητά του! Ωστόσο, έχει εξαιρετικό
writing και στήσιμο που αναπτύσσεται
σταδιακά καθώς προχωράτε, με αναπά-
ντεχη εξέλιξη και κατάληξη (είναι πολύ
πιθανό πως θα σκέφτεστε το παιχνίδι πε-
ρισσότερο απ’ όσο το παίξατε – όπως κά-
νω εγώ αυτή τη στιγμή).
Ελπίζω οι παραπάνω γενικότητες να
ωθήσουν την περιέργεια όσων δεν το
έχουν παίξει, διότι, δυστυχώς, οτιδήποτε
πιο συγκεκριμένο είναι spoilerοπαγίδα!
PC
PC Master
20
του Κώστα «Bad Sector» Μιχαλόπουλου
O Μαξ και η ΓραΜΜη
Αν και δεν του φαίνεται με την πρώτη ματιά, το The Line αφηγείται μία συγκλονιστική ιστορία.
