u
Η μάχη εκ του συστάδην πάντα θα εί-
ναι επίκαιρη και πάντα θα μετράει.
Δεν έχει
καμία απολύτως σημασία που από τον 19ο αιώνα και μετά η εξέλι-
ξη της οπλικής τεχνολογίας στον κόσμο μας ουσιαστικά κατέστησε
σταδιακά σπαθιά, τσεκούρια, λόγχες κ.ά. πρακτικά άχρηστα λόγω
της εξέλιξης των πυροβόλων όπλων. Στα περισσότερα strategy,
όταν βλέπετε μονάδες melee, εάν αποφασίσουν να σας τζαρτζά-
ρουν κι εσείς δεν έχετε με τη σειρά σας melee μονάδες για «meat
shield», αλλά μόνο ranged μονάδες, δεν υπάρχει περίπτωση να
προλάβετε να τους θερίσετε όλους πριν προλάβουν να σας φτά-
σουν, να σας πιάσουν και να σας αρχίσουν στο ξύλο. Στα πεδία μα-
χών (όχι μάχες σε διαδρόμους, εσωτερικούς χώρους κ.λπ. – εκεί το
πράγμα αλλάζει προφανώς) των περισσότερων strategy οι close
combatάδες δεν κατέστησαν ποτέ obsolete. Οπότε κρατήστε πά-
ντα μερικούς για να κρατούν τα μπόσικα απέναντι στους εισερχό-
μενους αντιπάλους που έρχονται για… στενές επαφές.
u
Εάν βαράτε για πολλή ώρα, κάποια στιγ-
μή θα το ρίξετε.
Γενικά στα strategy ισχύει ότι, ανεξαρτή-
τως είδους όπλου (εξαιρούνται βασικοί περιορισμοί, με μονάδες
που χτυπούν μόνο σε αέρα/θάλασσα/ξηρά), κάθε μονάδα μπορεί
να τα βάλει με τις περισσότερες άλλες και, αν χτυπάει για αρκετή
ώρα, να τη ρίξει. Ας είναι ένας τεράστιος δράκος με χοντρές φολί-
δες που τον χτυπάνε με σπαθιά, ας είναι ένα τεράστιο
battlecruiser που το πυροβολούν πεζικάριοι, ας υπάρχουν περιορι-
σμοί και κανόνες σχετικά με τη θωράκιση, το είδος όπλου και το
damage, αν κοπανάτε για πολύ, ε, πού θα πάει, θα πέσει. Και ας
έχεις απέναντι το θωρηκτό Μπίσμαρκ και οι δικοί σου ρίχνουν με
μπερέτες. Οι τίτλοι όπου δεν ισχύει αυτό (ή έστω ισχύει πολύ λιγό-
τερο), απλά ξεχωρίζουν (Company of Heroes, Dawn of War κ.ά.).
u
Οι στρατοκράτες τα καταφέρνουν πάντα
καλύτερα και ευκολότερα.
Στους grand strategy
τίτλους αυτό. Μπορεί να ξεκινήσετε το παιχνίδι με τις καλύτερες
προθέσεις, να θέλετε να κυβερνάτε την αυτοκρατορία σας ως πε-
φωτισμένος ηγέτης, αναπτύσσοντας έναν πολιτισμό που θα επι-
σκιάσει τους γύρω, χτίζοντας θαύματα του κόσμου, έχοντας χορτά-
τους και ευτυχισμένους πολίτες, θαμπώνοντας τους πάντες με ει-
ρηνικά μέσα τέλος πάντων. Ε, δεν έχει καμία απολύτως σημασία:
στο 90% των περιπτώσεων θα καταλήξετε ηγέτης ενός στρατοκρα-
τικού, ολοκληρωτικού καθεστώτος, το οποίο κρατά την τάξη στις
πόλεις του χάρη στην παρουσία στρατευμάτων (αλλιώς revolts και
δυσαρέσκεια των πολιτών που πάει σύννεφο), παραβιάζει συνθή-
κες, είναι σε πόλεμο με τους περισσότερους γείτονες, ρίχνει το με-
γαλύτερο μέρος του προϋπολογισμού του στις πολεμικές δαπάνες
και, όταν τελειώσει το παιχνίδι, έχει αφήσει πίσω του στάχτες και
συντρίμμια. Αλλά από τη μία έχει μία λογική αυτό, γιατί…
u
Οι σύμμαχοι και οι διπλωματίες δεν
αξίζουν φράγκο!
Δεν έχει να κάνει μόνο με την αποτε-
λεσματικότητα στο θέατρο των επιχειρήσεων, αλλά κυρίως με το
πώς ο υπολογιστής αντιλαμβάνεται το όλο νόημα της διπλωματίας
στα περισσότερα grand strategy/empire management παιχνίδια.
Συναντηθήκατε με τον τάδε γείτονα, ίσως και να παίξατε λίγο ξύ-
λο, κλείσατε συνθήκη ειρήνης στην αρχή, μετά εμπορικές συμφω-
νίες, μετά συμμαχία και οι σχέσεις σας είναι εξαιρετικές, οπότε και
στρέφεστε προς τους άλλους εχθρούς και θεωρείτε ότι έχετε το
κεφάλι σας ήσυχο. Επαναλαμβάνω: σχέσεις εξαιρετικές, κερδίζετε
και οι δύο. Ε, δεν έχει καμία απολύτως σημασία, κάποια στιγμή θα
σας μπει. Στο ξεκάρφωτο θα δείτε να μπουκάρουν στα εδάφη σας
στρατεύματα και θα βρεθείτε με ένα νέο μέτωπο. «Γιατί, ρε καθάρ-
ματα;!;» θα αναρωτιέστε. For the lulz, η μόνη απάντηση που μπο-
ρεί να σκεφτεί κανείς. Οπότε δεν υπολογίζετε σε συμμάχους, πάει
και τελείωσε! Δεν υπάρχουν συμμαχίες, υπάρχει μόνο «κατάπαυση
πυρός» και μάλιστα προσωρινή. Στο multiplayer αυτό μεταφράζε-
ται ως «συμπαίκτης που βρίσκεται στην κοσμάρα του…».
u
Το hit and run και οι sneaky τακτικές
σπάνια αποδίδουν όσο διαφημίζεται.
Προ-
φανώς, είναι μία τακτική που μετράει σε πολλά παιχνίδια, αλλού
περισσότερο αλλού λιγότερο (μία από τις καλύτερες εφαρμογές
που έχω δει ήταν στο C&C 3: Tiberium Wars, όπου οι Nod ήταν άρι-
στα σχεδιασμένοι γύρω από αυτή τη φιλοσοφία, με αποτέλεσμα
να είναι φοβερά playable, τόσο στο single όσο και στο multi). Αλλά
η ουσία της υπόθεσης είναι ότι, όσο και αν «προωθούνται» κάποιες
factions ως «ευέλικτες» και με «κεραυνοβόλα» χτυπήματα, σχεδόν
πάντα κάποια στιγμή θα καταλήγετε αναγκαστικά στο… ταβερνό-
ξυλο, δηλαδή τις μετωπικές αναμετρήσεις, όπου οι μάχες κρίνο-
νται από τη θωράκιση, τα HP, τα μεγάλα γκάνια και τους αριθμούς.
Οπότε με επιφύλαξη στους… πολύ «ευέλικτους», stealthy και «χο-
ρευταράδες», ακόμα και αν πολύ συχνά είναι θέμα χειρισμού το αν
μπορείτε να αξιοποιήσετε τα πλεονεκτήματά τους ή όχι. Εξάλλου,
η θωράκιση και τα βαριά όπλα δεν έβλαψαν ποτέ κανέναν.
ΕπIλογος
Αυτό που κατάλαβα γράφοντας το παρόν κείμενο είναι ότι μπο-
ρεί κανείς να γράφει για ώρες, βγάζοντας τα gaming… εσώψυχά
του, οπότε θα σταματήσω εδώ. Γενικά, πάντως, (και) τα strategy
είναι γεμάτα από «κλισέ», σε μεγαλύτερο ή σε μικρότερο βαθμό,
κάτι που έχει τα πλεονεκτήματα αλλά και τα μειονεκτήματά του.
Το θέμα είναι η κατάλληλη αξιοποίησή τους από πλευράς τόσο
του παίκτη όσο και των δημιουργών. Keep conquering!
PC
79
PC Master
Ας είναι ο τελευταίος. Προσεκτικά!
Κατά μέτωπο επίθεση. Ούτως ή άλλως, κάποια στιγμή εκεί θα καταλή-
ξουμε…
