Maladroid:
Μια κι έχουμε την επική επι-
στροφή ενός πάλιουρα στη συντροφιά, νο-
μίζω ότι του ανήκει δικαιωματικά ο ρόλος
του κονφερασιέ γι’ απόψε.
Omen:
Μισό, να φορέσω το ημίψηλο.
Λοιπόν, προσοχή στη διατύπωση: ποιο πα-
λιό game που έχετε να αγγίξετε χρόνια, θα
παίζατε τώρα;
Bilaros:
Damn, he is good.
Pamperas:
SimCity (1989).
Omen:
Ωραίος!
Omen:
Σου λείπουν οι σεισμοί και οι κα-
ταποντισμοί που γίνονταν εκεί μέσα;
Pamperas:
Ακριβώς, Τάσο!
Omen:
Έσκαγε και κάποιο τέρας, αν θυ-
μάμαι καλά;
Maladroid:
Ο Bernie, ο Πιξελόσαυρος.
Bilaros:
The God Syndrome; Ναι, και μέ-
να μου έχει λείψει λιγάκι.
Pamperas:
Ένας καλός δεινόσαυρος
ήταν, σαν τον Denver, The Last Dinosaur.
Maladroid:
Γιατί όμως την έκδοση του
1989,
ενώ ακολούθησαν τόσες άλλες;
Pamperas:
Γιατί αυτό έπαιξα πρώτο από
όλα στην Amiga και καταλαβαίνεις. Ήταν
και το παιχνίδι, ήταν και η Amiga... Όσο να
πεις, οι θύμησες είναι μούσκεμα στο δάκρυ
και την εφηβική νοσταλγία.
Omen:
Θα δυσανασχετήσεις λίγο με το
χειρισμό, όμως, δεν σε πειράζει αυτό ε;
Pamperas:
Καθόλου δε με απασχολεί
αυτό. Στις παλιές αγάπες όλα συγχωρού-
νται! :)
Omen:
Σωστός.
Bilaros:
That’s deep, man.
Maladroid:
Και το SimCity το θυμήθηκες
τώρα λόγω της πρόσφατης έκδοσης να
υποθέσω;
Pamperas:
Όχι, το χαλβαδιάζω πολλά
χρόνια, αλλά ακόμα δεν έχω καταφέρει να
δημιουργήσω τις κατάλληλες συνθήκες γι’
αυτό. Καταλαβαίνεις: κεριά, φεγγαράδα, λί-
γο κρασί, λίγο θάλασσα κ.λπ.
Bilaros:
Για gaming λέμε, ρε παιδιά, ή
για δείπνο με την Catherine Zeta Jones;
Maladroid:
Ο Θοδωρής είναι πραγματι-
κός connoisseur του gaming και δεν συμβι-
βάζεται.
Adimas:
Όπως και η Catherine, το SimCity
είναι vintage αλλά all-time classic, Bill.
Omen:
Αγαπάμε παρελθοντολογία, αγα-
πάμε Catherine!
Pamperas:
Το SimCity ήταν το πρώτο
παιχνίδι που ήρθε στα χέρια μου, το μακρι-
νό 1989, το οποίο μου έδινε κάθε δικαίωμα
να καταστρέψω με μία εντολή (άντε δύο)
ό,τι είχα χτίσει μέσα σε 12 ώρες gaming.
Αυτή την εμπειρία θα ήθελα να την ξαναζή-
σω με το ίδιο παιχνίδι ακριβώς, για να ικα-
νοποιήσω τα σαδομαζοχιστικά μου ένστι-
κτα, που τόσα χρόνια διψάνε!
Bilaros:
Το θηρίο ξύπνησε...
Omen:
Στο SimCity θυμάμαι πόσο χαιρό-
μουν όσο πύκνωνε η κίνηση στους δρό-
μους. Σήμαινε ότι κάτι έκανα καλά!
Adimas:
Δηλαδή δεν υπάρχει κάτι σε πιο
σύγχρονο που να μπορέσει να σε ικανοποι-
ήσει;
Pamperas:
Ενδεχομένως και να υπάρχει
κάτι σύγχρονο, αλλά δεν θα με συγκινήσει
το ίδιο. Θες οι πλημμύρες, θες οι σεισμοί,
θες το αερόστατο που έσκαγε πάνω από
την πόλη και τα έκανε όλα λίμπα, θες o
Denver... δεν ξέρω. Το παιχνίδι σε έκανε να
νιώθεις Θεός με τη δυνατότητα να κατα-
στρέφεις ό,τι είχες φτιάξει και ήταν το μόνο
PC Master
136
FLASHBACK: ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΠΟΥ
ΟΛΟ ΛΕΩ ΟΤΙ ΘΑ ΞΑΝΑΠΑΙΞΩ...
Όλοι έχουμε τουλάχιστον μία ντουζίνα αγαπημένα games σε πλαστικοποιημένη λίστα που
δεν επιδέχεται εύκολα μετατροπές και κάθε τόσο βάζουμε το χέρι στην τσέπη και τη
χαϊδεύουμε ονειροπόλα. Κάποιοι, έχοντας εμπλουτίσει το gaming διαιτολόγιό τους,
διαπιστώνουν ότι ίσως έχει φτάσει ο καιρός να ξαναπιάσουν κάποιο παιχνίδι που κάποτε
σνόμπαραν λόγω δικής τους ανετοιμότητας. Άλλοι απλώς αναρωτιούνται κατά πόσο ένα
παιχνίδι που κάποτε τους φάνηκε μαγευτικό, μπορεί να αντεπεξέλθει στο αμείλικτο τεστ της
επανάληψης, τόσα χρόνια αργότερα.
Η εθελούσια καταστροφή των «κάστρων στην άμμο» θα αποτελεί πάντα ένα από τα πιο δυνατά έν-
στικτα, ανεξαρτήτως ηλικίας.
