R
eview
119
PC Master
Η ΤΣΑΠΑΤΣΟΥΛΙΑ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ
ΤΗΣ ΧΟΛΕΡΑΣ
Συνήθως οι indie παραγωγές ποντάρουν
στη «δεύτερη» εντύπωση, επειδή ξέρουν
ότι συγκριτικά με τους AAA ανταγωνιστές
τους η πρώτη είναι μάλλον χαμένη από χέ-
ρι. Πράγματι, το The Inquisitor τεχνικά θυμί-
ζει παιχνίδι του 2007 (μην πω παλιότερο),
με τις σκιάσεις και το anti-aliasing να απο-
τελούν έννοιες άγνωστες, τα textures να
είναι απλώς επαρκή και τα 3D μοντέλα να
χρειάζονται επειγόντως τις υπηρεσίες των
Nip/Tuck για να έρθουν στα ίσα τους (εξαι-
ρούνται τα καλοφτιαγμένα πτώματα). Μου-
σική κατά το μεγαλύτερο διάστημα δεν
υπάρχει ή ακούγεται να «ψιθυρίζει» στο
background. Σοφή επιλογή αφού η «μεταλ-
λική» χροιά των κομματιών που επιλέχθη-
καν, κάθε άλλο παρά ταιριαστή μου φάνη-
κε. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, την πε-
ρισσότερη ώρα του παιχνιδιού είμαστε υπο-
χρεωμένοι να ακούμε το απειλητικό γρύλι-
σμα του Eymerich, ο οποίος επιπλέον ερ-
μηνεύει τις ατάκες του με μία υπερβάλλου-
σα δραματικότητα που θυμίζει αστυνόμο
Θεοχάρη και τον καθιστά διπλά αντιπαθητι-
κό. Φυσικά, ούτε οι υπόλοιποι χαρακτήρες
υστερούν σε cult quality, άσε που αργούν
να ολοκληρώσουν τα λόγια τους (άλλος
βαριανασαίνει, άλλος ψευδίζει, άλλος δι-
στάζει κ.λπ.), έτσι για να σιγουρευτούν ότι
μόνο οι πιο γενναίοι θα καταφέρουν να
φτάσουν ως το τέλος της συζήτησης.
Περνώντας στη δεύτερη εντύπωση (γρά-
ψιμο, gameplay, πλοκή), τα πράγματα πη-
γαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Κατ’
αρχάς, η λογική των γρίφων στο The Inquisi-
tor είναι το λιγότερο φαιδρή, με τον παίκτη
να δέχεται διαρκώς υποδείξεις από τον
πρωταγωνιστή για το επόμενο βήμα του και
να είναι υποχρεωμένος να τις ακολουθεί
πειθήνια, όχι γιατί δικαιολογούνται από τα
δρώμενα αλλά γιατί διαφορετικά το παιχνίδι
δεν προχωράει. Σκόρπια αντικείμενα σε
αταίριαστα μέρη, hotspots που προηγουμέ-
νως θεωρούνταν αδιάφορα και ξαφνικά γί-
νονται απαραίτητα, οθόνες που αποκλείο-
νται ή ανοίγουν κατά το δοκούν, επιπρόσθε-
τες λειτουργίες του κέρσορα που «ξυπνάνε»
από το λήθαργό τους. Μέχρι και η ζωή στο
Αβαείο πυκνώνει ή αραιώνει από τη μία
στιγμή στην άλλη, προκειμένου να δικαιο-
λογηθούν οι πράξεις μας. Σοβαρά τώρα, σε
κάποιο σημείο χρειάζεται να ξεφορτωθούμε
ένα πτώμα χωρίς να μας δει κανείς και το
παιχνίδι απλώς εξαφανίζει τους μέχρι πρότι-
νος πανταχού παρόντες NPCs από προσώ-
που Γης, ώστε να μη χρειαστεί να δώσουμε
εξηγήσεις(!). Εκείνο που έρχεται να σε απο-
τελειώσει είναι τα puzzles, όπου επικρατεί η
πλήρης τρικυμία εν κρανίω. Αρκετά ακολου-
θούν μία εντελώς στρεβλή λογική (αυτός
με το talisman είναι χάρμα), το σύστημα με
τα tasks στο σημειωματάριο είναι για γέλια,
ενώ ούτε το interface βοηθά την κατάστα-
ση, αφενός με τη δυσλειτουργία του στην
αναγνώριση hotspots και τη χρήση αντικει-
μένων από το inventory κι αφετέρου με την
αναίτια και τσαπατσούλικη ενσωμάτωση
στοιχείων drag and move ή scanning σε ορι-
σμένες οθόνες πρώτου προσώπου. Το απο-
κορύφωμα έρχεται όταν συναντάμε μία σει-
ρά από μηχανικά puzzles στο δρόμο για τη
μυστική βιβλιοθήκη και αντί για σκέψη ή/και
παρατηρητικότητα, η μέθοδος επίλυσης συ-
νίσταται αποκλειστικά στο random pixel-
hunting. Για το γράψιμο δεν αξίζει να πούμε
πολλά, αφού ναι μεν δεν αποτελεί το χειρό-
τερο στοιχείο του παιχνιδιού αλλά ούτε εί-
ναι αρκετά καλό ώστε να το σώσει από το
καθαρτήριο του genre.
ΜΕΤΕΞΕΤΑΣΤΕΟΣ
Αν θέλει η TiconBlu να ασχοληθούμε με
τη συνέχεια της σειράς, θα χρειαστεί να ζη-
τήσει πρώτα μία ξεγυρισμένη άφεση αμαρ-
τιών για την έκφυλη συμπεριφορά του
πρώτου κεφαλαίου, καθώς και να περάσει
ένα σεβαστό διάστημα σε μετάνοια και πε-
ρισυλλογή, μπας και καταφέρει να γλιτώ-
σει από την οργή του συνοφρυωμένου
Eymerich. Πέρα από την περιέργεια που
γεννούν ορισμένες σεναριακές εξελίξεις
στη διάρκεια του πεντάωρου Book One,
σχεδόν όλα τα επιμέρους στοιχεία του The
Inquisitor χρειάζονται επειγόντως ευθανα-
σία και ανάσταση στο δεύτερο επεισόδιο,
κατά τας Γραφάς. Ειδάλλως, η χρήση του
σταυρού αυτόματης επίλυσης (συμβολίζει
την επέμβαση της Θείας Χάρης, ίσως;) θα
είναι και πάλι ο μοναδικός τρόπος για να
αντέξει ο παίκτης τη βλάσφημη παρουσία
του The Inquisitor ανάμεσα στα τόσα αξιό-
λογα adventures της αγοράς.
Ορισμένες όμορφες απόψεις του Αβαείου πά-
νε να σώσουν τα προσχήματα.
Ένα ακέφαλο άγαλμα στο προαύλιο του Μοναστηριού όσο να ’ναι φαντάζει ύποπτο.
47
%
ΘΕΤΙΚΑ-ΑΡΝΗΤΙΚΑ
•
Υποσχόμενο σενάριο
•
Το θεόσταλτο κουμπί αυτόματης
επίλυσης
•
Η επιλογή για λατινικό speech με
αγγλικούς υπότιτλους
•
Ο «the-world-is-my-bitch»
πρωταγωνιστής
•
Gameplay-Γολγοθάς
•
Υστερεί (και) τεχνικά
•
Τιμή
n
Είδος:
Point & click Adventure
n
Έκδοση:
Anuman Interactive
n
Ανάπτυξη:
TiconBlu
n
Διάθεση:
Digital καταστήματα (GamersGate, AdventureShop κ.ά.)
n
Τιμή:
€
19.99,
αναλόγως το
κατάστημα
n
Ελάχιστες απαιτήσεις:
CPU 2GHz, 2GB RAM, κάρτα γραφικών με 512ΜΒ μνήμης και συμβατή με DirectX 9.0c, 1GB χώρο στο σκληρό, Windows XP ή νεότερα
n
Multiplayer:
Όχι
n
Επίσημο Web site:
n
Επιρροές:
Το όνομα του Ρόδου,
ιστορικά πρόσωπα και καταστάσεις του Μεσαίωνα
n
Εναλλακτικές επιλογές:
The Abbey, Game of Thrones: The Game
Είναι τόσα πολλά τα
αμαρτήματα του The
Inquisitor που
κινδυνεύει με δια βίου
αφορισμό, εάν δεν
προλάβει να το σύρει ως
το λημέρι του ο
Βελζεβούλης.
