ρα, έδινε βάθος στην ιστορία και τους
πρωταγωνιστές της, ενώ ξέφευγε από
την τετριμμένη λογική του «πατάω πάνω
σε έναν NPC, και περιμένω να ακούσω
το κατεβατό του».
Οπτικά, το παιχνίδι άγγιζε την τελειό-
τητα. Εκτός από απίστευτα για την επο-
χή γραφικά, διέθετε και ένα φοβερά
υποβλητικό περιβάλλον. Το σκοτεινό
ύφος, οι ερεβώδεις χρωματισμοί και οι
σκιάσεις αποπνέουν ένα καθαρό «φιλμ
νουάρ» ύφος. Καθεμιά από τις πολλές
περιοχές του παιχνιδιού, κάθε sprite,
κάθε σκηνικό, και κάθε πορτραίτο χαρα-
κτήρα είναι σχεδιασμένα με λεπτομερή
αλλά ταυτόχρονα «θολό» και «αινιγματι-
κό» τρόπο. Θυμάμαι, χαρακτηριστικά, ότι
στο νεκροταφείο είχα διαρκώς την εντύ-
πωση ότι κάτι απροσδόκητο και τρομα-
κτικό θα συνέβαινε από στιγμή σε στιγ-
μή… Την ίδια μυστηριακή «δύναμη» περι-
κλείουν και οι –καλλιτεχνικής ομορφιάς–
cutscenes που διανθίζουν τη δράση, εκ-
Λίγο πριν από μία εκ των κορυφαίων στιγμών του παιχνιδιού
Καημενούλα Grace, τι τράβηξες κι εσύ…
