A
πό την αρχική εμφάνισή τους, πριν
λίγα χρόνια, τα DLC δίχασαν τον κό-
σμο. Ανεξαρτήτως genre, τα DLC
μπορούσαν να είναι από πολύ καλά έως
αρπαχτές, αναλόγως τον τίτλο, το περιεχό-
μενο και φυσικά το πόσο μερακλήδες ήταν
οι δημιουργοί. Η ιδέα της προσθήκης μίας
«
μικρής δόσης» νέου υλικού στο παιχνίδι σε
προσιτή (συνήθως) τιμή έχει τη γοητεία
της, καθώς χάρη στον επεισοδιακό της χα-
ρακτήρα μπορεί να κρατά ζωντανό το εν-
διαφέρον για έναν τίτλο, τον οποίο ο παί-
κτης μπορεί να έχει ολοκληρώσει, κάνο-
ντάς τον να επανέρχεται.
Ωστόσο, οι strategάδες είμαστε διαφο-
ρετική φάρα για τον απλό
λόγο ότι τα strategy είναι ιδι-
αίτερο είδος, και το λέω αυ-
τό με όλη την αλαζονεία, το
σοβινισμό και την προκλητι-
κότητα που μπορώ να συγκε-
ντρώσω μέσα σε αυτές τις
γραμμές απέναντι σε όλα
ανεξαιρέτως τα άλλα genres
(
trollololol). Ως εκ τούτου, τα
DLC στα strategy είναι αλ-
λιώτικη φάση: τι ακριβώς ση-
μαίνει DLC για εμάς; Νέο
campaign; Νέα στοιχεία; Νέοι
στρατοί; Νέα εμφάνιση;
Έχουν νόημα; Ή στην ουσία μιλάμε για ex-
pansions;
Ας πάρουμε δύο παραδείγματα: το ένα
είναι το Brave New World του Civilization 5
και το άλλο το Slingshot του X-Com: Ene-
my Unknown. Και στις δύο περιπτώσεις
έχουμε αριστουργηματικά παιχνίδια (αν και
προσωπικά έχω πιο tactical προτιμήσεις,
οπότε είμαι πιο πολύ της σχολής X-Com).
Ωστόσο, στην πρώτη περίπτωση μιλάμε για
ένα DLC-expansion το οποίο αποτελεί
πραγματικό «ρετούς» του συνολικού παιχνι-
διού, και στην άλλη ένα «πακέτο» μερικών
story-driven αποστολών, με έναν ισχυρό
χαρακτήρα. Το πρώτο έγινε δεκτό με εν-
θουσιασμό. Το δεύτερο μάλλον θάφτηκε,
ακόμα και αν μιλάμε για έναν εκ των κορυ-
φαίων τίτλων των τελευταίων ετών. Ο λό-
γος είναι απλός: στα strategy απλά δεν
υπάρχει χώρος για «μικρά» DLC. Τα χαριτω-
μένα πακετάκια με μερικές αλλαγές στην
εμφάνιση, κάποια ευχάριστα quests, κάποιο
οπλάκι παραπάνω, νέους χαρακτήρες κάνα
δυο ψευτοποζεριές και γενικά αυτά τα «μι-
κρά κι ευέλικτα» που χαρακτηρίζουν γενικά
την έννοια του DLC, δεν ανταποκρίνονται
στο αγαπημένο μας genre, για τον απλό
λόγο ότι το strategy είναι «μεγάλη μανού-
ρα». Εάν θέλεις να βάλεις καινούργια στοι-
χεία, πρέπει να το πάρεις απόφαση ότι θα
είναι πολλά και μαζεμένα: ένα νέο cam-
paign, ένα ανανεωμένο σύστημα εμπορίου
ή διπλωματίας, μία ριζική αναπροσαρμογή
του τίτλου στο σύνολό του. Στην πραγματι-
κότητα δεν μιλάμε για «DLC», αλλά για ex-
pansion (το οποίο βεβαίως πωλείται σαν
DLC, καθώς, με την ευρεία έν-
νοια, αυτό είναι στην ουσία, έξ-
τρα υλικό). Κατά συνέπεια, εί-
ναι αναμενόμενο πως το κό-
στος τους θα είναι υψηλότερο
σε σχέση με το «σύνηθες» πα-
κέτο DLC που θα βρει κανείς σε
άλλους τίτλους, ωστόσο, αν
σκεφτεί κανείς ότι τα strategy
έχουν μεγάλες «αντοχές» όσον
αφορά στη διάρκεια παιχνιδιού
που δίνουν στον παίκτη, νομί-
ζω ότι πρόκειται για fair trade.
Αλλά το expansion πρέπει να
είναι *expansion*, όχι αστειότητες με «ειδι-
κές εκδόσεις», πιο «γυαλισμένες» κάποιες
παρατάξεις (amentioto…) και γενικά αυτές
τις εξυπναδούλες που μας πασάρουν για
να δώσουμε το κατιτίς παραπάνω για την
τάδε whatever edition, προκειμένου να πα-
ραλάβουμε πράγματα που θα έπρεπε να
περιλαμβάνονται εξαρχής στο «πακέτο».
Κλείνοντας, ελπίζω αυτή η φιλοσοφία που
περιγράφω πάνω να ακολουθηθεί και στο
επερχόμενο X-Com: Enemy Within, το
οποίο δεν ξέρουμε ακριβώς τι θα είναι (ex-
pansion, DLC, sequel), αλλά σίγουρα οτιδή-
ποτε αφορά σ’ έναν από τους κορυφαίους
τίτλους των τελευταίων ετών, και μάλιστα
με αυτό το «βαρύ» όνομα, προσελκύει
έντονο ενδιαφέρον.
PC
15
PC Master
Του Κώστα «Archanger» Μαυραγάνη
Όποιος αναφέρει ξανά τη λέξη
DLC, την άρπαξε στο δόξα πατρί…
Strategy gameS:
Θέλουμε expansions, όχι «DLC»!
Τι εννοείς είμαι χοντρός;
Αφού μου έκαναν γενικό ρετούς!
