η επιλογή είναι πιο δύσκολη. Αυτά τα κα-
λόπαιδα είχαν μηχανές, αόρατα τανκς,
εκτοξευτές φωτιάς και γενικά πολλές
«
ασύμμετρες» απειλές. Μπορεί ως υπέρ-
βαρο παιδί που πήγαινε κατηχητικό να
προτιμούσα τους καλοκάγαθους GDI που
μάχονταν για την παγκόσμια ειρήνη (και
καλά), αλλά ομολογουμένως με γοήτευε
η «σκοτεινή πλευρά» με τους φανατικούς
τζιχαντιστές της Νod. Όσο για τη μουσική,
δεν είναι ανάγκη να ανατρέξω για πολύ
στη μνήμη μου, αφού αποτελεί ένα πολύ
συχνό άκουσμά μου. Ο Frank Klepacki
απλώς έδωσε ρέστα (και) εδώ.
Από τις πιο δυνατές στιγμές των αμί-
μητων βιντεοσκοπημένων cutscenes (ή
μήπως cultscenes;) ήταν η γνωριμία μας
με τον έναν και μοναδικό Kane. Μία σκη-
νή που έχει αφήσει εποχή και σόκαρε με
την πρωτοφανή (για τότε) βιαιότητά της:
Εκεί λοιπόν που είχαμε μπροστά μας
έναν ξενέρωτο υπαρχηγό της Nod (σαν
παρακμιακός ζωγράφος του δρόμου
ήταν…) που μας έκανε τη βαρετή ενημέ-
ρωσή του για την επόμενη αποστολή
μας, ένα όπλο μπαίνει μέσα στην οθόνη
και με μία εκπυρσοκρότηση βγάζει αυτό
το ρετάλι από τη μιζέρια του! Μία στιβα-
ρή αντρική μορφή μπαίνει τότε στο πλά-
νο, ντυμένη με μαύρο πουκάμισο με
απαστράπτοντα πλαστικά κουμπιά και
καφέ κασμιροφανέλα από κάτω, σπρώ-
χνει το άψυχο σαρκίο από την καρέκλα
και κάθεται στη θέση του ώστε να δούμε
το πρόσωπό του. Είναι ένας τυπάς με
διαπεραστικό βλέμμα, καλογυαλισμένη
καράφλα (σαν του αρχισυντάκτη), με κο-
ντό μούσι και μουστάκι (για να «σπάει»
λίγο ο γλόμπος). Είναι ένας πραγματικός
Μεσσίας των ηλεκτρονικών παιχνιδιών
και μία από τις πιο αναγνωρίσιμες φά-
τσες τους. Μας συστήνεται: «I am Kane!».
Αυτή η φράση με γεμίζει πώρωση και δέ-
ος μέχρι σήμερα!
PC
Όλα για το Tiberium!
