R
eview
PC Master
92
τσες, όπως το νευρωτικό μανάρι Toni, τον
καραφλό γκουρού και τους λούμπεν επα-
ναστάτες καθώς και αρκετούς νέους,
όπως τον κλαρινοστάρ Cowboy Dodo, τον
stoner ξενοδόχο, τον αγαθό fanboy Barry
και τον φουκαρά Oppenbot. Υπάρχουν κι
εδώ αστοχίες που αφορούν στην ασυνεπή
συμπεριφορά ορισμένων παλιών γνώρι-
μων, αλλά εκείνο που μου χτύπησε πιο
άσχημα ήταν η ανάδειξη ενός δευτερεύο-
ντα χαρακτήρα –με ως τώρα ελάχιστη ου-
σιαστική παρουσία– σε ψευδο-archvillain
σε κάποιο κομβικό σημείο του παιχνιδιού.
Ο ίδιος ο Rufus, πάνω στην αλαζονεία και
άγνοια κινδύνου του οποίου έχει στηθεί
ολόκληρο το οικοδόμημα του παιχνιδιού,
καταφέρνει στο Goodbye Deponia να γίνει
εκνευριστικός με τα παρατεταμένα χαχα-
νητά του και την παντελή έλλειψη εμπά-
θειας προς οποιονδήποτε συνάνθρωπο,
χαρακτηριστικά που πάνε να δικαιολογη-
θούν με μια φαιδρή σεναριακή αποκάλυ-
ψη προς τη μέση του παιχνιδιού. Κρίμα,
γιατί ξεκίνησε τη σειρά ως εγωπαθής και
αφελής αντι-ήρωας, αλλά η αμετροέπεια
της Daedalic τον οδήγησε τελικά στα άκρα
της αναισθησίας χωρίς δυνατότητα επι-
στροφής (παρά το επιτηδευμένα ηρωικό
φινάλε).
ΠΡΑΚΤΩΡ RU-FU:
ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΓΗΣ ΜΑΔΙΑΜ
Πέρα από την πλοκή και τους χαρακτή-
ρες, η γενικότερη ολίσθηση προς το σου-
ρεάλ έχει έμμεση επίπτωση και στο puzzle
design. Παρ’ ότι τα περισσότερα puzzles
διαθέτουν ευφάνταστες λύσεις, η ένταξή
τους στο γενικότερο αφηγηματικό πλαίσιο
και οι αφορμές γέννησής τους μοιάζουν
τις περισσότερες φορές τόσο φτιαχτές και
ανούσιες, ώστε στερούν σημαντικό κομμά-
τι απόλαυσης από τον παίκτη που ασχο-
λείται μαζί τους. Είναι οπωσδήποτε ωραίο
να βλέπεις φρέσκες ιδέες και πρωτότυπες
καταστάσεις προς επίλυση, αλλά είναι τ έ-
τοια η αναρχία και η έλλειψη αιτίου-αιτια-
τού σε όσα συμβαίνουν, ώστε συχνά
αναρωτιέσαι γιατί κάνεις ό,τι κάνεις –
άσε που το 80% των μπελάδων το προ-
καλεί μόνος του ο Rufus. Παρ’ όλα αυτά,
τα puzzles κατορθώνουν και πάλι να παρα-
μείνουν αρκετά ευρηματικά, με σωστή
διαβάθμιση της δυσκολίας. Ήδη από την
περιοχή του ξενοδοχείου τα πράγματα εί-
ναι αρκετά ζόρικα, αργότερα η δυσκολία
πέφτει προσωρινά στο ε νδιάμεσο κομμάτι
που καλύπτεται από πυκνό πέπλο SPOIL-
ERS και εκτινάσσεται στο Porta Fisco, όταν
χειριζόμαστε παράλληλα τρεις εκδοχές
του Rufus, που κινούνται σε γειτονικές πε-
ριοχές και σταδιακά αποκτούν την ικανό-
τητα να ανταλλάσσουν μεταξύ τους αντι-
κείμενα, προσθέτοντας στην πολυπλοκό-
τητα των γρίφων. Δυστυχώς, το τελευταίο
τμήμα της ιστορίας είναι κατακερματισμέ-
νο σε μικρούς χώρους δράσης, κάνον τας
τους γρίφους μάλλον διαδικαστικούς αλλά
τουλάχιστον ο παίκτης έχει φτάσει ως εκεί
χορτάτος, αφού το παιχνίδι συνολικά πιά-
νει με άνεση τις 12-13 ώρες διάρκειας,
συν άλλες 1-2 σε περίπτωση που σκαλώ-
σετε, όπως εγώ, στις πολλαπλές προκλή-
σεις του Porta Fisco.
Συνεχίζοντας την περήφανη παράδοση
του Chaos on Deponia με τα αμφιλεγόμε-
να mini-games που έσκαγαν μύτη κάθε
τόσο, το Goodbye Deponia είναι γεμάτ ο
από τέτοια σύντομα διαλείμματα καθ’
όλη τη διάρκεια της δράσης. Χρησιμοποι-
ώντας πάντα το μυαλό και ποτέ τη δεξιό-
τητά σας (εκτός από το ανόητο σημείο με
την οδοντόβουρτσα, ίσως) θα κληθείτε
να ξεγελάσετε ένα φωτορυθμικό σύστη-
μα συναγερμού, να ακολουθήσετε σωστά
τις οδηγίες πλυσίματος στις ετικέτες των
ρούχων, να παίξετε το μικρό χειρουργό
με τα εντόσθια του Cletus, να διευθύνετε
σωστά τη χορωδία των Organon και διά-
φορες άλλες παλαβομάρες, που ως επί
το πλείστον έχουν την πλάκα τους, ενώ
σε περίπτωση που σας κουράσουν μπο-
ρείτε να ξεμπερδεύετε μαζί τους πατώ-
ντας το μαγικό κουμπάκι Skip.
Όλα αυτά συμβαίνουν μέσα σε οθόνες
τόσο πλούσιες σε λεπτομέρειες, χρώματα
και προσωπικότητα που είναι σχεδόν αδύ-
νατο να βαρεθείτε, ακόμα κι όταν ξαναπερ-
νάτε δεκάδες φορές από τα ίδια μέρη ανα-
ζητώντας τη λύση μιας σπαζοκεφαλιάς. Το
animation, που αποτελούσε ίσως το μονα-
δικό μελανό σημείο του εικαστικού, δεν
δείχνει να έχει βελτιωθεί, αλλά οι στιγμές
που χτυπάει άσχημα στο μάτι είναι μετρη-
μένες και δεν αμαυρώνουν ιδιαίτερα τη
συνολική εικόνα. Αντίθετα, βρήκα τη μου-
σική κάπως αδιάφορη και με έντονες τά-
σεις ανακύκλωσης από το ήδη γνωστό
soundtrack της σειράς. Στις ομιλίες η
Daedalic έχει σημειώσει σημαντική πρόοδο
Στο πλατό του How I Met Bozo’s Mother.
Huzzah, δεν βλέπω να φτάνουμε ποτέ, huzzah!
Ως συνήθως, η επανάσταση μαζεύει τα ωραιότερα κορίτσια.
