17
PC Master
T
ο Witcher 3 είναι το πιο αναμενόμενο
RPG της χρονιάς. Η πολωνική σειρά
έχει ως πρωταγωνιστή μία εμβληματική
πλέον μορφή, τον Geralt, μία πλούσια σε βά-
θος προσωπικότητα. Με αφετηρία αυτόν, ας
δούμε λίγο σφαιρικότερα το θέμα των χαρα-
κτήρων στα RPGs, και ιδίως τις διαφορές με-
ταξύ έτοιμων και δημιουργημένων από το
χρήστη. Προσοχή, όταν λέω έτοιμοι χαρα-
κτήρες, δεν αναφέρομαι σε μία generic ομά-
δα που μπορεί να σου προσφέρει το παιχνίδι
για ευκολία, αλλά σε μελετημένους avatars
με μπόλικο background και ουσιαστική θέση
εντός του κόσμου του παιχνιδιού.
Ένα από τα θελκτικά σημεία των περισ-
σότερων RPGs από την εμφάνιση του εί-
δους έως σήμερα είναι η δυνατότητα δημι-
ουργίας ενός ή περισσότερων ηρώων, μέ-
σω των οποίων βιώνεις το παιχνίδι. Ποιος
άλλωστε δεν έχει ξοδέψει ώρες στις
character creation οθόνες, προσπαθώντας
να βρει τις επιλογές που ταιριάζουν στο
πώς οραματίζεται τα alter egos του; Πολλοί
καθόμαστε και σκεφτόμαστε το βιογραφικό
των ηρώων μας, κι ας μην έχει κάποιο αντί-
κτυπο στο gameplay. Η αίσθηση της επιτυ-
χίας μέσω ενός δικού σου δημιουργήματος
είναι αξεπέραστη. Ακόμη και η επιλογή του
ονόματος του κάθε χαρακτήρα είναι μία
προσωπική πινελιά. Αν κάτι διαχωρίζει τα
περισσότερα RPGs από τα άλλα είδη, είναι
αυτή η παραμετροποίηση. Αυτό το συναί-
σθημα που σου έμενε όταν τερμάτιζες ένα
Might&Magic ή ένα Wizardry, έχοντας χα-
ράξει την πορεία της δικής σου ομάδας
εντός του εικονικού κόσμου.
Μνημειώδη όμως έχουν μείνει και παιχνί-
δια ρόλων με έτοιμους χαρακτήρες, οι οποί-
οι άνετα θα μπορούσαν να έχουν βγει από
τις σελίδες ενός καλού βιβλίου. Όποιος έχει
παίξει τα 2 Betrayal της Sierra (Krondor και
Antara), έχει στιγματιστεί από τον Gorath,
τον Owyn, τον William Escobar, ο καθένας
άριστα δεμένος μέσα στις ίντριγκες του σε-
ναρίου. Το ανυπέρβλητο Torment θα ήταν
ανούσιο αν στη θέση του Nameless One
υπήρχε κάποιος δίχως αυτό το μαρτυρικό
story. Για να επανέλθουμε στα Witcher, ένα
από τα πολύ δυνατά χαρτιά της σειράς είναι
η σεναριακή εξέλιξη, η οποία πατάει πολύ
πάνω στο background υλικό του Geralt. Γε-
νικότερα, για τους game creators πιστεύω
πως είναι πολύ πιο εύκολο να φτιάξουν ένα
καταπληκτικό σενάριο όταν τους πρωταγω-
νιστικούς ρόλους τους έχουν δημιουργήσει
οι ίδιοι, γιατί μπορούν να τους ενσωματώ-
σουν άριστα στην ιστορία και να βασίσουν
την πλοκή τους σε αυτούς. Και πέρα από
αυτό, τα έτοιμα ονόματα συνήθως δένουν
πολύ καλύτερα με την ατμόσφαιρα του παι-
χνιδιού από ό,τι τα user created.
Η αλήθεια είναι πως εδώ το θέμα αγγίζει
και μία άλλη κατηγοριοποίηση των RPGs –
σχετικά γραμμικοί, story-driven τίτλοι από τη
μία, και ανοιχτά sandbox (στην ακραία μορφή
τους) games από την άλλη. Οι έτοιμοι χαρα-
κτήρες ταιριάζουν περισσότερο στην πρώτη
κατηγορία, ενώ η μη γραμμικότητα των δεύ-
τερων αφήνει περιθώρια για user created
player characters. Προσωπικά λατρεύω και
τα δύο είδη και δεν τοποθετώ κάποιο πάνω
από το άλλο. Έχω περάσει αξέχαστες στιγ-
μές στη Riva του 3ου Realm of Arkania με
την τελείως δική μου ομάδα, χρονοβόρα δη-
μιουργημένη. Έχω απολαύσει την
interactive νουβέλα που είναι το Torment,
χαμένος μέσα στις υπαρξιακές αναζητήσεις
του πρωταγωνιστή, δίχως να ενοχλούμαι από
τη γραμμικότητα. Εντέλει, όταν θέλεις να ζή-
σεις μία καλοδουλεμένη ιστορία, οι προσχε-
διασμένοι χαρακτήρες έχουν ένα πλεονέκτη-
μα (αν και υπάρχουν εξαιρέσεις, όπως τα
KOTOR). Όταν από την άλλη επιθυμήσεις να
χαράξεις με το σπαθί τη δική σου ιστορία, το
παραδοσιακό character creation screen είναι
το μέρος για να ξεκινήσεις. Ευτυχώς, τα RPGs
καλύπτουν κάθε διάθεση.
PC
«
ΠΡΟΚΑΤ»
ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ Ή ΟΧΙ;
Tου Χρυσόστομου «Athotep» Τσαπραΐλη,
έδωσαν το Aggie καλύτερου κωμικού σε-
ναρίου στο Goodbye Deponia, σε μία
χρονιά κατά την οποία ομολογουμένως
παρατηρήθηκε έλλειψη σε κωμωδίες. Η
ολοκλήρωση της τριλογίας βραβεύτηκε
από το AG και ως καλύτερο παραδοσιακό
adventure game. Επίσης, σύμπνοια
υπήρξε στη βράβευση του BEYOND: Two
Souls στις κατηγορίες καλύτερου game-
play και voice-acting, καθώς και του
Memoria για τα ομορφότερα γραφικά.
Αναγνωρίζω ότι οι αντιρρήσεις είναι
αναπόφευκτες σε κάθε σχετική πρωτο-
βουλία, αλλά τα ερωτηματικά φέτος
ήταν τόσα πολλά που είναι αδύνατον να
μη σχολιάσει κανείς. Οι δικές μου εν-
στάσεις ξεκίνησαν από τις υποψηφιότη-
τες, όπου κατά τη γνώμη μου αδικήθη-
καν τα The Night of the Rabbit και Jack
Keane 2. Το πρώτο είχε με διαφορά το
ποιοτικότερο animation από όλα τα
περσινά παιχνίδια και μία πολύ δυνατή
ιστορία πολλών επιπέδων, εντούτοις
δεν ήταν ανάμεσα στα πέντε επιλαχό-
ντα στις σχετικές κατηγορίες. Περιέρ-
γως, ήταν υποψήφιο για καλύτερο κωμι-
κό σενάριο, κάτι που σίγουρα θα ξάφ-
νιασε τους δημιουργούς του, αφού το
παιχνίδι είναι παραμύθι και όχι κωμωδία.
Κάλλιστα θα μπορούσε να βρίσκεται το
Journey of a Roach στη θέση του. Όσο
για το Jack Keane 2 αγνοήθηκε τόσο
από την επιτροπή που αναρωτήθηκα
μήπως απλώς το ξέχασαν. Είχε θέση
ανάμεσα στα καλύτερα στους τομείς
των γραφικών, της κίνησης, της σκηνο-
θεσίας και του voice-acting – όπου αντί-
θετα διαβάσαμε τα Cave & Gone Home,
με μόνο έναν ουσιαστικά ομιλούντα χα-
ρακτήρα το καθένα.
Ο αρχισυντάκτης του «Adventure
Gamer», Jack Allin, εξέφρασε την απο-
γοήτευσή του για τα αρνητικά σχόλια και
άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο να μη συ-
νεχιστεί ο θεσμός των βραβείων Aggie.
