PC Master
46
Ο
ι περισσότεροι ταυτίζουμε τους αγαπημένους μας video
game πρωταγωνιστές/-τριες με την απεικόνισή τους επί
της οθόνης (ή στο poster/ εξώφυλλο του παιχνιδιού)
και όσο αυτή γίνεται ολοένα και πιο ευκρινής, τόσο πιο
συγκεκριμένη η εντύπωσή μας για τα χαρακτηριστικά
τους. Όμως, προτού τα εκατομμύρια πολύγωνα καταφέρουν να
αποδώσουν μέχρι και τον ψηφιακό ιδρώτα στο μέτωπο των χαρα-
κτήρων, υπήρχε ένα εκφραστικό μέσο που μπορούσε να μεταφέρει
επαρκώς τα συναισθήματα και την προσωπικότητα του ήρωα, ακό-
μα κι αν αυτός αποτελούνταν από ένα μάτσο θολά pixels: η φωνή
εκείνου που τον υποδυόταν. Κι αν τότε δεν βλέπαμε στην οθόνη
μας τίποτα περισσότερο από ένα sprite που ανοιγόκλεινε μηχανικά
το στόμα του και φανταζόμασταν όλες τις εκφραστικές λεπτομέ-
ρειες χάρη στην ερμηνεία του ηθοποιού, σήμερα οι απαιτήσεις
–
κατά παράδοξο τρόπο– ανέβηκαν, αφού συχνά απαιτείται ο πλή-
ρης συγχρονισμός ήχου-εικόνας (lip-synching), ενώ ο ανταγωνι-
σμός στο στίβο της ηλεκτρονικής διασκέδασης έχει φτάσει σε τέ-
τοια επίπεδα, που οι ερασιτεχνικές προσπάθειες συνήθως αντιμε-
τωπίζονται με περιφρόνηση και χλευασμό. Όπως, όμως, και στο
συγγενικό χώρο των καρτούν (ψηφιακών ή παραδοσιακών), έτσι
και στο πεδίο του video game voice-acting, οι επαγγελματίες του
χώρου συχνά είναι πρόσωπα άγνωστα φυσιογνωμικά, που έχουν
εξειδικευθεί σε αυτό το είδος ηθοποιίας και, χωρίς καλά καλά να το
καταλάβουμε, μας συντροφεύουν για χρόνια μέσα από ποικίλους
ρόλους. Η μαγεία της φωνητικής ερμηνείας, άλλωστε, έγκειται σε
αυτήν ακριβώς την ελευθερία, αφού ο ίδιος άνθρωπος μπορεί με
άνεση να ερμηνεύσει τον σκληροτράχηλο κομάντο, ένα ντροπαλό
αρκούδο, έναν τρομακτικό δαίμονα ή τον σεβάσμιο γεροπατέρα
του πρωταγωνιστή, χωρίς τη χρήση του παραμικρού make-up ή ψη-
φιακής παραμόρφωσης, στηριζόμενος αποκλειστικά και μόνο στο
ταλέντο, στην εμπειρία του και στην καθοδήγηση του voice
director, που συνήθως παρίσταται μαζί του στο στούντιο της ηχο-
γράφησης.
Μπορείτε να
φανταστείτε το «War. War
never changes» με τη φωνή
κάποιου άλλου πέραν του Ron
Perlman; Θα ήταν ο Joker τόσο
ανατριχιαστικός αν το παρανοϊκό του γέλιο
δεν είχε την απολαυστική βραχνάδα του Mark
Hamill; Πόσο διαφορετική θα ήταν η εικόνα
που έχουμε για τον Gordon Freeman αν
αποφάσιζε ν’ ανοίξει επιτέλους το στόμα
του; Μήπως τελικά το voice-acting είναι
μία παραγνωρισμένη παράμετρος των
video games που δεν απολαμβάνει
την αναγνώριση που της
αναλογεί;
Από τις ερμηνείες που
δεν πρόκειται να ξεχαστούν ποτέ.
Tου Aντώνη «Μaladroid» Βαλασιάδη
