R
eview
PC Master
74
είναι στα καλύτερά του όταν έχει απλώς να
σπάσει πράγματα και να επιδοθεί στο
άθλημα του «killing Nazis» (που έλεγε και ο
Μπραντ Πιτ στο Inglourious Basterds). Συ-
χνά στο παιχνίδι ακούτε τις σκέψεις του και
το τελικό αποτέλεσμα είναι πραγματικά ιδι-
αίτερο, καθώς ο ολίγον τι «πεζός» χαρακτή-
ρας έχει πραγματικά μοναδικό… χαρακτή-
ρα! Ο Μπλάζκο είναι στην ουσία ο ήρωας
ενός action game των αρχών της δεκαε-
τίας του 1990, ο οποίος ξαφνικά βρέθηκε
σε ένα παιχνίδι του 2014, και είναι λίγο
στο… «ε;». Είναι ο ιδανικός ήρωας για το
Wolfenstein: The New Order, ο οποίος προ-
τιμά να βαράει αντί να ασχολείται με διά-
φορους «μοντερνισμούς».
ΜΠΑΜ ΜΠΟυΜ κΑΙ AγΙΟΣ
Ο θΕOΣ
Το Wolfenstein ένα πράγμα ξέρει να κά-
νει και το κάνει πολύ καλά σε κάθε επίπε-
δο: να παρέχει καθαρόαιμη fps δράση πα-
λαιάς κοπής. Τα γραφικά και ο ήχος πλαι-
σιώνουν άξια το συγκεκριμένο ένδοξο εγ-
χείρημα, και ακόμα και αν χρειαστεί λίγος…
πειραματισμός με τις αναλύσεις για να επι-
τύχετε το βέλτιστο δυνατό αποτέλεσμα,
δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να απο-
γοητευτείτε, καθώς βρίσκονται σε πραγμα-
τικά πάρα πολύ υψηλό επίπεδο. Όταν το
παιχνίδι είχε πρωτοκυκλοφορήσει, είχαν
αναφερθεί αρκετά προβλήματα όσον αφο-
ρά στον τομέα των γραφικών και γενικά
συμβουλεύω να κατεβάσετε τους τελευ-
ταίους drivers της κάρτας γραφικών σας
(
το AMD Catalyst βοηθάει). Έτσι και επιχει-
ρήσετε να «μαξάρετε» τα γραφικά, προει-
δοποιώ ότι θα χρειαστείτε πυροσβεστήρα.
Ωστόσο, οι επιδόσεις είναι πολύ καλές
ακόμα και σε μέσα επίπεδα, και, το σωστό
να λέγεται, αν και το σύστημά μου ήταν
κάτω από το minimum των απαιτήσεων,
μπόρεσα να απολαύσω το παιχνίδι χωρίς
ιδιαίτερο πρόβλημα. Σε αντίστοιχα επίπεδα
κινείται και ο ήχος, από τα μπαμ μπουμ των
όπλων (πείθουν ότι έχουν το «punch» που
αρμόζει στο όνομα Wolfenstein) ως τις ομι-
λίες των χαρακτήρων (από τον Μπλάζκο
και τους συνεργάτες του μέχρι τους Ναζί
στρατιώτες και αξιωματικούς που συναντά-
τε και –συνήθως– μπουμπουνάτε).
Προχωρώντας στο «ζουμί» της υπόθεσης,
δηλαδή το gameplay, το Wolfenstein: The
New Order είναι πραγματικά «blast from
the past»: μαζεύετε όσα όπλα γουστάρετε,
τα χρησιμοποιείτε ένα ή δύο μαζί για έξτρα
ισχύ πυρός και σαματά (πρακτικά μιλώντας,
δεν είναι ότι είδα να αποδίδει ιδιαίτερα,
αλλά ξέρετε τώρα, it’s f****** cool), συλλέ-
γετε θωράκιση από κάτω στα πρότυπα των
παλαιών shooters (από την ηρωική εποχή
του Doom 1 ακόμα) και φυσικά health kits
για να κλείνετε τις κουμπότρυπες που σας
ανοίγουν. Εδώ το παιχνίδι «νεωτερίζει» λί-
γο, καθώς υπάρχει ένα μικρό regeneration
(
τουλάχιστον μέχρι ενός επιπέδου), αλλά
σε καμία περίπτωση δεν «χαλάει» την όλη
oldschool-άδικη εμπειρία. Όσον αφορά στο
health, μπορείτε να μπουκωθείτε με health
kits ακόμα και αν είστε υγιέστατος, κάνο-
ντας… overcharge την υγεία σας, και να
ξεπεράσετε το μέγιστο κατά τα άλλα κατο-
στάρι. Υποτίθεται ότι ενδείκνυται για περι-
πτώσεις που ετοιμάζεστε να μπείτε σε ζό-
ρικες καταστάσεις, ωστόσο, πρακτικά μιλώ-
ντας, δεν το βρήκα και ιδιαίτερα χρήσιμο.
Επίσης, μία από τις λίγες γκρίνιες που είχα
με το παιχνίδι είναι το ότι σου «ζητάει» να
πατάς κουμπί για να μαζεύεις «καλούδια»
(
σφαίρες, χειροβομβίδες κ.λπ.) από κάτω,
κάτι το οποίο καταντάει βαρετό από ένα
σημείο και μετά (γιατί να μη μαζεύονται
αυτόματα όταν περνάς από πάνω τους δη-
λαδή;). Κατά τα άλλα όμως, το παιχνίδι
«
περνάει» με flying colours που λένε και οι
Άγγλοι: η δράση του είναι καταιγιστική και
εκμεταλλεύεται στο έπακρο το ιδιαίτερο
setting του παιχνιδιού, καθώς σας πετάει
συνέχεια ταιριαστές… κουλαμάρες, από
απλούς στρατιώτες και αξιωματικούς που
καλούν συνέχεια ενισχύσεις μέχρι να τους
καθαρίσετε έως ελίτ SSάριους, ρομποτό-
σκυλα (που κυμαίνονται από νορμάλ μεγέ-
Η γλυκιά Anya. Ε τι, δεν θα είχε κορίτσι η υπό-
θεση;
Πολύ επικίνδυνο μέρος το ίδρυμα τελικά…
ετε
τη λογική του, λύνεται στο δίλεπτο.
Το κάθαρμα ο
Deathshead. Όνομα
και πράγμα.
Από ψυχοπαθείς άλλο τίποτα…
