Greek Vegan 10

61 μαχαίρια τον λαιμό τους. Οι αγελάδες, ωστόσο, δεν είναι απλώς δυσκίνητα και δύσοσμα ζώα. Οι επιστημονικές έρευνες για το νοητικό τους επίπεδο δείχνουν ότι μπορούν και αναγνω- ρίζουν τους ανθρώπους, ότι έχουν εξαιρετικά μακρά μνήμη, συνάπτουν δεσμούς και φιλίες μέσα στο κοπάδι τους και αναπτύσσουν συναισθηματι- κό κόσμο. Οι μανάδες αγελάδες που βιώνουν μπροστά στα μάτια τους την υφαρπαγή των παιδιών τους και την απώλεια τους μπορούν να πέσουν σε κατάθλιψη, ενώ δεν είναι λίγες οι φο- ρές που υπερασπίζονται ακόμη και με βία τα μικρά τους απέναντι στον άνθρωπο που πάει να τους τα πάρει . Η νόηση σε συνδυασμό με το ένστικτό τους τις κάνει να αντιλαμβάνονται τις προθέσεις σφαγής τους γι’ αυτό και έχουμε δει πολλές περιπτώσεις αντί- στασης ή και δακρύων λίγο πριν συμ- βεί το μοιραίο. Αντιστοίχως, έχουμε δει εκδηλώσεις υπέρμετρης χαράς και ευτυχίας σε αγελάδες και μοσχάρια που απελευθερώθηκαν από σφαγεία αντιλαμβανόμενοι ότι ξέφυγαν από μια τραγική μοιραία κατάληξη. Τού- των δοθέντων, πώς είναι δυνατόν το ανθρώπινο είδος να συνεχίσει να τρώ- ει τα burger του με σάρκα από όντα με νόηση και συναισθηματική νοημοσύ- νη εφάμιλλη, τηρουμένων των αναλο- γιών, των ανθρώπων; Δεν χρειάζεται απάντηση. Ρητορική η απορία. Όλα τα παραπάνω επιστημονικά δεδομένα αυτού του άρθρου είναι απλώς μια πτυχή ενός νέου κόσμου που πάει να γεννηθεί. Η κλιματική κρί- ση, ο vegan ακτιβισμός, το τέρμα των ψευδαισθήσεων ευελπιστούμε ότι θα φέρει εποικοδομητικές αλλαγές. Ευ- ελπιστούμε ότι ο άνθρωπος θα σε- βαστεί τους νόμους της φύσης και μελλοντικά θα χαρίσει το πολύτιμο δώρο της ζωής στα ζώα που σήμερα πέφτουν θύμα της απανθρωπιάς και του συβαριτισμού μας. Μέχρι τότε εμείς οφείλουμε να ενημερώνουμε τον κόσμο, να αφυπνίζουμε συνειδήσεις. Προσωπικά το κάνω και μέσα από την ιδιότητα μου ως συγγραφέας. Πριν από μερικά χρόνια έγραψα ένα πο- λύ μικρό vegan διήγημα με το οποίο έλαβα μέρος σ’ έναν λογοτεχνικό δι- αγωνισμό. Σας το παραθέτω, γιατί μ’ αυτήν τη σύνθεση των λέξεων, των προτάσεων και από το συγγραφικό με- τερίζι προσπαθώ να συμβάλλω στην ευαισθητοποίηση του κόσμου δίπλα μου. ΑΡΓΉ ΑΦΑΊΜΑΞΗ Β ρίσκομαι στον δρόμο. Δίπλα σ’ ένα πεζοδρόμιο. Είναι νωρίς το πρωί και κανείς ακόμη δεν μου δίνει σημασία. Εχθές κάποια παιδιά έπαιξαν ποδό- σφαιρο μαζί μου. Δεν ένιωσα πόνο. Μόνον θλίψη. Δεν είμαι μπάλα. Δεν είμαι παιχνίδι. Είμαι ένα κρανίο. Ενωμένα κόκαλα πάνω στα οποία κάποτε υπήρχε δέρμα. Υπήρχαν κύτταρα. Κάποτε ήμουν ύπαρξη ολοκληρωμένη. Κεφάλι, λαιμός, πό- δια, σπλάχνα, μάτια. Ζούσα αμέριμνος σε πράσινα βουνά, αλλά μιαν ημέρα η γιαγιά που με μεγάλωνε με έδωσε σ’ έναν άλλον. Αυτός ο άλλος με στρίμωξε με άλλα κατσίκια σ’ έναν κλειστό χώρο και πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι θέλει το κακό μου. Θέλει να με σφάξει. Πανικοβλήθηκα, έκλαψα πολύ. Δεν ήθελα να πεθάνω, αλλά δεν γλίτωσα. Δεν γλίτωσε κανένας μας. Μας έσφαξε. Βασανιστικά. Έχωνε ένα σίδερο στο λαιμό μας και μας άφηνε να τυραννιόμαστε μέσα σε φριχτούς πόνους, με το αίμα μας να στάζει παντού μέσα στον χώρο. Η αργή αφαίμαξη έλεγε ο δήμιός μας είναι το μυστικό για το νόστιμο κρέας. Τι και αν εμείς ουρλιάζαμε; Δεν υπήρξε έλεος. Κατέληξα, λοιπόν, στο πιάτο σας. Είμαι μια λιχουδιά-προϊόν βαρβαρότητας. Εί- μαι το γεύμα με το οποίο γιορτάζετε τις θρησκείες σας. Είμαι η αργή αφαίμαξη. Η συναισθηματική νοημοσύνη της αγελάδας