Greek Vegan 8

71 ιχθυοκαλλιέργεια σκοτώνεται και πετιέται. Οι λόγοι για την κίνηση αυτή ποικίλλουν: από το ότι τα ψάρια μπορεί να νοσήσουν μέχρι το ότι δεν παρουσιάζουν το κοινώς αποδεκτό χρώμα. Πιο χαρακτηριστικό και σοκαριστικό ταυτόχρονα όμως είναι ότι οι οι ιχθυο- καλλιεργητές επιλέγουν από μία παλέτα ροζ χρω- μάτων… την απόχρωση στην οποία θέλουν να προκύψουν οι σολομοί τους, διαφορετικά όλοι θα είχαν χρώμα γκρι. Το τέλος μιας συγκλονιστικής αφή- γησης Προς το τέλος του ντοκιμαντέρ οι εικόνες και τα δεδομένα που σκιαγρα- φούνται είναι πέρα για πέρα συγκλονι- στικά και ανατριχιαστικά. Γίνεται λόγος για «ματωμένες γαρίδες» και για αλιεία που βασίζεται στη δουλεία. Η τελευταία, ασφαλώς, δεν γίνεται φανερά. Γι’ αυτόν τον λόγο, κανένα στατιστικό δεδομένο δεν μπορεί να την αγγίξει. Σύγχρονοι σκλάβοι μιλούν φοβισμένοι για τα χρόνια που πέρασαν εγκλωβισμένοι στα πλοία και στη θάλασ- σα, υπό την απειλή όπλων και απάνθρωπων πρακτικών. Ο κίνδυνος κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του ντοκιμαντέρ φαίνεται πως γενικότερα ήταν διάχυτος. ποσοστό για τα καλαμάκια που φτάνουν στους ωκεα- νούς είναι 0,03%, ενώ το 50% των σκουπιδιών αφορά προϊόντα εμπορικής αλιείας, σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία που μας παραθέτει το «Seaspiracy». «Βρισκόμαστε σε πόλεμο με τη θαλασσα και, αν κερδίσουμε, θα τα χάσουμε όλα» Μπορεί το συγκεκριμένο στοιχείο να αμφισβητείται από πολλούς, αλλά το «Seaspiracy» ισχυρίζεται ότι το 90% των κοραλλιογενών υφάλων θα αφανιστεί μέχρι το 2050, καθώς τα απεκκρίματα των ψαριών είναι εκείνα που ταΐζουν τους υφάλους, όμως ο πληθυσμός τους μειώνεται συνεχώς. Για την ανατροπή της κλιματικής αλ- λαγής, θα πρέπει να προστατεύσουμε πρώτα τη θάλασσα, αφού η καταστροφή των βιοτόπων της έχει τόσο μεγάλο αντίκτυπο στο περιβάλλον, που δεν συγκρίνεται ούτε με τις εκπο- μπές ρύπων από τα οχήματα. Τη στιγμή που μιλάμε, σύμφωνα με το «Seaspiracy», η βιομηχανία της αλιείας καταστρέφει όχι μόνο τα ψάρια αλλά συνολικά τη ζωή στη θάλασσα, ενώ οι προστατευ- όμενες από την αλιεία περιοχές αγγίζουν μόλις το 1% των ωκεανών. Κανείς δεν είναι σε θέση να γνωρίζει αρκετές πληροφορίες για τα ψάρια που καταναλώνει Όπως με σαφή τρόπο επισημαίνεται, σχεδόν κανείς δεν είναι σε θέση να γνωρίζει αν τα ψάρια τα οποία καταναλώνει ψαρεύονται με βιώσιμο τρόπο. Έτσι, σε επίπεδο καταναλωτή, η μόνη πράξη βοήθειας προς τη θάλασσα είναι η μείωση –ή καλύτερα η παύση– της κα- τανάλωσης ψαριών και θαλασσινών. Ακόμα και η ετικέτα που βρίσκεται πάνω στα τρόφιμα για να υποδηλώσει τον βιώσιμο τρόπο αλίευσης είναι εντέλει μάλλον άχρηστη, αφού φανερώνεται ότι δεν πιστοποιεί τίποτα. Από τη μία, πιθανώς, παραποιείται η αλήθεια από κυβερνητικές οργανώσεις και ΜΚΟ και από την άλλη δεν υπάρχει ακόμα τρόπος να γνωρίζει κανείς τι συμβαίνει πάνω στα αλιευτικά. Είναι φοβερό πως οι αρχές και οι ελάχιστοι ελεγκτές χρηματίζονται και αποτελούν μέρος «της διαφθοράς της ανοιχτής θάλασσας». Ακόμα και αν δεν τρώμε ψάρια, πληρώνουμε μέσω των φόρων που μας αναλογούν επιδοτήσεις σχετικές με την αλιεία, οι οποίες πολλές φορές καταλήγουν αναπόφευκτα να επιδοτούν τη λαθραλιεία και τα πα- ράνομα αλιευτικά. Βέβαια, ούτε και η ιχθυοκαλλιέργεια είναι τόσο αθώα όσο φαίνεται, μια και η ρύπανση εξα- κολουθεί να περνά στον οργανισμό των ψαριών, ενώ δεν είναι λίγες και οι νόσοι που συνεχώς τα απειλούν. Τέλος, το ερώτημα του τι τρώνε τα ψάρια αυτά και το πόσο καλή ποιότητας ή όχι είναι η –επεξεργασμένη στην πλειονότητα των περιπτώσεων– τροφή τους είναι μεγάλο και με πολλές προεκτάσεις. Για παράδειγμα, στη Σκωτία –σύμφωνα με την ται- νία– το 50% των σολομών που προέρχεται από την Σχεδόν κανείς δεν είναι σε θέση να γνωρίζει αν τα ψάρια τα οποία καταναλώνει ψαρεύονται με βιώσιμο τρόπο. Κατά μέσο όρο, οι καρχαρίες σκοτώνουν 10 ανθρώπους τον χρόνο. Συγκριτικά, ο άνθρωπος σκοτώνει 11.000 έως 30.000 καρχαρίες την ώρα.