Basic HTML Version
Linux Inside
12
Γ
ια άλλη μία φορά ο Mark Shuttleworth κατάφερε το πε-
ρασμένο διάστημα να είναι στο επίκεντρο του ενδιαφέ-
ροντος. Την ίδια ώρα που το Linux Mint δίνει τον τόνο
στους πιο «συντηρητικούς» χρήστες, με το Cinnamon και τα
Mint Gnome Shell Extensions, ο Shuttleworth ανακοίνωνε «το
μέλλον του μενού (εφαρμογών)» με τη μορφή του Head-Up
Display ή HUD - αν δεν το έχετε δει, πηγαίνετε στο http://
goo.gl/VQtHv.
Και η δική μου απορία είναι: από πότε η επιφάνεια εργα-
σίας μας έγινε κόκπιτ μαχητικού; Βέβαια, εκεί το HUD χρησι-
μεύει στον πιλότο για την προβολή πληροφοριών και όχι για
το χειρισμό του αεροσκάφους. Η ουσία είναι όμως ότι, πέραν
της εντυπωσιακής διαφάνειας, εδώ πρόκειται για ένα krunner
(ή ένα Gnome Do, αν προτιμάτε) στο επίπεδο της εφαρμο-
γής. Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά...
Το θέμα, επίσης, είναι κατά πόσο χρειαζόμαστε κάτι τέτοιο.
Ή, έστω, κατά πόσο το HUD αποτελεί ουσιώδη βελτίωση ένα-
ντι του παραδοσιακού μενού εφαρμογών, σε σημείο ώστε να
το αντικαταστήσει – γιατί αυτή είναι η εκπεφρασμένη πρόθεση
του Mark Shuttleworth.
Προσωπικά, πολλές φορές χρησιμοποιώ το krunner για να
ξεκινώ εφαρμογές, γιατί συνήθως είναι πιο γρήγορο από το
μενού (αν και όχι πιο γρήγορο από ένα εικονίδιο πάνω στο
desktop, για τις εφαρμογές που χρησιμοποιώ συχνά). Ποτέ
όμως δεν σκέφτηκα να καταργήσω το K Menu, αφού περιέχει
όλες τις εφαρμογές του υπολογιστή οργανωμένες σε κατη-
γορίες. Έτσι, μπορώ να δω ανά πάσα στιγμή τι είναι εγκατε-
στημένο και να εντοπίσω εφαρμογές που δεν χρησιμοποιώ
συχνά.
Τούτο είναι ακόμη πιο σημαντικό στο επίπεδο της εφαρμο-
γής. Ο χρήστης χρειάζεται έναν τρόπο να περιηγηθεί στο σύ-
νολο της λειτουργικότητας που του παρέχει μία εφαρμογή.
Το μενού είναι ο καλύτερος τρόπος γι’ αυτό, δεδομένου ότι
αξιοποιεί και τη χωρική μνήμη (spatial memory) του ατόμου,
που συνήθως είναι ισχυρότερη από την ικανότητά του να θυ-
μάται λέξεις και εκφράσεις. Αντίθετα, με το HUD δεν υπάρχει
δυνατότητα περιήγησης, και ο χρήστης πρέπει να ξέρει ακρι-
βώς ποια λειτουργία ζητά από την εφαρμογή του (καθώς και
την... ορθογραφία της, που για πολλούς είναι ένα ζητούμενο).
Ούτε μπορώ να δω ως πλεονέκτημα του HUD το ότι σου
αφήνει τα χέρια στο πληκτρολόγιο. Κάλλιστα μπορεί κανείς
να χρησιμοποιήσει το μενού χωρίς το ποντίκι (λέγεται... πλή-
κτρο Alt!). Για τις απλές και στοιχειώδεις εργασίες (π.χ.,
copy/paste) οι συντομεύσεις πληκτρολογίου είναι γρηγορότε-
ρες και δεν είναι πρόβλημα να θυμάται κανείς έναν συνδυα-
σμό που χρησιμοποιεί συνεχώς. Για τις πιο σύνθετες, ούτως
ή άλλως θα χρειαστούν διάφορα κλικ του ποντικιού, οπότε
δεν κερδίζουμε τίποτα με το HUD. Και, εν πάση περιπτώσει,
γιατί θεωρούμε μπανάλ το να κλικάρει κανείς με το ποντίκι;
Τελικά, έχει ο καιρός γυρίσματα...
Το HUD μου μοιάζει λίγο σαν μία προσπάθεια να ξαναε-
φεύρουμε τον τροχό. Πέρα όμως από τις «θριαμβολογίες»
του Shuttleworth, δεν θα το θεωρούσα απαραίτητα κακό αν
δεν παρουσιαζόταν σαν μία σχεδιαστική απόφαση που επι-
βάλλεται άνωθεν στους χρήστες του Ubuntu. Είναι σαφές ότι
η Canonical αναπτύσσει πλέον όλο και περισσότερα πράγμα-
τα μόνη της in-house, χωρίς την κοινότητα, με τον Mark να
καθορίζει τη γενική κατεύθυνση, ανακοινώνοντάς την κάθε τό-
σο στο πιστό του ακροατήριο. Σεβαστό ως μοντέλο ανάπτυ-
ξης, αλλά έχω περισσότερη εμπιστοσύνη στις community-
based διαδικασίες.
Επιπλέον, προβληματίζομαι για το πού «κολλάει» το HUD
με τη στρατηγική της Canonical για τις φορητές συσκευές.
Υποτίθεται ότι μέσα στα επόμενα δύο χρόνια το Ubuntu θα
τρέχει τόσο στο desktop όσο και στα tablets, με το πολυσυζη-
τημένο Unity να αποτελεί το συνδετικό κρίκο. Όμως το HUD,
ως μέρος του Unity, είναι αμιγώς προσανατολισμένο στο πλη-
κτρολόγιο. Και η πληκτρολόγηση στο tablet είναι σαν το τρέξι-
μο χωρίς παπούτσια...
Θα προτιμούσα, επίσης, το HUD να μην είναι τόσο στενά
συνδεδεμένο με το Unity και να είναι συμβατό με τις προδια-
γραφές του freedesktop.org. Η βασική ιδέα είναι απλή και δεν
υπάρχει λόγος να μην παίζει στο KDE ή στο GNOME. Σε μία
τέτοια περίπτωση οπωσδήποτε θα το δοκίμαζα, με προοπτική
να συμπληρώσει το παραδοσιακό μενού εφαρμογών (και όχι
να το αντικαταστήσει). Σε κάποιες περιπτώσεις ίσως και να
αξίζει τον κόπο. Πιστεύω, άλλωστε, στην αξία των πολλαπλών
επιλογών και όχι στη μονολιθικότητα και στην άνωθεν επιβολή.
Μία άνωθεν επιβολή είναι και η περίφημη συμφωνία ACTA
(Anti-Counterfeiting Trade Agreement). Συζητήθηκε επί μα-
κρόν πίσω από κλειστές πόρτες, χρειάστηκαν πολλαπλές
διαρροές στο Wikileaks και μία ηχηρή παραίτηση (του Γάλλου
εισηγητή της ACTA στο Ευρωκοινοβούλιο, Kader Arif) για να
μάθουμε τι ακριβώς συμβαίνει, υπογράφτηκε χωρίς πολλά…
ταρατατζούμ από τις περισσότερες χώρες της Ευρωπαϊκής
Ένωσης (και από την Ελλάδα), ενώ μόλις τον Ιούνιο έρχεται
για συζήτηση στο Ευρωκοινοβούλιο, με την προοπτική να
Του Θοδωρή Λύτρα <thlytras@gmail.com>
Στήλες - Το μάτι του πιγκουίνου
Ξαναεφευρίσκοντας τον τροχό
Ο Θοδωρής Λύτρας σχολιάζει όσα του μπήκαν στο μάτι το δίμηνο που πέρασε...
Η τήρηση των ατομικών ελευθεριών στο
Διαδίκτυο είναι ένα διαρκές αίτημα, όχι μία
στιγμιαία διαμαρτυρία.
Ο Θοδωρής είναι ιατρός, ζει στα Ιωάννινα και λατρεύει όσα του προσφέρει το ελεύθερο λογισμικό.
Το HUD φαίνεται όμορφο, όμως είναι αμφίβολο το αν μπορεί να
αντικαταστήσει τα μενού.