H
ιστορία μας, όπως οι καλύτερες
ιστορίες, ξεκινά ρομαντικά. Ως
φέρελπις νέος στην προ κρίσης
Ελλάδα, μία από τις πιο αγαπη-
μένες μου ασχολίες ήταν η Μου-
σικογκεϊμότσαρκα™. Με ένα πενιχρό πλην
όμως υπαρκτό ποσό στην τσέπη, κατηφόρι-
ζα στα μαγαζιά και ανακάλυπτα θησαυ-
ρούς. Μπορεί να αγόραζα κάτι μόνο και μό-
νο επειδή μου άρεσε το εξώφυλλο. Μπορεί
να είχα διαβάσει κάποιο διθυραμβικό re-
view στον ειδικό Τύπο. Μπορεί απλώς να
μου έκανε κέφι να ασχοληθώ με κάτι δια-
φορετικό. Οι τιμές ποτέ δεν ήταν απαγο-
ρευτικές. Σίγουρα, κάποια πράγματα θα
ήταν πιο τσιμπημένα από άλλα, μα πάντοτε
σε ένα φυσιολογικό, manageable πλαίσιο.
Και έρχεται μία όμορφη πρωία που αναζη-
τώ το τελευταίο άλμπουμ του Tom Petty,
το φανταστικό «Mojo». Γνωστή αλυσίδα κα-
ταστημάτων του κέντρου το προσφέρει σε
τιμή ανατριχιαστικά υψηλή για το μικρό
budget μου. Απογοητευμένος γυρίζω σπίτι,
στις αθώες ακόμα εποχές που δεν είχα βγά-
λει καν prepaid κάρτα, που δεν είχα ιδέα για
τις αγορές από το Διαδίκτυο. Για να μου φύ-
γει η πίκρα, αρχίζω να χαζολογάω στα ψη-
φιακά ράφια του Amazon. Και ένα παράξενο
πράγμα. Μπορούσα να αγοράσω δύο κόπιες
του «Mojo» και μαζί με τα ταχυδρομικά θα
μου έρχονταν φθηνότερα από το να αγόρα-
ζα ένα άλμπουμ από την Αθήνα. Τρελάθη-
κα. Αναρωτήθηκα. Έξυσα την κεφάλα μου.
Πώς γινόταν αυτό; Δυο άλμπουμ στην τιμή
του ενός, με ταχυδρομικά επιπλέον και, φυ-
σικά, κέρδος τόσο για τον καλλιτέχνη όσο
και για το μεσάζοντα; Για να μην τα πολυ-
λογώ, καμιά βδομάδα αργότερα, ήμουν ο
ευτυχής κάτοχος μίας prepaid κάρτας. Δύο
εβδομάδες αργότερα, είχα δύο πανέμορφα
μικρά Μοτζοσιντιά στο γραφείο μου.
Κάπου εκεί έκοψα οριστικά τις αγορές
μουσικής από το εσωτερικό. Κατά καιρούς τι-
μούσα κάποια προσφορά, μα διαρκώς ένιωθα
εξαπατημένος από τον εγχώριο μαγαζάτορα.
Δεν είχα πρόβλημα να πληρώσω ένα-δύο ευ-
ρώ παραπάνω, να στηρίξω και την τοπική
αγορά, αλλά εδώ μιλάμε για διπλάσιες τιμές.
Μου ήταν αδιανόητο να μπορώ να αγοράζω
καινούργια CDs Pink Floyd από το εξωτερικό
για τέσσερις λίρες το ένα και εδώ να τα
έβλεπα 18-20 ευρώ έκαστο. Κάτι πήγαινε πά-
ρα πολύ στραβά. Μέσα σε όλα αυτά, δεν
μου είχε ακόμα κόψει να διαπιστώσω αν συ-
νέβαινε κάτι με τις τιμές του άλλου μου με-
γάλου πάθους, των video games.
Η αρχή έγινε με τη συλλεκτική έκδοση
του Bioshock 2, ίσως τη δεύτερη πλουσιό-
τερη CE που έχουμε δει στο PC (εκείνη του
Witcher 2 διατηρεί τα πρωτεία και μάλιστα
με διαφορά). Στην εγχώρια αγορά διατίθετο
για 25 ολόκληρα ευρώ παραπάνω απ’ όσα
κόστιζε η παραγγελία της από την Αγγλία.
Κάπου εκεί πήρα μπρος. Και ανακάλυψα
τον ελέφαντα μέσα στο δωμάτιο.
ΟΔΟΣ ΕΛΛΑΔOΣ, ΤΙΜΙΟΤΕΡΑ ΤΟΥ
ΧΡΥΣΟΥ
Ξεκινώντας το ψάξιμο, κυριολεκτικά δεν
πίστευα στα μάτια μου. Κάθε παιχνίδι, ανε-
ξαρτήτως κατηγορίας, κόστιζε περίπου 20
ευρώ περισσότερο εάν το αγόραζα εντός
Από τον Αμαζόνιο έως την Αθήνα, οι τιμές των πολυαγαπημένων μας παιχνιδιών
παρουσιάζουν τεράστιες αυξομειώσεις. Αυτόν το μήνα, το επιστημονικό επιτελείο (Me, myself
&
I) του «PC Master» τολμά να ερευνήσει σε βάθος ένα θέμα που για χρόνια έμενε ταμπού.
του Στέφανου «Borracho» Κουτσούκου,
PC Master
138
ΤΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΥ
Και όμως, η παραγγελία από το εξωτερικό, έχει φτάσει να είναι και
20
ευρώ φθηνότερη από...
...
αγορά σε κάποιο εγχώριο κατάστημα, κάτι ξεκάθαρα απαράδεκτο.
