PC Master
14
M
ε αφορμή το Edna and
Harvey: Harvey’s New
Eyes που παρουσιάζουμε
αυτόν το μήνα, είχα μία
συζήτηση με έναν φίλο
με θέμα τα εναλλακτικά
φινάλε. Ένιωσα πως δεν κατάφερα να του
δώσω να καταλάβει την άποψή μου και
σκέφτηκα πως ίσως θα αποτυπωθεί καλύ-
τερα στο χαρτί. Για λόγους που δυσκολεύ-
ομαι ομολογουμένως να εξηγήσω, η χρήση
των multiple endings σε adventure games
με βρίσκει αντίθετο. Αυτό μπορεί να ξενίζει
αρκετούς, γιατί με μία πρώτη ανάλυση θα
μπορούσε κάποιος να πει ότι μία τέτοια
προσέγγιση μόνο θετικά αποτελέσματα
μπορεί να έχει. Πρώτα απ’ όλα μας προ-
σφέρει περισσότερο παιχνίδι για να παίξου-
με, αποκτά το στοιχείο του replayability,
μας δίνει τη δυνατότητα να επιλέξουμε
εμείς τι τέλος προτιμούμε και κατά πάσα
πιθανότητα μας γλιτώνει από το ενδεχόμε-
νο μίας απογοητευτικής κατάληξης, αφού
πολλαπλασιάζονται οι πιθανότητες μία από
τις επιλογές να είναι του γούστου μας.
Εγώ όμως το βλέπω διαφορετικά. Ένα
παιχνίδι μάς λέει μία ιστορία, η οποία έχει
αρχή, μέση και τέλος. Προσωπικά θέλω να
νιώθω ότι είναι κάτι απόλυτα συγκεκριμένο,
κάτι που προϋπήρχε προτού μας δοθεί και
δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικό για
κανέναν λόγο. Θέλω να φαντάζομαι το δη-
μιουργό όχι ως έναν εφευρέτη που δημι-
ουργεί το σενάριο από την αρχή, αλλά ως
τον αρχαιολόγο που ανακαλύπτει μία ιστο-
ρία στο υποσυνείδητό του και την ξεθάβει
με αργές και προσεκτικές κινήσεις έως ότου
φανεί στην επιφάνεια η κορυφή της, εν
προκειμένω, το τέλος της. Γι’ αυτό ποτέ δεν
μπαίνω στη διαδικασία να σκέφτομαι τι δια-
φορετικό θα μπορούσε να συμβεί: θεωρώ
πως τα γεγονότα είναι γεγονότα και το μόνο
στο οποίο μπορεί να επιδράσει ο δημιουρ-
γός είναι το ύφος, η οπτική γωνία και τα καί-
ρια σημεία στα οποία θα επικεντρωθεί. Δια-
φορετικά μου χαλάει την ψευδαίσθηση, μου
γκρεμίζει τον τέταρτο τοίχο. Αν είναι κάτι
τόσο ευμετάβλητο που να μπορώ και εγώ ο
ίδιος να το επηρεάσω, πώς θα με αγγίξει;
Επίσης, με ενοχλεί όταν νιώθω πως ο δη-
μιουργός τεμπέλιασε. Γιατί το να προσφέ-
ρεις απλόχερα μία αρμαθιά φινάλε, ώστε
να επιλέξει κάθε παίκτης αυτό που του
αρέσει, είναι τεμπελιά, μη σας πω και δει-
λία. Όχι, φίλε storyteller, δεν θέλω να μου
δώσεις την επιλογή με ποιο τρόπο επιθυμώ
να ολοκληρωθεί το δημιούργημά σου, από
φόβο μήπως η δική σου επιλογή δεν είναι
της αρεσκείας μου και διαμαρτυρηθώ. Δεν
θέλω καν να μπεις στη διαδικασία να σκε-
φτείς τι μπορεί να αρέσει σε μένα. Θέλω να
μου πεις τι φινάλε προτιμάς εσύ, γιατί κα-
νένας δεν ξέρει την ιστορία καλύτερα από
σένα. Αν τα πράγματα λειτουργούσαν κατ’
αυτόν τον τρόπο, τα computer games θα
γράφονταν με δημοψηφίσματα. Έκανες τό-
σο κόπο να δώσεις ζωή στο δημιούργημά
σου και να το βγάλεις από μέσα σου και
τώρα που είσαι τόσο κοντά στην ολοκλή-
ρωση, πετάς το μπαλάκι σε μένα; Τότε μάλ-
λον η ιστορία σου δεν θα είναι πολύ καλή,
αφού έχεις τόσο λίγη πίστη στον εαυτό
σου. Γιατί κανένας ποτέ δεν έγραψε ένα
αριστούργημα στύβοντας το μυαλό του για
να φανταστεί τι θα ευχαριστήσει την πλειο-
νότητα. Το έγραψε επειδή εμφάνισε στην
οθόνη του υπολογιστή αυτό ακριβώς που
ικανοποιούσε τον ίδιο.
ΠΟΛΛΑ ΦΙΝΑΛΕ Ή ΕΝΑ;
Του Άλκη Πολυράκη
Το Blade Runner της Westwood Studios προσέφερε 13 διαφορετικά φινάλε.
To νέο Harvey σε βάζει
σε σκέψεις σχετικά με τα
φινάλε…
