R
eview
λο πάνω στην οποία μπορεί να εξασκηθεί
(
mini-game), αυξάνοντας δραματικά το δια-
θέσιμο χρόνο αντίδρασής του στην κυρίως
μάχη και καθιστώντας την έτσι πολύ πιο εύ-
κολη. Τα άσχημα είναι ότι, εξαιτίας του bug,
η κούκλα αναβοσβήνει με τόσο φρενήρη
ρυθμό που είναι αδύνατο να τη νικήσεις!
Προσωπικά, δεν μου πήρε πάνω από 4-5
προσπάθειες να κερδίσω την «κανονική»
μάχη, ενώ αντίθετα έφαγα μπόλικη ώρα κο-
πανώντας άδικα το ανδρείκελο, ώσπου να
διαβάσω στο Internet ότι ο μοναδικός τρό-
πος για να το νικήσεις στην bug-αρισμένη
αγγλική έκδοση είναι το μαγικό κουμπάκι
Skip, το οποίο, άλλωστε, είναι διαθέσιμο σε
όλα τα mini-games (αλλά σας στερεί τα
σχετικά achievements του Steam). Πλάκα
θα είχε αν το σημείο αυτό αποτελούσε κα-
λαμπούρι εις βάρος του Rufus (χάνει από
μία ανυπεράσπιστη κούκλα - fail), αλλά δυ-
στυχώς πρόκειται για μία ακόμα αβλεψία
της Daedalic, που γενικά είναι επιρρεπής σε
τεχνικές μικροατέλειες. Εμ, βέβαια, πού να
τα προλάβει όλα, αφού έχει στα σκαριά 2-3
παιχνίδια ανά πάσα στιγμή…
ΤΟ ΑΛΛΟ ΜΕ ΤΟΝ RUFUS ΤΟ
ΞΕΡΕΙΣ;
Το Chaos on Deponia, όπως και ο προκά-
τοχός του, είναι, κατά βάση, μία καταιγιστική
κωμωδία καταστάσεων, όπου συνυπάρχουν
αρμονικά διάφορες συνομοταξίες χιούμορ
για όλα τα γούστα: υπάρχει μπόλικο σλάπ-
στικ, μαύρη κωμωδία, κοινωνική σάτιρα, ποπ
αναφορές, πνευματώδη λογοπαίγνια, ακόμα
και πιπεράτα υπονοούμενα που ξαφνιάζουν
με την τολμηρότητά τους (δείτε π.χ. την πε-
ριγραφή του achievement Blow Job). Αιχμή
του δόρατος, φυσικά, ο ίδιος ο Rufus, που
παραμένει ο γνωστός κοκορόμυαλος κά-
φρος, μαστροχαλαστής και μπαχαλάκιας πα-
γκόσμιας κλάσης και με τα καμώματα και τις
ατάκες του θα σας σκάψει το μέτωπο από
τα απανωτά facepalms. Μάλιστα, οι πιο πα-
ρατηρητικοί θα αναγνωρίσουν αρκετά inside
jokes από το πρώτο Deponia (προφανώς),
το Chains of Satinav και τα Edna & Harvey,
καθώς κι ένα σωρό άλλα προϊόντα της ευ-
ρύτερης gaming (και μη) κουλτούρας (π.χ.
όταν η Goal κάνει shutdown, ακούγεται ο
ήχος σφάλματος των Windows!).
Το μοναδικό παράπονο που έχω είναι οι
υπερβολικά παιδιάστικες αντιδράσεις του
Rufus σε αρκετές περιπτώσεις (που κάποιες
φορές τον βάζουν και σε μπελάδες – μαζί κι
εμάς) και μία τάση φλυαρίας στους διαλό-
γους. Ειδικά αυτό το τελευταίο τείνει να γί-
νει κανόνας στα (χιουμοριστικά) παιχνίδια
της Daedalic και μετά από αρκετές ώρες
ενασχόλησης εκείνες οι 2-3 περιττές ατάκες
στο τέλος κάθε περιγραφής ή διαλόγου αρ-
χίζουν και κουράζουν, αποδυναμώνοντας τη
συνολική εντύπωση. Είναι κρίμα, γιατί σε γε-
νικές γραμμές η πένα της Daedalic είναι ιδι-
αιτέρως αιχμηρή, προσφέροντας αξιομνη-
μόνευτες ατάκες και ξεκαρδιστικούς χαρα-
κτήρες με ξεχωριστή ιδιοσυγκρασία.
ΟΛΑ ΤΡΙΓΥΡΩ ΑΛΛΑΖΟΥΝΕ ΚΙ
ΟΛΑ ΤΑ ΙΔΙΑ ΜΕΝΟΥΝ…
Στο background της ιστορίας του De-
ponia τρέχουν παράλληλα ερωτήματα και
υποσενάρια, για τα οποία σταδιακά μας δί-
νονται μικρά θραύσματα πληροφοριών με
την υπόσχεση ολοκληρωμένων απαντήσε-
ων… κάπου παρακάτω. Ποια είναι τα πραγ-
ματικά κίνητρα των Organon; Τι ακριβώς εί-
ναι το δυσπρόσιτο Elysium, που οι περισ-
σότεροι Ντεπονιανοί (και ειδικά ο Rufus)
θεωρούν ως τη μακρινή Γη της Επαγγελίας;
Ο Cletus είναι πράγματι όσο σιχαμένος και
εγωπαθής δείχνει (protip: μάλλον είναι); Τι
απέγινε ο πατέρας του Rufus; Πρόκειται
για εκκρεμότητες που εξακολουθούν να
πλανώνται πάνω από τη σειρά και κατά τα
φαινόμενα θα απαντηθούν οριστικά στο
τρίτο μέρος. Κι αυτό γιατί στο μεγαλύτερο
μέρος του Chaos on Deponia οι δράσεις
που αναλαμβάνουμε είναι ξεκομμένες από
την κεντρική ιστορία, δίνοντας την αίσθηση
της αποσπασματικότητας στην αφήγηση
και της ανακύκλωσης των ιδεών και κατα-
στάσεων που είδαμε στο πρώτο παιχνίδι.
Φυσικά, στο τέλος κάθε ενότητας δεν λεί-
πει ο γνωστός λούμπεν ρακένδυτος (και
ψιλοατάλαντος) βάρδος, που αναλαμβάνει
να μας κάνει μία σούμα των πεπραγμένων
και να προλογίσει τη συνέχεια.
Τα πράγματα βελτιώνονται κάπως στο
δεύτερο μέρος της περιπέτειας, όπου κυ-
ριαρχεί μία μεγαλύτερη επιτακτικότητα για
την αναμέτρηση του Rufus με τους αντιπά-
λους του και φυσικά την πλήρη αποκατά-
σταση της Goal. Στο κομμάτι αυτό το Chaos
on Deponia ενδύεται έναν πιο μουντό, με-
λαγχολικό τόνο και κυριαρχεί η αίσθηση
της συντροφικότητας στην ολιγομελή ομά-
δα που τα βάζει με την κοινή απειλή. Όπως
και στο πρώτο παιχνίδι, ο επίλογος περι-
λαμβάνει αρκετή δράση, ηθικά διλήμματα
και ηρωισμούς, αλλά και μπόλικες σεναρια-
κές αυθαιρεσίες, που αφήνουν μία κάπως
άνοστη επίγευση και κυρίως την εντύπωση
ότι τα έχουμε ξαναδεί.
ONE MAN’S GARBAGE IS
ANOTHER MAN’S TREASURE
Είναι ήδη γνωστό ότι η Daedalic φτιάχνει
παιχνίδια με εικαστικό που είναι χάρμα ιδέ-
σθαι και το Chaos on Deponia δεν αποτελεί
εξαίρεση. Η δουλειά που έχει γίνει είναι για
άλλη μία φορά εκπληκτική και πιστοποιεί
τις απαράμιλλες δυνατότητες της εταιρείας
(
και) σε αυτόν τον τομέα. Πανέμορφες,
πληθωρικές τοποθεσίες γεμάτες γαργαλι-
στικές λεπτομέρειες και κινητικότητα στο
background, υπέροχη καρτουνίστικη αι-
σθητική, όμορφο animation και μία διάχυτη
αίσθηση ζωντάνιας πλημμυρίζουν κάθε
πλάνο του Chaos on Deponia, καθιστώντας
την περιήγηση στις πολυάριθμες οθόνες
του πραγματική απόλαυση. Τι κι αν ολό-
κληρος ο πλανήτης είναι καλυμμένος από
τόνους σκουπιδιών; Η απεικόνισή του από
τους γραφίστες της Daedalic θα σας κάνει
να ζηλεύετε τους κατοίκους του και να μη
θέλετε να τον αποχωριστείτε με τίποτα.
Όπως έχουν δηλώσει και οι ίδιοι, η μετα-
γλώττιση/μετάφραση των παιχνιδιών τους
για την παγκόσμια αγορά αποτελεί πλέον
σημαντική προτεραιότητα και επένδυση. Το
αποδεικνύουν έμπρακτα με τη φροντίδα
που έχουν δείξει στις πρόσφατες κυκλοφο-
ρίες τους και το Chaos on Deponia αποτελεί
ακόμα έναν θρίαμβο στον τομέα του
speech, αλλά και της απόδοσης του χιού-
PC Master
102
Όσο να πεις, άξιζε ο εξευτελισμός της μεταμφίεσης σε ορνιθόρυγχο.
O ποιητής Φανφάρας με τα ζωγραφιστά υπάρ-
χοντα και τη χειροπιαστή κατάθλιψη.
