PC Master
46
Ξ
εκινώ να γράφω: «Η είδηση έπεσε σαν βόμβα στα γρα-
φεία του “PC Master”». Μπα, ποιον κοροϊδεύω; Αφού
όλοι γνωρίζαμε ότι αργά ή γρήγορα θα συνέβαινε. Πά-
με πάλι. «Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου
γράφτηκε στις 3 Απριλίου 2013, όταν η Disney Inter -
active με ένα λιτό δελτίο Τύπου ανακοίνωσε την παύ-
ση εργασιών του τμήματος development της LucasArts, μόλις έξι
μήνες μετά την εξαγορά της». Πολύ ξερό και άψυχο, της αξίζει
κάτι καλύτερο. Μήπως να έγραφα «Μια γυναίκα φεύγει, μία σω-
στή κυρία»; Καλά, αν παραδώσω τέτοιες βλακείες προβλέπω να
με διώχνει ο Κουβόπουλος και να βάζει στη θέση μου ζώδια και
συνταγές μαγειρικής. Τα μάτια έχουν αρχίσει και βαραίνουν. Θα
τα κλείσω για λίγο, μερικές φορές αυτό με βοηθά να σκεφτώ.
Νιώθω κάτι παράξενο να με ξυπνά, σαν να άφησα, με μαγικό
τρόπο, σε μία στιγμή την κατάσταση του ύπνου. Ανοίγω τα μάτια
μου και μόλις που προλαβαίνω να πνίξω μία κραυγή! Από πάνω
μου στέκεται ένα αγόρι, κρατώντας πάνω από το κεφάλι του ένα
μακρύ ραβδί, το οποίο εκπέμπει ένα απόκοσμο φως. Είναι τυλιγ-
μένο από την κορυφή έως τα νύχια με μία γκρι ρόμπα που του
πέφτει μεγάλη. Η κουκούλα της ρόμπας καλύπτει όλο το κεφάλι
του και δεν μπορώ να διακρίνω τα χαρακτηριστικά του. Αφού συ-
νέρχομαι από το πρώτο σοκ, αντιλαμβάνομαι ότι η όψη του μου
είναι περισσότερο γνώριμη παρά τρομακτική.
Bobbin:
Πώς την έχεις δει, φίλε μου; Ερχόμαστε να σε επισκε-
φτούμε και εσύ το κόβεις στον ύπνο; Αν δεν σου έκανα το Reverse
Sleep Spell, μάλλον δεν θα ξυπνούσες μέχρι αύριο το πρωί.
Απέμεινα να τον κοιτάω αποσβολωμένος.
Άλκης:
Bobbin; Bobbin Threadbare;
Bobbin:
Εγώ είμαι βέβαια, είχες αμφιβολία ότι θα ερχόμουν;
Αν και, εδώ που τα λέμε, συνάντησα μερικές αναπάντεχες δυ-
σκολίες. Το ήξερες ότι σε αυτό το αλλόκοτο χωριό όπου κατοι-
κείς, απαγορεύεται να κυκλοφορείς με κουκούλα; Εγώ προσπά-
θησα να εξηγήσω στο σερίφη που με σταμάτησε ότι δεν ήταν
καλή ιδέα να την κατεβάσω, αλλά δυστυχώς γι’ αυτόν, δεν με
πίστεψε…
Την ίδια στιγμή συνειδητοποίησα ότι στο δωμάτιο ακούγο-
νταν και άλλες φωνές. Κοίταξα πίσω από τον Bobbin και για
δεύτερη φορά μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα έμεινα με το στόμα
ανοιχτό. Στο στρογγυλό τραπέζι, όπου συνήθως συνευρίσκονται
οι συντάκτες του περιοδικού, ήταν καθισμένη η πιο παράξενη
παρέα που είχα δει στη ζωή μου: Ένας γιγαντόσωμος, αξύρι-
στος μηχανόβιος με σκληρά χαρακτηριστικά. Ένα κοκαλιάρικο
«
φυτό» με χοντρά γυαλιά μυωπίας. Ένας μυώδης άντρας με
στρατιωτικό κούρεμα. Ένας ηλιοκαμένος τύπος με πλατύγυρο
καπέλο και μαστίγιο στη ζώνη. Ένας άλλος με ξανθό, φουντω-
τό μαλλί που έμοιαζε με ποπ τραγουδιστή των ’80s. Ένας μελα-
χρινός νεαρός και, λες και το αυτό σύνολο δεν ήταν ήδη αρκε-
τά παράξενο, το γκρουπ συμπλήρωνε ένας σκελετός με κο-
στούμι και μεγάλο κεφάλι και… ένα κουνέλι! Ήταν η πρώτη φο-
ρά που τους έβλεπα όλους μπροστά μου με σάρκα και οστά –τέ-
λος πάντων, έναν μόνο με τα οστά–, αλλά ένιωθα σαν να τους
γνώριζα μία ολόκληρη ζωή. Όλοι οι πρωταγωνιστές των αγαπη-
μένων μου adventure games μαζί. Ή μάλλον, σχεδόν όλοι…
Πήρα θέση σε ένα από τα άδεια καθίσματα.
Boston:
Συνέχισε, Jareth. Μας μιλούσες για τα πρώτα χρόνια
της LucasArts.
