T
ο μοντέλο free-to-play έχει κάνει την
εμφάνισή του στο on-line gaming εδώ
και αρκετά χρόνια και έχει γνωρίσει
αρκετή επιτυχία, καθώς δίνει τη δυνατότητα
στους παίκτες να πληρώνουν όταν αυτοί θέ-
λουν, όχι για να παίξουν, αλλά για να το κά-
νουν με «αξιώσεις» και προνόμια. Όσον αφο-
ρά τα strategy ωστόσο, για αρκετό καιρό
αποτελούσε μάλλον χαρακτηριστικό των
browser based τίτλων, όπως το Ogame, το
Tribal Wars και αρκετά άλλα από αυτά τα…
γνωστά που τα τελευταία χρόνια εμφανίζο-
νται συχνά σε bannerάκια σε ιστοσελίδες πά-
σης φύσεως.
Αυτό φαίνεται να αλλάζει τον τελευταίο
καιρό, καθώς γίνεται πολύ της μόδας στα
strategy το «συνηθισμένο» σε αρκετά άλλα
είδη, μοντέλο του παιχνιδιού που είναι δω-
ρεάν μεν, αλλά ο παίκτης πρέπει να δώσει
το κατιτίς του για να πάει ένα βήμα παραπέ-
ρα. Και αν και στα RPG ή τα FPS, για παρά-
δειγμα, φαντάζει πλέον φυσιολογικό, στα
strategy ίσως η ιδέα αυτή να μην ταιριάζει
τόσο πολύ, καθώς αυτό που αρκετοί gamers
αποκαλούν «pay-to-win» (P2W) φαίνεται να
συναντάται σε μεγάλο βαθμό.
Έχοντας κάνει στο παρόν τεύχος review
το Jagged Alliance Online και το March of
War, δεν μπορώ να μη σχολιάσω πως, ακόμη
και αν το March of War είναι πιο «έντιμο» σε
σχέση με το Jagged Alliance Online (το οποίο
σου δίνει πολύ λίγα λεφτά από «κανονικές»
οδούς, έτσι ώστε να σε ωθεί να βάλεις το χέ-
ρι στην… πραγματική τσέπη), δεν παύει να
χτυπάει κάπως το ότι για να κάνεις κάποια
researches ή για να φτιάξεις το στρατό σου
για να παίξεις και να το χαρείς, η χρήση
πραγματικών χρημάτων, αν και όχι επιβεβλη-
μένη, διευκολύνει σίγουρα πολύ τα πράγμα-
τα. Και αυτό στα strategy δεν νομίζω ότι εί-
ναι σωστό, καθώς, εν αντιθέσει με ένα, για
παράδειγμα, FPS, όπου ο χρήστης μπορεί να
πληρώνει, για παράδειγμα, για να ξεκλειδώ-
σει εξελιγμένα όπλα, αλλά θα εξακολουθεί
να είναι τρωτός σε έναν «άσσο», ο οποίος
παίζει με τα casual μέσα, στα strategy η φύ-
ση της αναμέτρησης είναι διαφορετική.
Όσο ικανός και να είναι ένας παίκτης, η
απόκλιση ανάμεσα σε κάποιον που είναι κα-
λός παίκτης μεν, αλλά δεν έχει δώσει λεφτά
για να φτιάξει τις δυνάμεις του, και σε έναν
που είναι μέτριος, αλλά τα έχει στάξει, είναι
αλλιώτικη, καθώς ο δεύτερος θα έχει αισθη-
τό πλεονέκτημα σε σχέση με τον πρώτο –εν
αντιθέσει με αυτό που συμβαίνει, για παρά-
δειγμα, στο Tribes: Vengeance ή στο
Planetside 2. Κοινώς, το P2W στα strategy,
τουλάχιστον μέχρι τώρα, φαίνεται πως, αρκε-
τά συχνά, έχει την τάση να «τσούζει» αρκετά
αυτούς που δεν τρελαίνονται να… pay.
Όπως και να έχει, το συγκεκριμένο μοντέ-
λο είναι εδώ για να μείνει –και αυτό, γενικά
μιλώντας, είναι καλό, καθώς είναι αρκούντως
«
ευέλικτο» ώστε να επιτρέπει σε πολύ κόσμο
να ασχοληθεί, ανάλογα με το βαλάντιό του.
Τα strategy δεν αποτελούν εξαίρεση στον
κανόνα και δεν θα έπρεπε να αποτελέσουν,
καθώς είναι φύσει «ανταγωνιστικά»
multiplayer παιχνίδια: το μυαλό σου εναντίον
του μυαλού του άλλου. Ωστόσο, εκτίμηση
του γράφοντος είναι ότι το μοντέλο χρέωσης
και η μεθοδολογία που χρησιμοποιείται ίσως
να θέλουν περισσότερη προσοχή, καθώς
επηρεάζουν πιο δραστικά το παιχνίδι σε σχέ-
ση με άλλα genres.
PC
15
PC Master
Του Κώστα «Archanger» Μαυραγάνη
Free to play strategies:
Μήπως παραείναι pay-to-win;
Αν τα πληρώσεις, μπορείς να τα «σώσεις»…
