icula. Με μοναδικό μέσο επικοινωνίας τη μουσική, τις άναρθρες
κραυγούλες και το εκφραστικό animation, πετυχαίνουν να φέρουν
αβίαστα χαμόγελα και να αφηγηθούν αρχετυπικές ιστορίες με εξαι-
ρετικά πρωτότυπο τρόπο. Μεγάλο κεφάλαιο στο είδος αποτελεί
και η Double Fine, ίσως ό,τι πιο συγγενικό της Pixar στα video
games. Αριστουργήματα όπως το Psychonauts, αλλά και κυκλοφο-
ρίες χαμηλότερων τόνων όπως το Stacking και το Costume Quest,
συνδυάζουν άψογα το πνευματώδες χιούμορ του Schafer με την
παιδική αφέλεια και την οξυδέρκεια που βρίσκει κανείς στα έργα
του Rene Goscinny (Asterix, Μικρός Νικόλας). Το indie, adventure
To The Moon του μοναχικού καβαλάρη, Kan Gao, αποτελεί μια συ-
γκινητική παραλλαγή της «Αιώνιας Λιακάδας Ενός Καθαρού Μυα-
λού», πολύ λιγότερο εφετζίδικη και αρκετά δραματική κατά τόπους
αλλά ταυτόχρονα διανθισμένη με ένα αφοπλιστικό χιούμορ που
καθιστά τους μακροσκελείς διαλόγους των δύο πρωταγωνιστών
εξαιρετικά απολαυστικούς και ανθρώπινους. Θα αυθαιρετήσω ελα-
φρώς και θα βάλω εδώ και το προσωπικό αγαπημένο Toonstruck,
ένα άγνωστο διαμαντάκι του μακρινού 1996 που επιχείρησε –και
πέτυχε– να συλλάβει το παλαβό και αναρχίζον κλίμα του κινηματο-
γραφικού «Who Framed Roger Rabbit», συνδυάζοντας φανταστικό
hand-drawn animation με FMV. Πρωταγωνιστούσαν ο Christopher
Lloyd (ο Doc των «Back to The Future») και η φωνή του Homer
Simpson, Dan Castellaneta. Ακόμα δεν έχω ξεπεράσει την πίκρα
του αδικοχαμένου sequel και το γεγονός ότι αυτό το αριστούργημα
λείπει από τον κατάλογο του GOG.
PARODY IS THE NEW COMEDY
Όπως και στον κινηματογράφο, έτσι και στα video games, το γέ-
λιο πολύ συχνά προέρχεται από τη διακωμώδηση άλλων genres ή
γνωστών εκπροσώπων και κλισέ του είδους. Άλλοτε αυτό γίνεται
με έξυπνο και κομψό τρόπο, όπως στα παιχνίδια LEGO ή το Magic-
ka, άλλοτε με άγρια στοργή προς το αντικείμενο της έμπνευσης
(
π.χ., Brutal Legend και metal κουλτούρα) και άλλοτε με μία γενι-
κότερη διάθεση για σάτιρα που απλώς πλαισιώνει την εν πολλοίς
πρωτότυπη κεντρική ιδέα του παιχνιδιού (π.χ., Noone Lives Forev-
er και παλιομοδίτικα, κιτσάτα spy movies). Τελευταία ο αριθμός
των «παρωδικών» (pun intended) games δείχνει να έχει αυξηθεί
σημαντικά αφού και η βιομηχανία έχει ωριμάσει χρονικά σε ικανο-
ποιητικό βαθμό ώστε να μπορεί να γελάσει με τις νεανικές της
απερισκεψίες, χωρίς βέβαια να αγνοούνται και τα διαχρονικά ατο-
πήματα. Έτσι, έχουμε μια σειρά παιχνιδιών που αποτελούν νο-
σταλγικά demakes των κλασικών, όπως η σειρά των Penny Ar-
cade, το Cthulhu Saves the World και το Evoland, ή σπάζουν πλά-
κα με την generic ηρωική φαντασία, όπως το επερχόμενο Mighty
Quest for Epic Loot και τα ξεκαρδιστικά Deathspank του Ron
Gilbert. Ο κίνδυνος σε αυτές τις περιπτώσεις είναι η διακωμώδηση
κουραστικών ή «λάθος» πρακτικών του παρελθόντος (π.χ., grind-
ing, απανωτά και άδικα deaths, σαχλά κλισέ κ.λπ.) να αναπαραχθεί
με μιμητική και όχι υπονομευτική διάθεση, καθιστώντας και την
παρωδία εξίσου ένοχη για τα «εγκλήματα» που πάει να καυτηριά-
σει. Τη μερίδα του λέοντος στα παιχνίδια-παρωδίες κρατάνε μάλ-
λον όσα έχουν εμπνευστεί από τους κόσμους του Τόλκιν και τις
ανάλογες θεματικές. Η τάση ξεκίνησε νωρίς και κάπως χλιαρά με
τα King’s Quest και Quest for Glory, αλλά κλιμακώθηκε γρήγορα
με τα Simon the Sorcerer, που ως αμιγώς βρετανικά προϊόντα χρη-
σιμοποίησαν και μπόλικες αναφορές στη σειρά βιβλίων της Νάρνια
(
το δεύτερο Simon είχε υπότιτλο: The Lion, the Wizard and the
Wardrobe), ενώ στο χορό είχε ήδη μπει σφήνα και η σειρά των
Legends of Kyrandia. Πρόσφατα παραδείγματα αυτής της πρακτι-
κής είναι τα χαριτωμένα Book Of Unwritten Tales, που βρίθουν
τολκιενικών αναφορών (ιδίως το πρώτο) και λιγότερο τα Fable του
Peter Molyneux και η σειρά King’s Bounty.
PC Master
58
Ποιος θα περίμενε ότι ένα κάργα επικό παιχνίδι σαν το Dragon Knight
Saga έχει χώρο για τόσα καλαμπούρια;
Από τα πλέον αναμενόμενα κωμικά παιχνίδια το Stick of Truth της Ob-
sidian.
Ίσως τα πιο «ύπουλα» παιχνίδια της δεκαετίας, τα Portal απέδειξαν ότι
η Valve διαθέτει και γνήσια κωμική φλέβα.
Η σειρά Magicka έχει κατά καιρούς παρωδήσει κάθε πιθανό και απί-
θανο genre.
