53
PC Master
κανόνων της φυσικής που έχουμε παρατηρήσει. Έτσι λοιπόν,
βλέπουμε στους αγώνες ταχύτητας, ιδίως μεταξύ των οχημάτων
που ονομάζονταν «αυτοκίνητα», το φαινόμενο να προπορεύεται
ένα αυτοκίνητο κατά πολύ (κάτι που θα σήμαινε, προφανώς, ότι
είναι ταχύτερο από όλα τα άλλα) και ξαφνικά τα υπόλοιπα αυτο-
κίνητα να το προλαβαίνουν ύστερα από λίγη ώρα. Το ίδιο συνέ-
βαινε και με τα πιο αργά αυτοκίνητα, τα οποία μένουν πίσω, αλ-
λά σιγά σιγά προλαβαίνουν τα προπορευόμενα. Είναι σαν τα αυ-
τοκίνητα που αγωνίζονταν να ήταν, κατά κάποιον τρόπο, δεμένα
μεταξύ τους με λωρίδες από ελαστικό υλικό. Περίεργα φαινόμε-
να παρατηρήθηκαν, επίσης, στον τρόπο με τον οποίο τα οχήματα
αυτά συμπεριφέρονταν κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων: όχι
μόνο δεν φαίνεται να υπακούν στους νόμους της ταχύτητας, της
φοράς και της μεταφοράς ενέργειας, αλλά δεν μοιάζουν να πα-
θαίνουν και ζημιά κατά τις συγκρούσεις. Πρόκειται για κάποιου
είδους τεχνολογία που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε αυτήν τη
στιγμή και ξεπερνά όλες μας τις προηγούμενες εντυπώσεις για
τα τεχνολογικά επιτεύγματα της εποχής.
Ιδιαίτερα περίπλοκοι γρίφοι
χρησιμοποιούνταν για τα πάντα
Ένα ιδιαίτερα ασυνήθιστο στοιχείο που ανακαλύψαμε για τους
ανθρώπους των αρχών του 21ου αιώνα ήταν ότι έκρυβαν τις πιο
απλές ασχολίες πίσω από παράξενα περίπλοκους γρίφους. Πόρ-
τες, που θα μπορούσαν να ανοίξουν με ένα απλό βιομετρικό ερ-
γαλείο ή έστω ένα αρχαϊκού τύπου κλειδί, απαιτούσαν πολύπλο-
κους χρωματικούς ή σχηματικούς συνδυασμούς που έπρεπε να
λυθούν ώστε να ξεκλειδωθεί η κλειδαριά. Ή, αν υπήρχε κλειδί,
συνήθως θα είχε ταϊστεί σε κάποιο κατοικίδιο ζώο, το οποίο θα
ζούσε σε αρκετά μεγάλη απόσταση από την αντίστοιχη πόρτα και
θα απαιτούσε κάποιου είδους παρακίνηση για να παραδώσει το
κλειδί – όπως κάποιο φαγητό ή κάποιο παιχνίδι. Σε άλλες περι-
πτώσεις, έπρεπε κανείς να παίξει συγκεκριμένες νότες σε κάποιο
μουσικό όργανο, ώστε να ανοίξει μία πόρτα πολλά δωμάτια πιο
μακριά – μία ιδιαίτερα μη πρακτική μέθοδος διαχείρισης οποιασ-
δήποτε εισόδου. Η μέθοδος αυτή είχε, προφανώς, κάποιου εί-
δους εσωτερική λογική για τους προγόνους μας, αλλά δεν μπο-
ρούμε σε καμία περίπτωση να την αποκρυπτογραφήσουμε –
όχι με τα σημερινά δεδομένα που έχουμε στη διάθεσή μας.
Η κοινωνία τους ήταν πολύ
συνεργάσιμη όταν συναντούσε
έναν από τους ήρωές της
Ένα ιδιαίτερα αξιοσημείωτο πολιτιστικό χαρακτηριστικό των
ανθρώπων του 21ου αιώνα ήταν η αίσθηση της συλλογικότητας
που τους διέκρινε. Φαίνεται πως υπήρχε μεν η έννοια της ιδιο-
κτησίας –άλλωστε, με κάποιον τρόπο τον οποίο ακόμη προσπα-
θούμε να προσδιορίσουμε, ο καθένας τους μπορούσε να μεταφέ-
ρει τεράστιες ποσότητες αντικειμένων πάνω του, τα οποία προ-
φανώς του ανήκαν– αλλά όλοι ήταν έτοιμοι να μοιραστούν το
βιος τους με τον ήρωα, την αρχετυπική αυτή φιγούρα που συνή-
θως έφτανε στα μέρη τους για να υπερασπιστεί τους ανθρώπους
από κάποιο κακό. Ο ήρωας λατρευόταν από τους ντόπιους και
μπορούσε να εισέρχεται ελεύθερα στα σπίτια τους και είχε την
ευχέρεια να ψάχνει σε όλα τους τα υπάρχοντα για πράγματα που
μπορεί να του χρειάζονταν στην αποστολή του. Από το πιο ταπει-
νό χαρούπι μέχρι κρυμμένο χρυσάφι, όλα βρίσκονταν στη διάθε-
ση του ήρωα, και οι κάτοχοι των περιουσιακών αυτών στοιχείων
ήταν καθ’ όλα πρόθυμοι να του τα παραχωρήσουν – άλλωστε, οι
Οι άνθρωποι της
εποχής εκείνης αντιμετώπιζαν
μεγάλο πρόβλημα με τους
ζωντανούς νεκρούς
Ο συγκεκριμένος τομέας είναι ίσως από τα λίγα πράγματα στα οποία μπο-
ρούμε να κατανοήσουμε τους προγόνους μας. Φαίνεται ότι, όπως ο δικός
μας πολιτισμός αντιμετώπισε το μεγάλο ξέσπασμα των ζωντανών νεκρών του
2849,
έτσι και ο δικός τους είχε να αντιμετωπίσει παρόμοια περιστατικά – το
εύρημα αυτό, μάλιστα, ενδέχεται να μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε
καλύτερα τα αντίστοιχα δικά μας περιστατικά. Το εντυπωσιακό
είναι, ωστόσο, ότι αντίθετα με το δικό μας ξέσπασμα, που
ήταν σχετικά μεγάλης έντασης, αλλά μικρής διάρκειας, ο δικός
τους πολιτισμός αντιμετώπισε πολύ μεγαλύτερα προβλήματα
–
δείγματα του αγώνα των προγόνων μας ενάντια στα ζόμπι
υπάρχουν, ίσως, περισσότερα από οτιδήποτε άλλο ανακαλύ-
ψαμε στα παλιά αυτά αρχεία. Είναι προφανές ότι χρειάστηκε
να πολεμήσουν πολύ πιο σκληρά από εμάς και δεν μπο-
ρούμε να είμαστε εντελώς σίγουροι ότι δεν ήταν αυτή η
αιτία για το τέλος του πολιτισμού τους. Ίσως θα πρέπει
κι εμείς να σιγουρευτούμε ότι η απειλή των ζωντα-
νών νεκρών δεν θα επιστρέψει ξανά.
