PC Master
56
Τρίτη, 10 Σεπτεμβρίου – The Arrival
Έφτασα ακριβώς στις 16:00 στη νότια είσοδο της Διεθνής Έκθε-
σης. Τα μάτια μου δεκατέσσερα για τον brother-in-arms Αντώνη.
Δεν είχα την τύχη να συναντήσω κανέναν συνεργάτη μου πριν, αλ-
λά ήξερα ποιον έψαχνα – το lurking σε Facebook profiles απέδωσε,
βλέπετε. Ύστερα από δύο αναπάντητες κλήσεις, αναγκάστηκα να
πληρώσω το εισιτήριό μου και να μπω μέσα στην έκθεση, βαθύτα-
τα απογοητευμένος από την απουσία του Αντώνη. Όταν μπήκα,
αψήφησα το gaming ένστικτό μου να σκαρφαλώσω στον Πύργο
του ΟΤΕ, ώστε να κάνω synchronize με το γύρω χώρο, για να εντο-
πίσω το περίπτερο 17, που ήταν και ο στόχος μου, και προχώρησα
βόρεια. Μονομιάς, βρήκα το καλά κρυμμένο περίπτερο. Καλά,
εντάξει, props πρέπει να δώσω στους «gamers» που προχωρούσαν
στην ίδια κατεύθυνση με εμένα και που ενίσχυσαν την πεποίθησή
μου πως ήμουν σε καλό δρόμο. Αν θα ήθελα να κάνω ένα πικρόχο-
λο σχόλιο, θα έλεγα πως η «nerdίλα» στον αέρα με καθοδήγησε.
Θα αποφύγω τέτοιου είδους σχόλια. Δεν είμαι διαφορετικός από τα
υπόλοιπα παιδιά που παρευρέθηκαν στο χώρο. Περίπου.
Πριν ακόμα δω το μεγάλο «17» στην άκρη του κτηρίου, επιβε-
βαιώθηκα από το κοινό που περίμενε να μπει μέσα στο ακόμα
κλειστό περίπτερο. Αγόρια ηλικίας 12-16, περίπου 50 στον αριθμό,
ενώ ο αριθμός τους (και η ανυπομονησία τους) μόνο θα αυξανό-
ταν. Θηλυκό homo-sapiens ούτε για δείγμα, μόνον ο στερεοτυπι-
κός Έλληνας «gamer». Θα μπορούσα να μπω σε πολύ μεγαλύτερη
λεπτομέρεια για αυτόν. Δεν θέλω να το κάνω, ως σεβασμό στα
παιδιά που αποφεύγουν το τρομακτικά ρεαλιστικό κλισέ. Το 90%
αυτών ήρθε για έναν και μόνο λόγο και αυτός ήταν να αγωνιστούν
με το φιλαράκι τους με άλλα ζευγάρια στο League of Legends.
Βλέπετε το prize pool για τους νικητές ανερχόταν στα
€
200,
αρ-
κετά ικανοποιητικό βραβείο για τα νεαρά γυμνασιόπαιδα. «Ρε συ,
όλοι οι καμένοι εδώ μαζεύτηκαν;» αναφωνεί ένα πιτσιρίκι στην πα-
ρέα του καθώς στρίβει τη γωνία στην οποία είχα ακουμπήσει ανα-
παυτικά τον ώμο μου. Ο βηματισμός του ήταν βιαστικός, η αυτο-
πεποίθησή του ως τον ουρανό. Είδε τους συνομήλικούς του και
τους αναγνώρισε ως «καμένους». Τους άφησα να περάσουν και
απομακρύνθηκα. Εντελώς ανορθόδοξα, ένιωσα πως δεν ανήκα
εκεί. Αν αυτοί είναι οι «gamers» που επιβεβαιώνουν, εν αγνοία
τους, το καθόλου κολακευτικό στερεότυπο, θα αρκεστώ στην
ταυτότητα του «συντάκτη του PC Master», ο οποίος βρίσκεται εκεί
δίχως δημοσιογραφικό pass για να κάνει τη δουλειά του.
16:15.
Οι θύρες άνοιξαν και άτακτα εντελώς τα πιτσιρίκια όρμη-
σαν μέσα στον εκθεσιακό χώρο. Οι ελαφρώς μεγαλύτεροι σε ηλι-
κία έμειναν πίσω, μην τυχόν παρομοιαστούν με τα ανυπόμονα νιά-
τα. Πρέπει να ήμουν ο τελευταίος που μπήκα, καθώς έκανα άλλη
«
Για πες. Θεσσαλονίκη δεν είσαι εσύ τώρα;» ρώτησε ο αρχισυντάκτης
καθώς χρονοτριβούσα στο Φατσοβιβλίο και δεν έγραφα reviews.
Την απάντηση την ήξερε καλά, ήθελε όμως να σιγουρευτεί 100%.
Κάτι θέλει τώρα και δεν μπορώ να φανταστώ τι. Απάντησα θετικά.
Δευτερόλεπτα αργότερα πέσανε βροχή οι εντολές. Είχα μία
αποστολή, πρωτόγνωρη για εμένα. Ευτυχώς, όπως με ενημέρωσε
ο απαιτητικός αρχισυντάκτης, θα είχα ενισχύσεις…
Του Βασίλη «Bilaros» Κασαπίδη
Συντροφιά και επαγγελματισμό προσφέρει
ο Αντώνης «maladroid» Βαλασιάδης
