57
PC Master
μία κλήση στον άφαντο ακόμα Αντώνη, η οποία έμεινε επίσης
αναπάντητη. Το ψυχρό αεράκι μέσα στο περίπτερο με έκανε να
σταματήσω και να παρατηρήσω το χώρο. Στα δεξιά μου μερικές
σκαλωσιές και ξύλινα κιβώτια με το έμβλημα του RedBull. Η πίστα
parkour που διαφήμιζαν δεν έμοιαζε με κάτι που θα ήταν ευχαρι-
στημένοι οι νεαροί traceurs, οι οποίοι, παρ’ όλα αυτά, επιδόθηκαν
σε σύντομες επιδείξεις, ώσπου δεν τους βαστούσε άλλο. Στην ίδια
πλευρά, στοιχισμένες στον τοίχο υπήρχαν οθόνες και καρέκλες,
με χειριστήρια να περιμένουν τους παρευρισκόμενους σε μερικές
παρτίδες Injustice: Gods Among Us, Mortal Kombat, Street Fighter
και το τελευταίο DOA game. Δίπλα από ένα banner που έγραφε
Batman: Arkham Origins στέκονταν άλλα δύο units και προς στιγ-
μήν ενθουσιάστηκα. Ύστερα από μία γρήγορη επιθεώρηση, είπα
στον εαυτό μου: «Είπα και γω…», καθώς συνειδητοποίησα πως το
παιχνίδι ήταν το Batman: Arkham City. Απορώ πόσοι επισκέπτες
έπαθαν το ίδιο. Απορώ πόσοι επισκέπτες γνωρίζουν το όνομα του
τίτλου που έπαιζαν…
Στο βάθος του περιπτέρου, εκατό μέτρα θα έλεγα μακριά από
την είσοδο, βρίσκονταν οι τρεις «γιγαντοοθόνες» και η πίστα, μπρο-
στά από την οποία καθόντουσαν αναπαυτικά τα παιδάκια, παρακο-
λουθώντας στην κεντρική οθόνη ένα τυχαίο match στο League of
Legends. Ο παρουσιαστής δεν έχασε χρόνο και ανέβηκε στη σκηνή,
καλωσορίζοντας τους παίκτες. Η εισαγωγή δεν ήταν καθόλου επί-
σημη. Ο ομιλητής/παρουσιαστής/ιθύνοντας του show περισσότερο
έμοιαζε με τον Φωτούλη σε παιδικό πάρτι. Τα πιτσιρίκια πάντως
ανταποκρίνονταν με αχαλίνωτο ενθουσιασμό στις απλές ερωτήσεις
του περί του LoL και ανυπομονούσαν να απαντήσουν, καθώς με
κάθε σωστή απάντησή τους θα κέρδιζαν ένα μπλουζάκι Alienware.
Δευτερόλεπτα αργότερα, η επιβλητική φιγούρα πάνω στη σκηνή
επιβεβαίωσε στο κοινό του πως οι εγγραφές για το 2 versus 2
έχουν ανοίξει. Πριν καλά καλά τελειώσει την πρότασή του, τα παι-
δάκια έτρεξαν λες και χτύπησε το κουδούνι, αναγκάζοντας τον πα-
ρουσιαστή να φωνάξει «Μην τρέχετε».
Τρίτη, 10 Σεπτεμβρίου – TheOther Arrival
Η ουρά για τις εγγραφές έπιανε όλο το πλάτος του περιπτέρου.
Δεν χρειαζόταν να πάω εκεί, οπότε συνέχισα αναπαυτικά να κάθο-
μαι στην τελευταία σειρά καθισμάτων. Ο άνθρωπος που έμοιαζε
όλο και περισσότερο με δάσκαλο σε εκδρομή δημοτικού κατέβηκε
από τη σκηνή, προχώρησε μέχρι την τελευταία σειρά καθισμάτων,
έκανε μεταβολή και με ρώτησε πώς μου φαινόταν η οθόνη. «Δυ-
σκολεύομαι να δω νούμερα, αλλά αυτό δεν μπορεί να λυθεί… άμα
ανεβάσετε το contrast της οθόνης, πιστεύω θα είναι μια χαρά». Με
ευχαρίστησε θερμά για τη συμβουλή μου και όδευσε προς
backstage μεριά. Δεν έκατσα να δω αν υπάκουσε στο feedback
μου, καθώς το κινητό μου χτύπησε. Ήταν ο Αντώνης, ο οποίος με
ενημέρωσε πως είχε κάποια κολλήματα. Ύστερα από δεκάδες
απειλές τύπου «Θα τα πω όλα στον αρχισυντάκτη, θα σε πήξει στο
γράψιμο» και τα λοιπά, ο ανένδοτος συντάκτης ανακοίνωσε ότι θα
έρθει κατά τις 17:00 η ώρα. Η αναμονή του ερχομού του με ανά-
γκασε να βηματίζω πέρα δώθε στο περίπτερο, προσπαθώντας να
βρω κάτι ενδιαφέρον. Οι όποιες αποσπάσεις δεν έπιαναν μία μπρο-
στά στην ουρά νεαρών που περίμεναν σε μία σειρά στοιχισμένοι
ανά δύο για να γραφτούν για τους αγώνες.
Τα τρία τραπέζια που προσκαλούν τους 2-3 trading card gamers
πρόσφεραν για πολλή ώρα μία καλή θέα στο γύρω χώρο αλλά και
στην είσοδο. Παραδίπλα μία μητέρα μαλώνει με το γιο της, ο οποί-
ος δεν μπορεί να ξεπερνούσε τα δέκα. Ήταν ηλίου φαεινότερο
πως δεν ήθελε να βρίσκεται εκεί. Αντίθετα με εμένα, αυτή δεν θα
είχε παρέα για να τη σώσει από τη βαρεμάρα. Speaking of the
devil, ο Αντώνης με εντοπίζει κοντά στη σκηνή, όπου είχα κάτσει
πάλι πίσω πίσω για να παρακολουθήσω τα παιχνίδια 2 versus 2 που
μόλις ξεκίνησαν. Δεν με ενδιέφερε το παιχνίδι που εξελισσόταν
μπροστά μου, ειδικά τώρα που δίπλα μου έκατσε η φιγούρα με την
οποία μιλούσα μονάχα μέσω του Internet. Ο ίδιος είχε τα κότσια
και, φυσικά, την ιδέα να ρωτήσει τι έγινε με τα press passes που
ζητήσαμε και τα οποία ποτέ δεν λάβαμε. Η εξυπηρετική κοπέλα
μάς διαβεβαίωσε πως τα passes μας ήταν έτοιμα και σχεδόν πήρε
όρκο πως έστειλε απάντηση στο e-mail μου, την οποία απάντηση,
όπως καταλαβαίνετε, δεν έλαβα ποτέ. Όπως και να έχει, νιώθαμε
πλέον επαγγελματίες. Ήταν αργά όμως. Ύστερα από ένα μικρό πε-
ρίπατο στα υπόλοιπα «booths» αποφασίσαμε το course of action
μας. Ραντεβού αύριο, πιο οργανωμένοι…
Τετάρτη, 11 Σεπτεμβρίου – Time togo towork
16:00
η ώρα. Εξοπλισμένος με το καρτελάκι που με ξεχωρίζει
από τους κοινούς θνητούς, το δείχνω στο σεκιουριτά, ο οποίος με-
τά βίας του ρίχνει ένα βλέφαρο και με αφήνει να περάσω. Πάνω
στην ώρα του, ήρθε και ο φίλτατος συνεργάτης και περιμέναμε
υπομονετικά με το, μικρότερο αυτήν τη φορά, πλήθος ως τις
16:15,
όταν και άνοιξαν οι πύλες για το nerd kingdom. Αυτήν τη
φορά, ως διά μαγείας η ουρά δημιουργήθηκε σχεδόν αμέσως. Οι
1
2
3
4
1.
Τις ώρες των εγγρα-
φών για τα τουρνουά LoL,
η μεριά της reception
έγερνε από κόσμο.
2.
Ακόμα ένα τουρνουά
τραβάει τα βλέμματα στις
γιγαντοοθόνες του εντυ-
πωσιακού main stage.
3.
Καλά τα τουρνουά, αλ-
λά ακόμα καλύτερος ο χα-
βαλές με φίλους.
4.
Ειδικές make-up artists
αναλάμβαναν να σε μετα-
μορφώσουν στον αγαπη-
μένο σου χαρακτήρα.
