125
PC Master
ΑΛΛΕΣ ΠΕΝΤΕ ΔΥΝΑΤΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ
ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ XΡΟΝΙΑ
ALIEN
RAMPAGE
Ω καιροί, ω ήθη! Τώρα
έπρεπε να κυκλοφο-
ρήσει αυτό το indie
παίγνιο για να πέσουν
όλοι οι «κουλτουριά-
ρηδες» να το προσκυ-
νάνε! Να πάρει φωτιά
το Steam! Αλλά, αλί-
μονο, κυκλοφόρησε σε μια εποχή που θεωρήθηκε ξεπερασμένο τε-
χνικά και αγνοήθηκε. To Alien Rampage είναι ένα platform της πα-
λαιάς σχολής, που μπορεί να μην καινοτόμησε, αλλά υλοποίησε
εξαιρετικά τα κλασικά χαρακτηριστικά στοιχεία του είδους του: Ο
εντυπωσιακός πρωταγωνιστής μας (μπορεί να είναι «Alien» αλλά πε-
ρισσότερο με τον Predator έμοιαζε) σκαρφαλώνει, αναρριχάται,
ανοιγοκλείνει διακόπτες, λύνει γρίφους αλλά κυρίως μακελεύει
τους αντιπάλους του μέσα σε ποταμούς αίματος, σπλάχνων και
gore εν γένει. Η χρωματική παλέτα του παιχνιδιού έσφυζε από ποι-
κιλία, το μέγεθος των level s ήταν χορταστικό, όλα τα sprites λεπτο-
μερή, ο χειρισμός γρήγορος και ακριβής και τα boss «όλα τα λε-
φτά». Τιμιότητα σε όλο της το μεγαλείο.
CHRONICLES OF
THE SWORD
Προσοχή, ακολουθεί ποί-
ημα: «Ιππότη ποιος είσαι,
ιππότη τι ζητάς, ποιος εί-
ναι ο σκοπός σου στη γη
που περπατάς; Σκοπός
μου είναι ένας και είναι
ιερός, στη στρογγυλή την τράπεζα να γίνω αποδεκτός!» Αυτό εί-
ναι και το όνειρο του νεαρού Gawain, που είναι το «παιδί για τα
θελήματα» του Αρθούρου και του Μέρλιν, τους οποίους βοηθά να
αντιμετωπίσουν την επαίσχυντη Μοργκάνα. Αφού ευχαριστήσω
δημόσια το παιχνίδι για το ξελαμπικάρισμα που μου προσέφερε
στα διαλείμματα της κτηνώδους μελέτης για τις Πανελλήνιες, να
ξεκαθαρίσω ότι πρόκειται για ένα από τα χειρότερα adventures
που έχω παίξει. Ακόμα θυμάμαι έναν «ουγκ» ξάδερφό μου, που δεν
σκάμπαζε από παιχνίδια (και αγγλική γλώσσα), να με ρωτά επικρι-
τικά (γιατί, και καλά, δεν μελετούσα): «Πάλι Μοργκάνα παίζεις;»
Ε, παίρνεις το Excalibur εκείνη την ώρα και του το χώνεις στο μάτι
ή δεν το παίρνεις;
LORDS OF THE
REALM II
Ένα από τα πρώτα παιχνί-
δια που έπαιξα σε LAN με
τη χρήση του αξέχαστου
καλωδίου «null modem».
Ένα υπέροχο κράμα turn
based στρατηγικής και real
time μαχών, πολύ πριν από
τα Total War. Στο ξεκίνημα
κάθε turn ξεμπέρδευα όσο
πιο γρήγορα μπορούσα με τη διευθέτηση της οικονομίας και της
παραγωγής των επαρχιών μου. Και μετά το λόγο έπαιρναν τα όπλα,
με πολεμιστές που κυμαίνονταν από ταπεινούς χωρικούς μέχρι σι-
δηρόφρακτους ιππότες. Τα στρατεύματά μας υποστηρίζονταν από
διάφορες πολιορκητικές μηχανές, μπορούσαν να επιχωματώνουν
τάφρους και να εκτοξεύουν καυτό λάδι από τα τείχη. Το παιχνίδι
δυστυχώς υποτιμήθηκε από κοινό και κριτικούς, αλλά το τραγικό
είναι ότι αδικήθηκε και από τους ίδιους τους δημιουργούς του. Αντί
να το εξελίξουν, μας έδωσαν το κατάπτυστο Lords of the Ream III
που κερδίζει επάξια μια θέση στα προσβλητικότερα sequels όλων
των εποχών!
QUAKE
Μάθε, ω αναγνώστη,
ότι πολύ πριν από την
εποχή όπου o Romero
γελοιοποιήθηκε με το
Daikatana και τότε που
ο Carmack ξέρασε το
Rage, υπήρχε μια επο-
χή που η id έσειε τον
gaming κόσμο με τα
παιχνίδια της. Όχι, οι
δάφνες των Doom δεν
ήταν αρκετές! Η id ση-
μάδεψε για τον ουρανό και κατέκτησε το gaming στερέωμα για άλ-
λη μία φορά. Το Quake ήταν η πρώτη φορά που είδαμε πραγματικά
τρισδιάστατα γραφικά να λικνίζονται μπροστά μας, με όλους τους
πιθανούς τρόπους και υπό όλες τις οπτικές γωνίες. Και αυτά όχι σε
κάποιο προχειροφτιαγμένο περιβάλλον, αλλά μέσα σε έναν απί-
στευτα ατμοσφαιρικό και υποβλητικό gothic κόσμο. Ήταν λες και
είχε ξεπηδήσει από κάποιο μυθιστόρημα σκοτεινής φαντασίας, με
εχθρούς που πάγωναν το αίμα: λυσσασμένα σκυλιά, διεφθαρμέ-
νους ιππότες, ανθρωποφάγα ψάρια, αλλά κυρίως εκείνο το καταρα-
μένο μεγαθήριο που εκτόξευε ηλεκτρισμό και ήταν πραγματικό
υλικό για εφιάλτες!
COMMAND & CONQUER: RED ALERT
Αφού πλέον η Westwood είχε στήσει την gameplay υποδομή των
σύγχρονων RTS, αποφάσισε να δώσει βάθος στον κόσμο των C&C. Το
σενάριο του παιχνιδιού ήταν ουσιαστικά ένας χωροχρονικά παραλ-
λαγμένος Β’ Πα-
γκόσμιος Πόλε-
μος, με τον Στά-
λιν στο ρόλο του
μεγάλου κακού.
Από τις αξέχα-
στες αναμνήσεις
είναι ένας από
τους στρατηγούς
των καλών μας
GDI, ο Έλλην Nikos Stavros. Μέσα στις άλλες cutscenes, υπήρχε
και μια συγκλονιστική σκηνή (οσκαρικών προδιαγραφών μιλάμε!)
όπου ο Nick λύγιζε ψυχολογικά υπό το βάρος της κατάληψης της
χώρας μας από τους Σοβιετικούς και την ισοπέδωση του Παρθενώ-
να! Μιλάμε για το γέλιο της αρκούδας! Άλλη καρακάλτ σκηνή ήταν
εκείνη με τον Στάλιν να λέει το αμίμητο «When you kill one... it is a
tragedy. When you kill ten million, it is a statistic.» Και φυσικά
υπήρχε και το σουρεαλιστικό «κερασάκι στην τούρτα» με τον Kane
να κόβει βόλτες αμίλητος…
