PC Master
60
Α
πλά πράγματα. Ήθελες κάτι για την ηλεκτρονική
συσκευή σου; Τότε θα έπρεπε να αγοράσεις ένα
μέσο αποθήκευσης που περιείχε αυτό που ζητού-
σες ή να βάλεις έναν φίλο σου να στο αντιγράψει.
Είτε χιόνιζε είτε έριχνε τα άντερα του έξω, εσύ
έπρεπε να μετακινήσεις το φυσικό σου «είναι» από
το σπίτι σου στην τοποθεσία πώλησης (ή στο σπίτι του πειρατή
φίλου σου, ατακτούλη) και μετά ξανά πίσω. Μόλις καθάριζες τα
μαλλιά σου από τα εναπομείναντα στοιχεία της φύσης, δοκίμαζες
τη δισκέτα/κασέτα/floppy disk και εξοργισμένος ανακάλυπτες
πως ο home computer/κονσόλα σου δεν το διάβαζε! Φτου και
από την αρχή!
Με την επάνοδο του Internet και ένα κάρο άλλων τεχνολογιών
όμως, το παραπάνω πρόβλημα έχει σχεδόν εξαλειφθεί. Το digital
distribution έχει καθιερωθεί για τα καλά στις ζωές μας και η επι-
τυχία του έχει φέρει τρομερές αλλαγές τόσο στη βιομηχανία των
video games όσο και στο music/movie industry. Φυσικά, εμείς θα
επικεντρωθούμε στη διανομή των games και πώς αυτή ξεκίνησε.
Για να το κάνουμε αυτό, θα πάμε πίσω στο χρόνο. Το πόσο πίσω
θα πάμε θα σας εκπλήξει…
Καλωσορισατε στο μελλον.
Καλωσορισατε στα ’80s!
Το GameLine το έχετε ακουστά; Κατά πάσα πιθανότητα όχι. Αν
και δεν πρόκειται για digital distribution ακριβώς, η υπηρεσία αυ-
τή αποτελεί το δημιούργημα του καινοτόμου Bill Von Meister.
Αποτελούσε συνδρομητική υπηρεσία και οι πελάτες λάμβαναν
από την εταιρεία του Von Meister, CVC (Control Video
Corporation), ένα… παραφαγωμένο cartridge για το Atari 2600,
ένα καλώδιο τηλεφώνου και έναν αριθμό PIN. Το cartridge
έμπαινε στην κονσόλα και, μέσω μίας υποδοχής που υπήρχε στο
πλάι του cartridge, το Atari συνδεόταν στην τηλεφωνική γραμμή
του σπιτιού και ο χρήστης θα χρησιμοποιούσε το PIN του για να –
ναι, το μαντέψατε– κατεβάσει παιχνίδια στο Atari του! Τα παιχνί-
δια παρέμεναν ενεργά για λίγες χρήσεις και μετά ο παίκτης θα
έπρεπε να βγάλει και πάλι την πιστωτική του για να ενεργοποιή-
