R
eview
PC Master
82
(
ή ίσως νερώνει, όπως το βλέπει κανείς)
τη συνταγή του gameplay της, εξαφανί-
ζοντας τα puzzles και φέρνοντας την
εμπειρία ολοένα και πιο κοντά στην πα-
ρακολούθηση σήριαλ με σποραδικό
input. Το interface που είδαμε στο Wolf
Among Us επιστρέφει, με τα απειροελάχι-
στα αντικείμενα που μαζεύουμε να φαί-
νονται στην αριστερή μεριά της οθόνης,
τη χρήση τους στο περιβάλλον να γίνεται
σχεδόν αυτόματα (εμφανίζονται μόνο γύ-
ρω από τα ανάλογα hotspots) και την πε-
ριπλάνηση στις οθόνες να είναι εξαιρετι-
κά περιορισμένη. Οι απαραίτητες σκηνές
καταδίωξης ή μάχης μάς φέρνουν αντιμέ-
τωπους με τα πολυαγαπημένα QTEs, που
πλέον αποτελούν σήμα-κατατεθέν της
εταιρείας, ενώ οι διάλογοι εξελίσσονται
και πάλι σε «πραγματικό χρόνο», κάτι που
σημαίνει ότι έχουμε λίγα δευτερόλεπτα
για να επιλέξουμε απάντηση (μπορούμε,
βέβαια, και να σιωπήσουμε). Σε αρκετά
σημεία υπάρχει πλεόνασμα βαρβαρότη-
τας (το αποθηκάκι και η κατασκήνωση
έρχονται αμέσως στο μυαλό), ενώ η
Telltale δεν δείλιασε μπροστά στην ενδε-
χόμενη δυσαρέσκεια του κόσμου που θα
προτιμούσε να μην υπάρχουν σκηνές θα-
νάτου της Clementine. Εκεί που εμφανί-
στηκε λιγότερο τολμηρή είναι στη διάρ-
θρωση των διακλαδώσεων της πλοκής,
αφού οι αποφάσεις που παίρνουμε δεν
φαίνονται να έχουν ιδιαίτερα σοβαρό
αντίκτυπο (εκτός από τα γνωστά κι ασα-
φή «Mr Τάδε will remember that»), κάτι
που εν μέρει δικαιολογείται από τη μικρή
επιρροή που έχει η Clem στη δυναμική
και στις αποφάσεις του γκρουπ λόγω ηλι-
κίας αλλά και λόγω της –προς το παρόν–
ανίσχυρης θέσης της. Δεδομένου ότι και
το TWAU ξεκίνησε εξίσου απογοητευτικά
σ’ αυτό τον τομέα, διαφαίνεται μάλλον
μία διάθεση της Telltale να επικεντρωθεί
στην κεντρική πλοκή χωρίς σημαντικές
ευκαιρίες για εναλλακτικές εξελίξεις. Ει-
δικά, πάντως, αυτή την τάση του παιχνιδι-
ού να σε ενημερώνει ότι η απάντηση που
έδωσες «καταγράφτηκε» από κάποιον χα-
ρακτήρα, τη βρίσκω εντελώς ανούσια.
Αντιλαμβάνομαι ότι ο σκοπός είναι να κα-
ταλάβει ο παίκτης σε ποια σημεία υπάρ-
χει (υποτίθεται) η δυνατότητα να επηρεά-
σει διαφορετικά μία κατάσταση, αλλά πε-
ρισσότερο του υπενθυμίζει ότι βρίσκεται
σε παιχνίδι, χαλώντας το immersion, πα-
ρά εξυπηρετεί σε κάτι, εφόσον το πρό-
γραμμα σώζει αυτόματα και δεν μπορείς
να ξαναπαίξεις αποσπάσματα του επεισο-
δίου.
Τεχνικά το All That Remains βρίσκεται
μισό σκαλί πάνω από την πρώτη σαιζόν,
ειδικά στον τομέα των φωτοσκιάσεων και
των textures που δείχνουν κάπως πιο
«
ζωντανά», ενώ η μουσική κινείται στα
γνωστά μοτίβα της σειράς με αγωνιώδες
τέμπο στις σκηνές δράσης και μικρή συμ-
μετοχή στις λίγες στιγμές ηρεμίας. Για
άλλη μία φορά, τα facial animations των
χαρακτήρων έχουν δουλευτεί αρκετά,
ενώ και οι προσωπικότητές τους δένουν
σωστά με τις ερμηνείες των ηθοποιών, αν
και το 400 Days νομίζω πως είχε ανεβά-
σει τον πήχη του voice-acting σε ένα επί-
πεδο που αυτό το επεισόδιο δεν κατόρ-
θωσε να πιάσει.
ΚΙ ΟΛΟ ΦΕΥΓΩ ΤΟ ΤΕΛΟΣ
ΠΡΙΝ ΝΑ ΔΩ
Ήμουν από τους σκεπτικιστές που
θεωρούσαν ότι μία άμεση συνέχεια της
πρώτης σαιζόν, επικεντρωμένη σε γνώρι-
μούς μας χαρακτήρες, ίσως να μην ήταν
η καλύτερη ιδέα. Η Telltale με αψήφησε
δίνοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην
Clementine, απόφαση που εμπεριέχει σα-
Σίγουρα όχι η υποδοχή που προσδοκούσε η
ταλαιπωρημένη Clem.
Πιο σκληρή από τους σκληρούς, πιο πονηρή
από τους πονηρούς…
Εικόνες στις οποίες η Clem είναι πλέον συνηθισμένη.
Ένα νέο γαϊτανάκι γνωριμιών, συναισθημάτων και διαπραγματεύσεων ξεκινάει.
