R
eview
κομμάτι μίας κοινότητας, αρχηγός της
οποίας ήταν ένας αδίστακτος άντρας,
ονόματι Carver, και μετά την «απόδρασή»
τους από εκεί κρύβονται διαρκώς, φοβού-
μενοι αντίποινα. Η επίσκεψη του μυστη-
ριώδους άντρα εν τη απουσία τους σπέρ-
νει πανικό στην ομάδα, που αποφασίζει
να εγκαταλείψει άρον άρον το σπίτι κι
έτσι μία νέα επώδυνη πορεία προς το
άγνωστο ξεκινάει. Η συνέχεια επιφυλάσ-
σει αρκετή βία, ανόητες αποφάσεις, μία
απροσδόκητη συνάντηση με έναν παλιό
γνώριμο και την Clem να νουθετεί ένα μά-
τσο ανώριμους και θερμόαιμους ενηλί-
κους σε μία προσπάθεια να βάλει τάξη
στο χάος. Φυσικά τίποτα απ’ όσα κάνουμε
δεν είναι σε θέση να αποτρέψει τα χειρό-
τερα κι έτσι το φινάλε του δεύτερου επει-
σοδίου βρίσκει τους επιζώντες στριμωγ-
μένους για τα καλά, προμηνύοντας μία
ιδιαιτέρως δυσάρεστη συνέχεια.
Όπως μας έχει συνηθίσει η σειρά, το
δεύτερο επεισόδιο είναι ακόμη μία ωδή
στην απαισιοδοξία και τον κυνισμό και
κάθε τόσο το παιχνίδι φροντίζει να μας
υπενθυμίζει ότι όλα τα στραβά που συμ-
βαίνουν είναι απόρροια ενός κόσμου που
ευνοεί τους οπορτουνιστές και τα καθάρ-
ματα, ενώ καταπίνει αμάσητους όσους
διατηρούν την ανθρωπιά τους. Σε αντίθε-
ση, ωστόσο, με το All That Remains, αυτό
το κεφάλαιο διαθέτει και μερικές γνήσια
συγκινητικές στιγμές που σπάνε τη μονο-
τονία της βίας και του αίματος, δίνοντας
στον παίκτη αφορμές για να επενδύσει
συναισθηματικά στα δρώμενα και τους
χαρακτήρες. Παράλληλα, βέβαια, η
Telltale φροντίζει να κρατάει αμείωτο το
σασπένς και αυτό το μείγμα
προσμονής/φόβου για τη συνέχεια, το
οποίο χαρακτηρίζει το Walking Dead.
Εκείνο, πάντως, που ίσως λείπει αυτήν τη
στιγμή από τη δεύτερη σαιζόν είναι ένας
κεντρικός αφηγηματικός πυρήνας που να
συντηρεί το ενδιαφέρον του παίκτη, γιατί
αισθάνομαι ότι η αγωνία για τη μοίρα της
Clementine δεν αρκεί, εφόσον αυτό ου-
σιαστικά ήταν το βασικό μας μέλημα και
στην πρώτη σειρά επεισοδίων.
ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ (ΜΟΝΟ)ΔΡΟΜΟΣ
Ένα μεγάλο παράπονο που είχα από το
All That Remains ήταν η μηδαμινή επίπτω-
ση του παίκτη στα τεκταινόμενα, τόσο
από πλευράς δράσης/gameplay όσο και
στη λήψη αποφάσεων που να καθοδη-
γούν την πλοκή. Όσον αφορά στο πρώτο
κομμάτι, τα πράγματα δεν παρουσιάζουν
ιδιαίτερη βελτίωση: Οι επιτρεπόμενες
δράσεις και οι δυνατότητες κίνησής μας
στο χώρο είναι και πάλι εξαιρετικά περιο-
ρισμένες, ενώ τα puzzles αποτελούν, ορι-
στικά πλέον, μία ανάμνηση από το «ρομα-
ντικό» παρελθόν της εταιρείας. Έτσι όλο
το βάρος της συμμετοχής του παίκτη πέ-
φτει στους διαλόγους και στη λήψη απο-
φάσεων, κομμάτι που έχει δουλευτεί πε-
ρισσότερο αυτήν τη φορά χωρίς, όμως, να
λείπουν τα σημεία της ξεκάθαρης «εξαπά-
τησής» μας από το παιχνίδι. Όπως όταν η
Clem ακολουθεί θέλοντας και μη τον
Luke σε μία αναγνωριστική αποστολή κι
ενώ πριν έχει ζητηθεί (και αγνοηθεί) η
γνώμη της. Ή όταν διαπιστώνουμε ότι η
επιλογή μας στο φινάλε του πρώτου μέ-
ρους μάς δίνει μία ελαφρώς διαφορετική
άποψη των ενδιάμεσων γεγονότων, αλλά
τελικά αυτά συγκλίνουν στην ίδια αναπό-
φευκτη κατάληξη. Το σημείο όπου πραγ-
ματικά αισθάνθηκα ότι η Clem καθόρισε
τη μοίρα των υπολοίπων ήταν η εμπλοκή
της σε μία πραγματικά σπαρακτική σκηνή,
όπου ένας χαροκαμένος άντρας αναρω-
τιέται αν θα πρέπει να ζητήσει εκδίκηση
για τον άδικο χαμό του συντρόφου του.
Πρόκειται για μία από τις πλέον καλο-
γραμμένες και συγκινητικές στιγμές του
Όσο το δέσιμό μας με
τους χαρακτήρες
δυναμώνει τόσο το
παιχνίδι μάς υπενθυμίζει
ότι στον κόσμο του
Walking Dead όλα είναι
εύθραυστα κι εφήμερα.
Ο πανικός έχει καταλάβει την ομάδα μετά τις
τελευταίες εξελίξεις.
Μη σας ξεγελάνε τα κοτσιδάκια, η μικρή είναι
φτιαγμένη από γερή στόφα.
Αν και παίρνουν τα μέτρα τους, οι ταξιδιώτες θα βρεθούν (και πάλι) προ δυσάρεστων εκπλήξεων.
83
PC Master
