R
eview
franchise, η διαχείριση της οποίας μου
προκάλεσε γνήσια αμηχανία και δισταγμό,
αφού δεν έβρισκα επιθυμητή καμία πιθα-
νή εξέλιξη, κι όμως ήμουνα αναγκασμέ-
νος να παραδεχτώ ότι όλες ήταν απολύ-
τως κατανοητές και ανθρώπινες.
Στον αντίποδα, η τυφλή εμπιστοσύνη
της ομάδας στο ένστικτο και την ηθική
της ανήλικης ηρωίδας συχνά αντιβαίνουν
στην κοινή λογική. Δίνοντας τον πρωτα-
γωνιστικό ρόλο στη μικρή Clementine, η
Telltale μοιάζει να στρίμωξε τον εαυτό
της στη γωνία: από τη μία δεν γίνεται να
παραγνωριστεί το γεγονός ότι η ηρωίδα
είναι ένα 11χρονο κοριτσάκι, από την άλ-
λη η ανάγκη να αισθανθεί ο παίκτης κατα-
λύτης των γεγονότων επιφορτίζει τη μι-
κρή με ευθύνες και επιρροή αναντίστοιχα
της ηλικίας της. Προκύπτουν έτσι ορισμέ-
νες αρκετά αναληθοφανείς και σχεδόν
φαιδρές καταστάσεις, όπως το να ζητούν
οι ενήλικες του γκρουπ τη γνώμη της
Clem για σοβαρά προσωπικά τους ζητήμα-
τα, να τη στέλνουν μπροστάρισσα σε επι-
κίνδυνες αποστολές ή να στέκουν ανή-
μποροι απέναντι σε έναν «πολύπλοκο» μη-
χανισμό που η Clem ενεργοποιεί απλώς
με το γύρισμα ενός κλειδιού (!). Μέσα
από σκόρπια σχόλια αλλά και τις αντιδρά-
σεις της ίδιας της πρωταγωνίστριας, το
παιχνίδι φροντίζει να δικαιολογεί εμμέ-
σως αυτές τις καταστάσεις, υπενθυμί-
ζοντάς μας ότι στον κόσμο του
Walking Dead έχουν έρθει τα πάνω
κάτω και οι πράξεις των ανθρώπων
δεν υποκινούνται από τη λογική
αλλά από το ένστικτο και την
παρόρμηση της στιγμής.
Ωστόσο, δεν παύει να
μοιάζει παράταιρη
και επιτηδευμένη η
με-το-έτσι-θέλω
ανάδειξη της Clementine ως χαρακτήρα-
βαρόμετρου στη δυναμική μεταξύ των χα-
ρακτήρων ή ακόμα και μεταξύ ολόκληρων
ομάδων από –υποτίθεται– σκεπτόμενους
ενήλικες. Παρ’ όλα αυτά, πέρα από τη συ-
γκινητική στιγμή που ανέφερα νωρίτερα,
υπάρχει ακόμα μία περίπτωση όπου η ση-
μαντικότητα της Clem δικαιολογείται
επαρκώς, λόγω των συνθηκών. Όπως μας
είχε προϊδεάσει το μικρό κλιπάκι-preview
στο τέλος του All That Remains, η
Clementine συναντάει εδώ έναν χαρακτή-
ρα της πρώτης σαιζόν που νομίζαμε νεκρό
και η αμοιβαία εμπιστοσύνη μεταξύ των
δύο είναι ο λόγος που η ομάδα της μικρής
γίνεται δεκτή από τους συντρόφους του
εν λόγω χαρακτήρα. Βέβαια, μία που
επρόκειτο για έναν από τους αμφιλεγόμε-
νους χαρακτήρες της Season 1, η συμπά-
θεια/εμπιστοσύνη μας προς το πρόσωπό
του δεν θεωρείται δεδομένη από το παι-
χνίδι, γεγονός που οδηγεί σε ορισμένες
ενδιαφέρουσες καταστάσεις.
Η ΓΕΦΥΡΑ ΤΩΝ ΣΤΕΝΑΓΜΩΝ
Ως γνωστόν, το μεγαλύτερο πρόβλημα
στο Walking Dead δεν είναι οι νεκροί, αλ-
λά η αποκτήνωση των ζωντανών που βρή-
κε ευκαιρία να εκδηλωθεί λόγω της πρό-
ωρης Αποκάλυψης. Όμως, παρ’ ότι κατά
τη διάρκεια των παιχνιδιών Walking Dead
έχουμε συναντήσει αρκετούς αντιπαθητι-
κούς, υστερόβουλους ή κακότροπους χα-
ρακτήρες, κανείς ως τώρα δεν διέθετε
την επιμονή, την αποφασιστικότητα και
την ψυχρότητα του Carver. Κι αν η σκιά
του πλανιόταν απειλητικά πάνω από τους
επιζώντες στο πρώτο επεισόδιο, στο A
House Divided αποκτάει σάρκα, οστά και
τη χαρακτηριστική, υπόκωφη βραχνάδα
του Michael Madsen (ο Mr Blonde του
Reservoir Dogs). Χάρη και στην εξαιρετι-
κή ερμηνεία του πολύπειρου (ειδικά σε
ρόλους ψυχοπαθών) ηθοποιού, ο Carver
αναδεικνύεται στον πιο ενδιαφέροντα χα-
ρακτήρα του δεύτερου επεισοδίου, επι-
σκιάζοντας με άνεση τους «σταθερούς»
συντρόφους της Clem. Γιατί, παρά τα βί-
αια ένστικτα και τις «γκανγκστερικές» με-
θόδους του, είναι φανερό ότι δεν έχουμε
να κάνουμε με έναν ανεγκέφαλο μανια-
κό, αλλά με κάποιον που απλώς διαθέτει
τη δύναμη και τον τρόπο να επιβάλλει το
νόμο του. Εκτός από τις υπόνοιες ότι τα
κίνητρά του είναι ως έναν βαθμό δικαιο-
λογημένα, είναι ευδιάκριτη και η εκτίμηση
του Carver στο τσαγανό και το κοφτερό
μυαλό της Clementine, παράγοντες που
φαίνεται ότι θα παίξουν σημαντικό ρόλο
στη μελλοντική αλληλεπίδραση των δυο
τους και δείχνουν ότι η Telltale θέλει να
μας δώσει κάτι περισσότερο από έναν
μονοδιάστατο «κακό».
Δυστυχώς, οι υπόλοιποι χαρακτήρες
μένουν αρκετά στάσιμοι και μοιάζουν
σε μεγάλο βαθμό αναλώσιμοι. Η Sarah
παραμένει το άβουλο πλάσμα που ανα-
γκάζει την Clem να την προστατεύει
και να την καθοδηγεί σαν να ήταν η
PC Master
84
Οπωσδήποτε ένας από τους πιο «γοητευτικούς» κακούς του franchise.
Μαύρη μαυρίλα πλάκωσε, μαύρη σαν καλια-
κούδα…
Για μερικά λεπτά όλα μοιάζουν πιο γαλήνια δί-
πλα στο αναμμένο τζάκι.
