R
eview
μεγάλη της αδερφή (αν και μικρότερη
ηλικιακά), ο Carlos και ο Alvin εξακολου-
θούν να ενδιαφέρονται μόνο για τους οι-
κείους τους, η εγκυμονούσα Rebecca έχει
τις γνωστές ορμονικές μεταπτώσεις της, ο
Luke ώρες ώρες φαίνεται να νομίζει ότι η
Clem είναι μία μικροκαμωμένη εκδοχή της
Lara Croft και ο Nick είναι βασικά ο νέος
Ben (για τους παλαίμαχους της σειράς),
ειδικά μετά την πανηλίθια αντίδρασή του
στη γέφυρα. Είναι να αναρωτιέσαι πώς
αυτό το θλιβερό τσούρμο κατόρθωσε να
αποδράσει από την κοινότητα του Carver
και να επιβιώσουν μόνοι τους για τόσο
μεγάλο διάστημα, αλλά και τι θα απογίνο-
νταν έτσι και δεν έπεφτε πάνω τους η πο-
λυμήχανη Clementine.
THE PLACE BEYOND THE PINES
Θέλω να πιστεύω ότι πίσω από τα γεγο-
νότα της δεύτερης σαιζόν υπάρχει ο σχε-
διασμός και η πρόβλεψη ενός μεγαλύτε-
ρου story arc, του οποίου ως τώρα παρα-
κολουθούμε θραύσματα. Εκτός από το
ομιχλώδες παρελθόν της ομάδας που φαί-
νεται πως ήρθε για να τους στοιχειώσει με
τη μορφή του Carver, ένα ελπιδοφόρο
(
δραματουργικά) στοιχείο είναι η εμφάνι-
ση μίας γνώριμής μας φυσιογνωμίας μέσα
στη συμμορία του αγαθού αυτού κυρίου.
Η εν λόγω δεσποινίδα είναι η μοναδική ως
τώρα χειροπιαστή σύνδεση της δεύτερης
σαιζόν με το 400 Days, τους χαρακτήρες
του οποίου πολύ θα ήθελα να ξανασυνα-
ντήσω, καθώς μου φάνηκαν απείρως πιο
ενδιαφέροντες από τους ενοίκους του
διώροφου, που με το ζόρι καταφέρνουν
να δέσουν τα κορδόνια τους χωρίς τη
βοήθεια της Clementine.
Το σίγουρο είναι ότι μετά τις εξελίξεις
του A House Divided το momentum είναι
και πάλι με το μέρος του παιχνιδιού, κα-
θώς η σκληρή πένα της Telltale και η στα-
διακή κλιμάκωση της έντασης και του σα-
σπένς καταφέρνουν για άλλη μία φορά να
καμουφλάρουν επιτυχώς το ελλιπές
gameplay. Παράλληλα, τα production
values επιτελούν άψογα τον υποστηρικτι-
κό τους ρόλο, με την προσθήκη του
Michael Madsen να είναι το κερασάκι
στην τούρτα του –για άλλη μία φορά– ιδι-
αιτέρως εύστοχου casting και την ανατρι-
χιαστική εκτέλεση του λαϊκού τραγουδιού
«
In the Pines» να μας αποχαιρετά μελαγ-
χολικά κατά τη διάρκεια των End credits.
Όλα αυτά, βέβαια, δεν σημαίνουν ότι
δεν υπάρχουν περιθώρια (και απαιτήσεις)
βελτίωσης. Μία μεγαλύτερη ποικιλία σε
δράσεις-αποτελέσματα και εναλλακτικές
οδούς θα δικαιολογούσε καλύτερα το χα-
ρακτηρισμό choice & consequence game
που «φοράει» το παιχνίδι, αλλά θα αποζη-
μίωνε και για τη μικροσκοπική του διάρ-
κεια, αφού το δεύτερο επεισόδιο κινείται
και πάλι μεταξύ 1-1,5 ώρας gameplay.
Παράλληλα, η τοποθέτηση της
Clementine στο ρόλο της ηρωίδας δεν
πείθει απόλυτα, αν και υποψιάζομαι ότι οι
συγγραφείς της Telltale έχουν στο μυαλό
τους μία πορεία (συναισθηματική, βιωμα-
τική και κυριολεκτική) για τη μικρή, που
θα δώσει επιπλέον νόημα σε όσα της συμ-
βαίνουν και της έχουν συμβεί, αλλά και
στην κατάληξη που αυτή θα έχει όταν τε-
λειώσει και ο δεύτερος κύκλος επεισο-
δίων. Αν και απολαμβάνω ιδιαίτερα τα
όσα μας προσφέρει ως τώρα το παιχνίδι,
εξακολουθώ να ελπίζω πως όλα αυτά
αποτελούν κομμάτι μίας ακόμα μεγαλύτε-
ρης ιστορίας, την οποία η Telltale μάς
κρατάει φυλαγμένη για τα επόμενα τρία
κεφάλαια, η αναμονή των οποίων γίνεται
πλέον ολοένα και πιο δύσκολη.
85
PC Master
84
%
ΘΕΤΙΚΑ-ΑΡΝΗΤΙΚΑ
•
Δεν παύει να σοκάρει, να εκπλήσσει
και να συγκινεί
•
Ενδιαφέρουσες αλληλεπιδράσεις
μεταξύ των χαρακτήρων
•
Γράψιμο, σκηνοθεσία και voice-
acting
•
Η παρουσία του Carver
•
Αισθάνεσαι περισσότερο ότι
παρακολουθείς παρά ότι
συμμετέχεις
•
Μιάμιση ωρίτσα μόνο, ρε παιδιά;
•
Η Clem επωμίζεται πολύ
περισσότερα απ’ όσα –ρεαλιστικά–
της αναλογούν
n
Είδος:
Interactive Drama
n
Έκδοση:
Telltale Games
n
Ανάπτυξη:
Telltale Games
n
Διάθεση:
Steam ή απευθείας από το site της εταιρείας
n
Τιμή:
€
23/
$ 25 (για ολόκληρη τη σαιζόν)
n
Ελάχιστες απαιτήσεις:
Core 2 Duo στα 2GHz, 3GB RAM, κάρτα γραφικών ATI ή nVidia με τουλάχιστον 512MB RAM, 2 GB χώρο στο σκληρό, Windows XP SP3
n
Multiplayer:
Όχι
n
Επίσημο Web site:
n
Επιρροές:
The Walking Dead franchise, 28 Days/Weeks Later, Heavy Rain
n
Εναλλακτικές επιλογές:
TWD Season One, The Wolf Among Us
Η άνωθεν βοήθεια είναι το πιο σύντομο ανέκ-
δοτο στον κόσμο του Walking Dead.
Η Clementine έχει μάθει πλέον να περιμένει το
χειρότερο.
Η απαραίτητη επιδρομή ζόμπι, για να μην ξεχνιόμαστε.
Τα υπόκωφα γρυλίσματα
των κακοφορμισμένων
νεκροζώντανων
μοιάζουν πολύ λιγότερο
απειλητικά από την
τραχιά φωνή του Michael
Madsen, που κρέμεται
σαν δαμόκλειος σπάθη
πάνω από την ομάδα.
