R
eview
από τις tower shields και τα συναφή μεγα-
θήρια), άρα ακόμη και οι Knights δεν μπο-
ρούν –αρχικά τουλάχιστον– να κρύβονται
πίσω από shields στη μάχη, γιατί οι εχθροί
ροκανίζουν σιγά σιγά τις άμυνες. Ειδικά για
τα ευέλικτα classes που δεν έχουν σοβαρή
άμεση αμυντική ικανότητα, η αποφυγή των
επιθέσεων είναι το κλειδί, οπότε ετοιμα-
στείτε για rolling fests.
COUNTING THE BODIES
Όλα καλά μέχρι τώρα, αλλά η ουσία τέ-
τοιων παιχνιδιών είναι το gameplay, στην
κόψη του οποίου διαχωρίζεται η ήρα από το
σιτάρι. Έχουμε και λέμε: στην είσοδο ενός
κτηρίου της Majula υπάρχει μία πλάκα, η
οποία γράφει το συνολικό αριθμό των θανά-
των χαρακτήρων στο παιχνίδι μέχρι κάθε δε-
δομένη στιγμή. Την τελευταία φορά που
κοίταξα, το body count ήταν 58.036.053
deaths! Πρώτον και κύριον λοιπόν, το DS2
είναι ένα δύσκολο παιχνίδι, στα πρότυπα
του πρώτου μέρους – όσες φορές και να το
τονίσω δεν είναι αρκετές. Πλασάρεται ως
RPG, αλλά στην ουσία του είναι ένα puzzle
game, στο οποίο κάθε μάχη είναι ένας μίνι
γρίφος αντανακλαστικών, εξοικείωσης με το
χειρισμό και ελάχιστης τύχης. Αν κάποιος
δεν το πάρει στα σοβαρά, δεν πρόκειται να
κάνει ουσιαστική πρόοδο, και εκεί έγκειται η
διαφορά με την τεράστια πλειοψηφία των
σημερινών παιχνιδιών.
Ας δούμε όμως ένα ένα τα σημεία της
δυσκολίας: Αρχικά, όπως και στο DS1, δεν
υπάρχει save με την έννοια που ξέρουμε.
Όταν βγαίνεις από το παιχνίδι, αυτό σώζει
το σημείο στο οποίο βρίσκεσαι και όταν
επιστρέψεις, σε εμφανίζει μεν στο ίδιο ση-
μείο, αλλά από εκεί και πέρα δεν υφίστα-
ται save/load ρουτίνα εντός του game.
Οπότε αν πεθάνεις, εμφανίζεσαι στο προη-
γούμενο bonfire (τα «checkpoints» του
παιχνιδιού) που έχεις ενεργοποιήσει (ανά-
βοντάς το). Επίσης, κάθε φορά που πεθαί-
νεις: α) χάνεις όλες τις souls που έχεις συ-
γκεντρώσει σκοτώνοντας εχθρούς, οι
οποίες είναι το currency του παιχνιδιού,
τόσο για leveling όσο και για αγορές, β)
μειώνεται ο αριθμός των maximum hit
points σου (κατά ένα μικρό ποσοστό, το
οποίο σταματάει αν καταλήξεις στο 50%
των αρχικών σου). Αν, μετά την ανάστασή
σου, καταφέρεις να φτάσεις ζωντανός στο
σημείο που είχες πεθάνει και να αλληλεπι-
δράσεις με τις souls που παραμένουν εκεί,
τότε έχει καλώς, επανέρχεσαι στην προη-
γούμενη κατάσταση και στο soul count
σου. Αν όμως πεθάνεις πριν τις ξαναπάρεις
(
συχνό φαινόμενο, ιδιαίτερα για αρχάρι-
ους), τότε οι souls χάνονται για πάντα
(
όπως και στο DS1), ενώ και τα hp μένουν
κουτσουρεμένα. Αυτό που συμβαίνει με τα
hp είναι ένας νεωτερισμός του DS2, το
οποίο καθιστά ακόμη πιο αμείλικτο το παι-
χνίδι. Τέλος, όταν πεθαίνεις, αλλάζει η εμ-
φάνισή σου, γινόμενος Haunt, κατάσταση
η οποία είναι αντιστρέψιμη με τη χρήση
των –περιορισμένων σε ποσότητα– con-
sumable human effigies, τα οποία κάνουν
και restore τα hp σου.
Η ίδια η μάχη είναι ιδιαιτέρως απαιτητική.
Πρέπει να εκμεταλλευτείς πλήρως τις πολ-
λές επιλογές που σου προσφέρει ο χειρι-
σμός, όπως rolls, dashing, parries. Η χωρο-
θέτησή σου σε σχέση με τους εχθρούς εί-
ναι πρωταρχικής σημασίας, ιδίως όταν αυ-
τοί είναι πάνω από ένας, παρά την ύπαρξη
target lock-on. Η επιβίωση του παίκτη μπο-
ρεί να κριθεί από το αν θα φάει ολόκληρο
το εχθρικό combo, αν θα καταφέρει να το
αποφύγει ή να αντεπιτεθεί (η καλύτερη
στιγμή είναι όταν το combo έχει εξαντληθεί
και ο αντίπαλος βρίσκεται στο animation
της «ανάκαμψης»). Το A.I. των εχθρών είναι
υψηλό, ενώ οι περισσότερες επιθέσεις
τους δεν χαρίζουν κάστανα. Τα bosses
απαιτούν ιδιαίτερες τακτικές έκαστο και
όταν καταφέρεις να νικήσεις το καθένα για
πρώτη φόρα, πραγματικά πανηγυρίζεις. Η
κίνηση του χαρακτήρα ίσως φανεί λίγο πιο
«
βαριά» σε σχέση με το DS1, αλλά με λίγο
practice ο παίκτης την οικειοποιείται. Τέ-
λος, να πω πως πλέον μπορείτε να έχετε
μέχρι 4 όπλα slotted σε κάθε χέρι, τα
οποία μπορείτε να εναλλάσσετε, είτε για
θέματα τακτικής είτε για να φθείρεται λιγό-
τερο το καθένα. Συνοπτικά, η μάχη είναι
μία πολύ ζωντανή εμπειρία, άκρως εθιστι-
κή, η οποία δικαιολογεί τον «action» χαρα-
κτηρισμό του παιχνιδιού.
Μία άλλη καινοτομία του DS2 είναι η
ύπαρξη quick-travel μεταξύ των bonfires.
Πολύ πρακτικό και σε σώζει από πολύ περ-
πάτημα. Στις bonfires γίνεται και το rest για
full heal και επιδιόρθωση των όπλων (τα
οποία φθείρονται με πιο γρήγορο ρυθμό εν
συγκρίσει με το DS1), αλλά προσοχή, καθώς
μετά το rest οι εχθροί θα έχουν κάνει
respawn – συνήθως. Λέω συνήθως γιατί
όσον αφορά στο enemy respawn, υπάρχει
μία διαφορά σε σχέση με το πρώτο παιχνίδι:
Αν σκοτώσεις έναν εχθρό αρκετές (πάνω
από 10) φορές, τότε αυτός δεν επανεμφανί-
ζεται πλέον, περιορίζοντας κάπως το ανελέ-
PC Master
76
Το level-up screen.
Η ερήμωση του
Drangleic.
Μηνύματα από άλλους παίκτες.
Ακόμη και στην αρχική οθόνη, το DS2 μάς
προτρέπει να πατήσουμε το... Start Button.
