Page 22 - FS108

FOOD

Service

k

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ - ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2011

22

που παρουσιάζει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά

γεύσης και αρώματος στο Λιβάδι.

n

Φρούτα του δάσους (Μύρτιλα και Σμέ-

ουρα):

Αξιόλογη παραγωγή που χρησιμο-

ποιείται κυρίως ως πρώτη ύλη για την πα-

ραγωγή μαρμελάδων.

n

Κεράσια:

Μία ποικιλία με μεσαίου μεγέ-

θους καρπό τραγανό και χυμώδη, η οποία

καλλιεργείται με σημαντικές αξιώσεις στην

Όσσα. Η παραγωγή έχει μεγάλη τοπική

σημασία και αυτό μεταφράζεται με ετήσια

διοργάνωση της γιορτής του κερασιού.

n

Φασόλια:

Τα φασόλια Αρέθουσας απο-

τελούν παραδοσιακά προϊόντα, εξαιρετι-

κής ποιότητας, η οποία αποδίδεται στο μι-

κροκλίμα της περιοχής και στην εδαφολο-

γική σύσταση του τόπου καλλιέργειας.

n

Ρίγανη:

Η ρίγανη αποτελεί αρωματικό

φυτό με πολλές ιδιότητες. Το σύνολο της

ρίγανης που καλλιεργείται στην περιοχή

στέλνεται σε μονάδες επεξεργασίας όπου

μέσω εκχύλισης και απόσταξης, παράγο-

νται διάφορα αιθέρια έλαια για φαρμακευ-

τική χρήση. Χρησιμοποιείται όμως και στη

μαγειρική ή σαν οργανικό λίπασμα ή και

σαν ζωοτροφή αφού αυξάνει την απορρό-

φηση τροφής από τα ζώα. Οι περιοχές με

παραγωγή ρίγανης είναι η Αρέθουσα και η

Μαυρούδα.

n

Λουκάνικα:

Παρασκευάζονται αποκλει-

στικά με χρήση ντόπιων κρεάτων και οι συ-

νταγές μείξης του κρέατος και της σύνθε-

σης των μυρωδικών αποτελούν οικογενεια-

κό μυστικό. Ονομαστά είναι τα λουκάνικα

που παράγονται στο Σοχό, στο Σκεπαστό,

στα Στεφανινά, στην Αρέθουσα και στο

Αδάμ.

n

Ψάρια γλυκών νερών (Λιπαριές και

Πέρκα):

Η λιπαριά είναι είδος ψαριού που

ζει μόνο στη λίμνη Βόλβη και ως αλίευμα

αποτελεί πρώτη ύλη για μια σειρά από το-

πικές συνταγές, όπως επίσης και η πέρκα.

Τα βρίσκει κανείς στον οικισμό Βόλβη στα

Βορειοανατολικά της ομώνυμης λίμνης

όπου το καλοκαίρι διοργανώνεται και η

γιορτή λιπαριάς.

n

Χωριάτικο ψωμί:

Παρασκευάζεται με

τον παραδοσιακό τρόπο και ψήνεται σε

φούρνο με ξύλα. Οι περιοχές στις οποίες

ακόμη διατηρείται αυτή η παράδοση είναι

το Σκεπαστό, τα Βασιλικά, ο Άγιος Αντώ-

νιος και το Μονοπήγαδο.

n

Μέλι:

Εξαιρετικής ποιότητας δασικά μέ-

λια και μέλια θαμνώνων παράγονται στο

Βερτίσκο και στον Σοχό.Δεν θα πρέπει να

εξαιρεθεί η παραγωγή εξέχουσας ποιότη-

τας αλλά και ποικιλιών μελιού στην Χαλκι-

δική.

n

Παραδοσιακά Ζυμαρικά:

Πολλά παρα-

δοσιακά ζυμαρικά όπως: Κουσκούς (ζυμα-

ρικό με γάλα, αυγά χωριάτικα, αλεύρι από

σκληρό σιτάρι), μακαρίνα (ποντιακό μακα-

ρόνι με αυγά χωριάτικα, νερό, αλεύρι),

γιοφκάδες (ζυμαρικό με γάλα, αυγά χωριά-

τικα και αλεύρι), ιβριστό κ.ά., παράγονται

από τους τοπικούς γυναικείους συνεταιρι-

σμούς και πωλούνται είτε στο χώρο της

παραγωγής τους που είναι συνήθως και

επισκέψιμος είτε σε καταστήματα της Θεσ-

σαλονίκης και της λοιπής Ελλάδος.

n

Τραχανάς:

Παραδοσιακό προϊόν φτιαγ-

μένο από αλεύρι, γάλα και αυγά με σχήμα

κοκκώδες και ακανόνιστο. Παρασκευάζεται

σε δύο βασικές γεύσεις: γλυκός και ξινός

με δημοφιλέστερο τον δεύτερο. Η παραγω-

γή του γίνεται κυρίως από συνεταιρισμούς

γυναικών στον Άγιο Αντώνιο, στο Μονοπή-

γαδο,στο Καλαμωτό και στην Περιστερά.

n

Πατσάς:

O πατσάς είναι συνδεδεμένος

με τη νυχτερινή και εργατική ζωή της Θεσ-

σαλονίκης. Το πρώτο πατσατζίδικο άνοιξε

στη Θεσσαλονίκη στις αρχές της δεκαε-

τίας του 1920, από τον Λευτέρη Βαφειάδη,

Έλληνα πρόσφυγα από την Πόλη. O βορει-

οελλαδίτικος πατσάς δεν διαφέρει απ’ αυ-

τόν που ξέρουμε στην υπόλοιπη Ελλάδα,

μια σούπα δηλαδή από το στομάχι, τις κοι-

λιές και τα ποδαράκια του ζώου (συνήθως

αρνί ή μοσχάρι). Η λέξη προέρχεται από το

τούρκικο «paca» («πόδι»). O καλός πατσάς

πρέπει να έχει λευκό χρώμα, κάτι που επι-

τυγχάνεται με το ξάφρισμα σούπας καθώς

βράζει. Υπάρχει και ο κόκκινος πατσάς, ο

οποίος έχει πάπρικα και πρόσθετο πάχος.

Καρυκεύεται με αλάτι, πιπέρι, και μπούκο-

βο ενώ συνοδεύεται πάντα από σκορδο-

στούμπι (σκόρδο μέσα σε ξίδι).

n

Κουλούρι Θεσσαλονίκης:

Αν και το όνο-

μά του έχει 100% ελληνική καταγωγή,

αφού προέρχεται από την αρχαία κολλύρα

που ήταν το στρόγγυλο ψωμί των δούλων,

το πιθανότερο είναι ότι το κουλούρι δεν

«γεννήθηκε» στη Θεσσαλονίκη, αλλά μετα-

νάστευσε εκεί μαζί με τους πρόσφυγες. Το

λένε και σιμίτι, που κατάγεται πιθανόν από

το σαμίντ, μια αραβική λέξη για το σιμιγδά-

λι.

n

Μύδια:

Τα μύδια σαγανάκι και το μυδο-

πίλαφο είναι οι λιχουδιές που έχουν κερδί-

σει την προτίμηση πολλών Ελλήνων, αλλά

οι Θεσσαλονικείς έχουν αδυναμία σε ένα

άλλο μυδοπαρασκεύασμα: το τηγανητό

μύδι, ακόμα καλύτερα εάν συνοδεύεται

από σκορδαλιά. Ιδανικός μεζές για τσίπου-

ρο και ούζο. Λογικό είναι να αγαπούν οι

ντόπιοι τόσο πολύ τα μύδια, μια που σχε-

δόν όλη η ανατολική ακτή της Ελλάδας μέ-

Page 22 - FS108_free