Basic HTML Version
PC Master
64
Το 2012 θα είναι μία από τις χρονιές με τις
περισσότερες «επανεκκινήσεις» ιστορικών
τίτλων: Syndicate, Tomb Raider, δύο XCOM και
ποιος ξέρει τι άλλη «ανασκαφή» θα εμφανιστεί.
Επιχειρούμε μία ψηλάφηση και ανάλυση του
φαινομένου, μία αναδρομή και αξιολόγηση των
σημαντικότερων σταθμών του και εν τέλει
διατυπώνουμε μία κρίση για την αμφιλεγόμενη χρησιμότητά του.
Του Τάσου «Omen» Κεχαγιά blackisthewind@hotmail.com
K
ατ’ αρχάς, ας καταστήσουμε σαφή τα στοιχεία που συνιστούν
ένα reboot. Ουσιαστικά, μόνο το όνομα και η κεντρική σύλληψη
παραμένουν τα ίδια και από και πέρα οι δημιουργοί (που μπορεί
να είναι οι ίδιοι ή διαφορετικοί) είναι ελεύθεροι να μας δώσουν
τη δική τους οπτική πάνω στο αντικείμενο. Το reboot διαφέρει
από τα sequels/prequels στο ότι δεν εντάσσεται σε κάποια ενιαία χρονική
αλληλουχία με τους συνονόματούς του τίτλους (όπως συμβαίνει με το
Deus Ex: Human Revolution, που είναι prequel), αλλά είναι μία αποστασιο-
ποιημένη και διαφοροποιημένη «ματιά». Κάπως πιο λεπτή διαχωριστική
γραμμή είναι αυτή μεταξύ ενός reboot και ενός spin–off. Εκεί μιλάμε για
κάτι ξεχωριστό, που έχει δική του «ζωή» και μπορεί να γνωρίσει τις δικές
του συνέχειες, αλλά εξακολουθεί να είναι ενταγμένο στο βασικό θεματικό
κορμό του εκάστοτε κόσμου. Ένα κλασικό παράδειγμα μίας τέτοιας δημι-
ουργίας είναι το Command & Conquer: Renegade, του οποίου η ιστορία
εκτυλίσσεται συγχρόνως με αυτή των «αδερφικών» του παιχνιδιών. Και τέ-
λος, ως reboot φυσικά και δεν λογαριάζεται ένα remake, αφού αυτό είναι
απλώς μία αναπαράσταση κάποιου παλιότερου παιχνιδιού με τη χρήση νέας
τεχνολογίας και όχι ένα πρωτότυπο προϊόν με την δική του υπόσταση.
ΦΥΓΟΠΟΝΙΑ
Το φαινόμενο του rebooting δεν είναι ιδιαίτερα νέο ούτε αφορά μόνο
στα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Αντίθετα, είναι πλέον μαζικότερο στον κινημα-
τογράφο και στην τηλεόραση. Οι λόγοι πίσω από την έντονη εκδήλωση αυ-
τής της τάσης δεν είναι τόσο ρομαντικοί και νοσταλγικοί, αλλά κυρίως οι-
κονομικοί (καμία έκπληξη εδώ). Σε μία αγορά που βασίζεται πολύ στην
αναμονή (hype), η επένδυση πάνω σε γνωστά ονόματα του παρελθόντος
είναι βέβαιο ότι προσελκύει ταχύτερη και μεγαλύτερη προσοχή από αυτή
που επιτυγχάνει μία εξ ολοκλήρου νέα δημιουργία, η οποία πρέπει πρώτα
να δουλευτεί σκληρά και έπειτα να διαφημιστεί, να επεξηγηθεί, να παρου-
σιαστεί διεξοδικά και να προωθηθεί με πολύ κόπο και κόστος. Δεν απαιτού-
νται μαντικές ικανότητες ή τεράστια γνώση οικονομικών για να γίνει αντι-
ληπτό ότι στην παρούσα συγκυρία οδηγούμαστε σε μία gaming αγορά με
συνεχώς αυξανόμενη παρουσία sequels και reboots, αφού αυτά αποτελούν
κινήσεις μικρότερης/υπολογισμένης επικινδυνότητας. Ας δούμε τώρα κά-
ποιες από τις πιο γνωστές gaming επανεμφανίσεις, συνοδευμένες από τη
«βαθμολόγηση» της γενικής εντύπωσης που μας άφησαν:
Η συνεισφορά του πρώτου Alone in the Dark στη
διαμόρφωση αυτού που σήμερα ονομάζουμε
survival horror και στο gaming εν γένει, είναι γνω-
στή. Έπειτα από δύο συνέχειες στο ίδιο ύφος, η σει-
ρά πέρασε στην αποστρατεία. Το New Nightmare
ήταν μία ανάξια λόγου μεταφορά από τις κονσόλες
και μία ιερόσυλη απόκλιση από την τεχνοτροπία
των προηγουμένων. To 2008 έγινε άλλη μία απόπει-
ρα ανάνηψης, με ένα καινούργιο Alone in the Dark,
που δυστυχώς ήταν εξίσου κακοσχεδιασμένο και
ρηχό. Προτιμότερο δεν θα ήταν να βλέπαμε ακριβή
remakes των πρώτων παιχνιδιών, παρά αυτές τις
άθλιες αντιγραφές των Resident Evil;
ALONE IN THE DARK:
THE NEW NIGHTMARE (2001)
Alone in the Dark;
Περισσότερο Alone
in the Park ήταν…
LOL WIN OMG
FAIL
Ετυμηγορία: