PC Master
90
«
Φυσικά και πέφτει στους δικούς μου ώμους», μουρμούρισε ο δρ Kuv. «Μόνο η δική
μου ευφυΐα θα μπορούσε να καταφέρει το ακατόρθωτο. Μόνο εγώ ίσως ενώσω τα
υπόλοιπα οκτώ ρεμάλια.»
Το πρόσωπο του γιατρού ήταν μία ανέκφραστη μάσκα. Στο χέρι του κρατούσε ένα
τσαλακωμένο σημείωμα: το είχε κάνει μία μικροσκοπική μπαλίτσα, χαμένη πια μέσα
στο πλαστικό γάντι που ποτέ δεν έβγαζε. Τα παλιά χρόνια, τα γάντια και η στολή του
χειρουργείου (όπως και τα κρεμασμένα διπλώματα στους τοίχους γύρω του)
μαρτυρούσαν το πάθος του να σώζει ζωές, σε νοσοκομεία και πάντα σε περίοδο
ειρήνης. Από τότε που είχε γίνει πολεμικός ιατρός όμως, όλα αυτά είχαν αλλάξει και η
ζωή του είχε γίνει μία συνεχόμενη, επαναλαμβανόμενη μάχη. Τα γάντια πλέον δεν τα
έβγαζε ποτέ, όχι από φόβο μόλυνσης του ασθενούς, αλλά για να μη γεμίζει αίματα στο
πεδίο της μάχης.
Ο Medic αναστέναξε και κάθισε πίσω από το γραφείο του. Οι αιματοχυσίες μεταξύ
κόκκινης και μπλε ομάδας είχαν σταματήσει εδώ και αρκετό καιρό. Κανένας δεν ήξερε
το λόγο. Κανένας όμως δεν γκρίνιαξε, ήταν μία ευκαιρία για ξεκούραση και
περισυλλογή ή έστω για συντήρηση των όπλων. Ο Medic είχε υποψιασθεί ότι υπήρχε
λόγος γι’ αυτήν την ξαφνική γαλήνη. Άνοιξε τη σφιγμένη του γροθιά (δεν είχε
συνειδητοποιήσει πόσο σφιχτή ήταν, τα νύχια του είχαν σχεδόν σκίσει το ελαστικό από
μέσα) και, με έναν κόμπο στο στομάχι, διάβασε ξανά το ταλαιπωρημένο σημείωμα.
Έγραφε: «Τα ρομπότ έρχονται. Ενωθείτε ή χαθείτε.»
Του Χρήστου «Kuv» Κουβόπουλου Facebook.com/chriskuv
