R
eview
PC Master
94
χρωμάτων και το εντυπωσιακό κοντράστ
μεταξύ των ηλιόλουστων, ζωηρών τοπίων
της Vella και των μελαγχολικών διαδρόμων
του Shay δίνουν στο παιχνίδι μία ιδιαίτερη
οπτική ταυτότητα η οποία οριοθετεί κι ενι-
σχύει αυτή την «ντισνεϊκή» προσέγγιση του
κόσμου την οποία επέλεξε ο Schafer.
Οι χαρακτήρες που έπλασε ο Tim είναι
για άλλη μια φορά απολαυστικοί, αν και όχι
εξίσου αξιομνημόνευτοι με παλιότερες δη-
μιουργίες του, εξαιτίας, κυρίως, των περιο-
ρισμένων διαλόγων και της «επιπόλαιης»
γνωριμίας μας με πολλούς από αυτούς. Ας
ελπίσουμε ότι αυτό το ζήτημα θα διορθω-
θεί στην Act 2, οπότε και θα έχουμε, κατά
τα φαινόμενα, την ευκαιρία να περάσουμε
περισσότερο χρόνο μαζί τους. Καθώς μετα-
κινείται από χωριό σε χωριό, ακολουθώ-
ντας τα ίχνη του Mog Chothra, η Vella συ-
ναντάει ένα πολύχρωμο και πολυπρόσωπο
cast, από τους κατοίκους του αιθέριου
Meriloft που αφαιρούν γράμματα των ονο-
μάτων τους για λόγους ελαφρότητας (!),
έως τον υλοτόμο που φοβάται τα δέντρα
και τις μωροφιλόδοξες κορασίδες του πα-
ραθαλάσσιου Shellmound, οι οποίες σκο-
τώνονται ποια θα γίνει πρώτη κολατσιό του
τέρατος! Ο Shay δεν έχει πάρε-δώσε με
πολύ κόσμο και τα μόνα πλάσματα που συ-
ναντάει στο εσωτερικό του μοναχικού του
διαστημοπλοίου είναι κατασκευάσματα του
Υπολογιστή (όπως ομιλούντα μαχαιροπί-
ρουνα), αλλά η ύπαρξη του αινιγματικού
Marek (σε συνδυασμό με τη φοβερή ερμη-
νεία του ηθοποιού που τον υποδύεται) και
η μυστικοπάθεια του Υπολογιστή-Μητέρας
δίνουν στο κεφάλαιο αυτό έναν αέρα προ-
σμονής και μυστηρίου, που λείπει από την
περιπέτεια της Vella.
Όταν ανακοινώθηκαν τα βαρύγδουπα
ονόματα των ηθοποιών που δίνουν τη φω-
νή τους στο παιχνίδι (είτε σε σύντομα
cameos, όπως αυτά του Jack Black και του
Wil Wheaton, είτε σε σημαντικούς ρόλους,
όπως ο Υπολογιστής της Jennifer Hale), πο-
λύς κόσμος κατηγόρησε τον Schafer και
την ομάδα του ότι σπαταλούν το budget
αλόγιστα. Όσα χρήματα και να ξοδεύτηκαν
τελικά στο voice-acting, δηλώνω ευθαρ-
σώς ότι έπιασαν τόπο και με το παραπάνω.
Οι ερμηνείες των προαναφερθέντων
celebrities καθώς και γνωστών επαγγελμα-
τιών του χώρου, όπως η Masasa Moyo
(
Vella), είναι το λιγότερο απολαυστικές,
ενώ η πραγματική αποκάλυψη είναι ο Elijah
Wood στο ρόλο του Shay. Από κοντά και το
καταπληκτικό soundtrack, δημιουργία του
συνήθους υπόπτου Peter McConnell, που
σε συνεργασία με τη συμφωνική ορχήστρα
της Μελβούρνης έχουν ντύσει υπέροχα το
παιχνίδι, προσφέροντας μία πληθώρα με-
λωδικών ακουσμάτων άλλοτε καταιγιστι-
κών, άλλοτε ενδοσκοπικών κι άλλοτε ταξι-
διάρικων.
ΠΩΣ ΝΑ ΚΡΥΦΤΕΙΣ ΑΠ’ ΤΑ
ΠΑΙΔΙΑ, ΕΤΣΙ ΚΙ ΑΛΛΙΩΣ ΤΑ
ΞΕΡΟΥΝ ΟΛΑ
Η σημαντικότερη δέσμευση της
Kickstarter καμπάνιας του Broken Age ήταν
ότι επρόκειτο για ένα old-school point &
click adventure, παρόμοιο με αυτά μέσω
των οποίων γνωρίσαμε το μοναδικό ταλέ-
ντο του Schafer. Το τι ακριβώς σημαίνει αυ-
τό, πέρα από προσήλωση στην κλασική
gameplay φόρμουλα αντί για νεωτερι-
σμούς και μπασταρδέματα τύπου Walking
Dead ή L.A. Noire, επαφίεται εν πολλοίς
στην κρίση και τις προσδοκίες του καθενός.
Προσωπικά, τα πρώτα πράγματα που μου
έρχονται στο μυαλό είναι ο χαλαρός ρυθ-
μός, οι ατελείωτοι (αλλά ποτέ κουραστικοί)
διάλογοι, τα πλούσια και διασκεδαστικά
σχόλια του χαρακτήρα κατά την εξερεύνη-
ση του περιβάλλοντος, η πρόβλεψη μπόλι-
κων εναλλακτικών απαντήσεων «λάθους»
όταν ο παίκτης δοκιμάζει πράγματα χωρίς
ειρμό κ.λπ. Δυστυχώς, το Broken Age μόνο
εν μέρει ανταποκρίθηκε σε αυτές τις προσ-
δοκίες μου. Οι περισσότερες οθόνες είναι
απογοητευτικά άδειες, πέρα από τα σημεία
ζωτικής σημασίας, ενώ όσο κι αν κάνετε
κλικ πάνω σε κάτι, θα παίρνετε την ίδια
απάντηση που ακούσατε και την πρώτη
φορά (πλημμέλημα). Ξεχωριστές λειτουρ-
γίες examine/pick up/open κ.λπ. δεν υφί-
στανται, απλά ο κέρσορας με το που θα
αντιληφθεί κάτι αλλάζει σε έναν τεράστιο
διακεκομμένο κύκλο και με κλικ εκτελείται
αυτόματα η ενέργεια που έχει προβλεφθεί
από τους δημιουργούς (κακούργημα!).
Απαράδεκτα περιοριστικό για old-school
adventure και γίνεται ακόμα πιο ενοχλητι-
κό από το γεγονός ότι η αλληλεπίδραση
με το περιβάλλον χαρακτηρίζεται από αρ-
κετή λιτότητα. Την κατάσταση σώζει κάπως
ο σχολιασμός των «λανθασμένων»/άκυρων
χρήσεων inventory items που ποικίλλει
αναλόγως το αντικείμενο και περιλαμβάνει
μερικές πετυχημένες ατάκες.
Ως άμεση απόρροια αυτής της λογικής,
οι γρίφοι του παιχνιδιού είναι στη συντρι-
πτική πλειονότητά τους υπερβολικά απλοϊ-
κοί, οι χαρακτήρες σού δίνουν απλόχερα
hints ή ακόμα και το αντικείμενο που
χρειάζεσαι χωρίς την παραμικρή προσπά-
θεια, ενώ υπάρχουν και περιπτώσεις όπου
λύνεις κάποιο puzzle προτού καλά καλά
καταλάβεις την ύπαρξή του. Σε συνδυασμό
με το υπεραπλουστευμένο αλλά ελαφρώς
άβολο interface, που δείχνει ξεκάθαρα ότι
σχεδιάστηκε με τις ταμπλέτες κατά νου,
πλανάται βαριά η υποψία ότι ο Schafer συ-
νειδητά σχεδίασε το παιχνίδι έτσι ώστε οι
casual παίκτες που θα βρουν χαριτωμένο
το εικαστικό και την ιστορία να μην απο-
θαρρυνθούν από τις απαιτήσεις του
gameplay και το παρατήσουν στη μέση. Ο
ίδιος υπόσχεται ότι στην Act 2 ο δείκτης
δυσκολίας θα ανέβει, αλλά αυτό δεν δικαι-
ολογεί τις χαμένες ευκαιρίες για γρίφους
στην Act 1 ή το εκνευριστικά περιοριστικό
interface. Θετικό, πάντως, είναι το γεγονός
Στιγμιότυπο αλά Κιούμπρικ στην καρδιά του διαστημοπλοίου.
Οκ, τι πρέπει να τραβήξω για να εμφανιστεί η
Voodoo Lady;
