Τα video games εμπνέονται από την επιστήμη;
Η επιστήμη τα αξιοποιεί; Πόσο ακριβή είναι διάφορα
πράγματα που βλέπουμε να συμβαίνουν σε αυτά από
επιστημονικής άποψης; Πώς μπορούμε να
ανακαλύψουμε νέους πλανήτες από την καρέκλα του
γραφείου μας; Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την
κότα; Επειδή οι απορίες πληθαίνουν, ας ρίξουμε τώρα
μία ματιά σε μερικές περιπτώσεις που απαντούν στα
παραπάνω ερωτήματα και είναι ενδεικτικές της σχέσης
που υπάρχει μεταξύ των αγαπημένων μας video games
και της επιστήμης! Γιατί «η επιστήμη είναι ένα παιχνίδι
του οποίου ο κανόνας του παιχνιδιού είναι να βρούμε
ποιος είναι ο κανόνας του παιχνιδιού»!
Του Γρηγόρη «Rjhe» Βούλγαρη
developers πιο «προχωρημένες» τεχνικές προσομοίωσης γεγονό-
των και συμπεριφορών που βασίζονται σε μερικά ολίγον πιο περί-
πλοκα υπολογιστικά μοντέλα, όπως τα Μπεϊσιανά δίκτυα
(
Bayesian networks) σε κάποιους Real-Time Strategy τίτλους ή
τα Νευρωνικά δίκτυα, π.χ. στη σειρά Creatures, χωρίς ωστόσο να
έχουν καταφέρει βέβαια αυτές οι απόπειρες να είναι κάτι παρα-
πάνω από απλές εξαιρέσεις στον κανόνα.
Εμείς πάντως εδώ θα ασχοληθούμε με ένα συγκεκριμένο game
του Peter Molyneux (εμ, λογικό να έχει βάλει το χεράκι του αυ-
τός!), το οποίο αξιοποίησε αρκετά χρόνια νωρίτερα από τα προα-
ναφερθέντα ένα υπολογιστικό μοντέλο αρκετά διαφορετικό από
τα συνηθισμένα, έστω και για έναν συγκεκριμένο μηχανισμό του,
για μία λεπτομέρεια αν θέλετε στο σύνολο του παιχνιδιού. Ο εν
λόγω τίτλος λοιπόν είναι το Populous II: Trials of the Olympian
Gods του 1991, το δεύτερο μέρος της σειράς που γέννησε τον
όρο «god game» και όντας ένα παιχνίδι που ανήκει στη γενικότε-
ρη κατηγορία των artificial life games, βρίσκουμε ιδιαίτερα ται-
ριαστό το γεγονός ότι κατάφερε να «χωρέσει» στο gameplay του
το «Παιχνίδι της Ζωής» του Κόνγουεϊ!
Πριν όμως δούμε τι είναι το περίφημο «Game of Life» αγγλιστί,
θα πρέπει να ρίξουμε μία ματιά σε μία γενικότερη έννοια στην
οποία περικλείονται, τα κυτταρικά αυτόματα (cellular automata)
και το πώς αυτά λειτουργούν. Ιδέες γύρω από την τεχνητή ζωή
υπάρχουν εδώ και πάρα πολλά χρόνια και ένας από τους πρωτο-
πόρους σε αυτό τον τομέα, τουλάχιστον σε θεωρητικό επίπεδο ,
ήταν ο Bρετανός μαθηματικός, καθηγητής της λογικής και κρυ-
πτογράφος Άλαν Μάθισον Τούρινγκ, ο οποίος θεωρείται πατέρας
της επιστήμης των υπολογιστών. Ένα από τα μεγαλύτερα επι-
τεύγματά του είναι ένα νοητό πείραμα που συνέλαβε περίπου
στο 1936, σχετικά με μία μηχανή η οποία θα μπορούσε να προ-
σαρμοστεί έτσι ώστε να προσομοιώσει τη λογική οποιουδήποτε
αλγορίθμου. Η παραπάνω ιδέα έθεσε τις βάσεις για τη δημιουργία
τεχνητής νοημοσύνης και τεχνητής ζωής και έμεινε γνωστή ως
μηχανή Τούρινγκ.
Μερικά χρονάκια αργότερα, ήρθε ένας από τους σπουδαιότε-
ρους μαθηματικούς του εικοστού αιώνα, ο Τζον φον Νόιμαν, να
εμπνευστεί από τις ιδέες του Τούρινγκ και να προχωρήσει το όλο
θέμα λίγο παραπέρα. Θεωρώντας πως η ζωή που είναι βασισμένη
στην οργανική ουσία και η «ζωή» που προσομοιώνεται μέσω αλ-
γορίθμων δεν είναι και τόσο διαφορετικές, εκτός από τα –εκ των
πραγμάτων– διαφορετικά επίπεδα πολυπλοκότητας, ο φον Νόι-
μαν επινόησε τα λεγόμενα κυτταρικά αυτόματα. Ένα κυτταρικό
(
ή κυψελικό) αυτόματο είναι ένα υπολογιστικό μοντέλο συστη-
μάτων με αναδυόμενη πολυπλοκότητα. Η ιδέα αφορούσε στη δη-
μιουργία ενός καθολικού, αυτο-αναπαραγόμενου μηχανισμού και
η εκτέλεση ήταν πρακτικά ένα σχέδιο σε ένα πλέγμα από κελιά
σε διαφορετικές καταστάσεις, όπου η κατάσταση του κάθε κελι-
ού σε κάθε δεδομένη χρονική στιγμή καθοριζόταν από την κατά-
σταση των γειτονικών του κελιών την ίδια στιγμή. Η «κοινωνία»
αυτή των ατόμων (ψηφιακών και όχι μόνο) κινείται και εξελίσσε-
ται με βάση προκαθορισμένους απλούς κανόνες και όσο περιπλο-
κότερες λειτουργίες τούς δοθούν τόσο περισσότερα μπορούν να
κάνουν.
Ύστερα από μερικά χρόνια, ήρθε και ένας τρίτος, αρκετά έξυ-
πνος προφανώς τύπος, ο μαθηματικός Τζον Κόνγουεϊ (ο οποίος
μάλιστα ζει ακόμη, εν αντιθέσει με τους παραπάνω), ο οποίος εν
Αυτό είναι το Populous II. Ο Θεός δεν παίζει ζάρια με το σύμπαν, παίζει
video games!
Κι όμως, αυτό το ωραίο
σχέδιο είναι ένα κυτταρικό
αυτόματο.
51
PC Master
