PC Master
52
έτει 1970 επινόησε και κατα-
σκεύασε ένα από τα πιο διά-
σημα κυτταρικά αυτόματα,
το Παιχνίδι της Ζωής, προ-
σπαθώντας να απλοποιή-
σει τις ιδέες του φον
Νόιμαν. Πρόκειται για
ένα πιο «ψυχαγωγικής»
φύσεως αυτόματο, ένα
zero-player game (παι-
χνίδι που δεν απαιτεί τη
συμμέτοχη κάποιου παί-
κτη – σαν να βάλετε CPU
εναντίον CPU στο FIFA ένα
πράγμα), του οποίου η εξέλιξη
καθορίζεται μόνο από τις αρχικές
συνθήκες. Ο παίκτης δημιουργεί την
αρχική διάταξη και παρατηρεί πώς αυτή
εξελίσσεται. Το παιχνίδι έχει ως βάση έναν θεωρητικά άπειρο ορ-
θογώνιο πίνακα δύο διαστάσεων με τετράγωνα κελιά, που το κα-
θένα μπορεί να βρίσκεται σε μία από τις δύο καταστάσεις, «νε-
κρό» ή «ζωντανό» (ή αν προτιμάτε «αναμμένο» ή «σβηστό»). Κάθε
κελί περιτριγυρίζεται από ακριβώς 8 γείτονες (τα διπλανά κελιά)
και στην απλότητα των κανόνων που ακολουθούνται σε κάθε
χρονικό βήμα κρύβεται και το μεγαλείο του παιχνιδιού:
n
Κάθε ζωντανό κελί με λιγότερους από δύο ζωντανούς γείτο-
νες πεθαίνει.
n
Κάθε ζωντανό κελί με δύο ή τρεις ζωντανούς γείτονες επι-
βιώνει στην επόμενη γενεά.
n
Κάθε ζωντανό κελί με περισσότερους από τρεις ζωντανούς
γείτονες πεθαίνει.
n
Κάθε νεκρό κελί με ακριβώς τρεις ζωντανούς γείτονες ζω-
ντανεύει.
Οι τέσσερις απλοί αυτοί κανόνες είναι το «ευαγγέλιο» που κα-
θορίζει την εξέλιξη του παιχνιδιού, ενώ η μοναδική διαφορετική
παρέμβαση που γίνεται αφορά στο αρχικό σχέδιο, το πρώτο μοτί-
βο που θα δώσουμε (ο σπόρος του συστήματος). Η πρώτη γενιά
δημιουργείται εφαρμόζοντας τους κανόνες ταυτόχρονα σε όλα
τα κελιά, ενώ η κάθε γενιά είναι συνάρτηση μόνο της προηγού-
μενης. Το θέμα εδώ είναι πως αυτός ο φαινομενικά απλός μηχα-
νισμός με τους τέσσερις βασικούς κανόνες οδηγεί –ανάλογα και
με το αρχικό σχέδιο– σε εντελώς διαφορετικά και
απροσδόκητα αποτελέσματα, ενίοτε δίνοντας στα-
διακά όλο και πιο πολύπλοκα μοτίβα. Το παιχνίδι της
ζωής και γενικότερα τα κυτταρικά αυτόματα, φιλοσοφι-
κά μιλώντας, προσπαθούν να βρουν μία αναλογία με την
πραγματική ζωή, καθώς προσομοιώνουν το πώς η φύση οδη-
γήθηκε σε ένα εξαιρετικά πολύπλοκο οικοσύστημα ξεκινώντας
από πολύ βασικές αρχές, το πώς εξελίσσεται μία κοινωνία ανε-
ξάρτητων μελών, το πώς δημιουργείται η εικόνας τάξης από μία
τυχαία κατάσταση αταξίας.
Πίσω στο Populous II: Trials of the Olympian Gods τώρα, όπου
σαν θεότητα καλείστε να οδηγήσετε το λαό σας ενάντια στους
εχθρούς και τους άπιστους! Το gameplay περιστρέφεται γύρω
από τα εφέ «θεϊκής παρέμβασης» (divine intervention), τα οποία
είναι περίπου 30 και χωρίζονται σε έξι κατηγορίες ανάλογα με τη
φύση τους: γη, νερό, φωτιά, αέρας, φυτά και άνθρωποι. Ένα από
αυτά τα εφέ λοιπόν που ανήκει στην κατηγορία «φυτά» είναι
ένας φονικός μύκητας, ο οποίος μόλις φυτευτεί στο έδαφος (πέ-
ντε Φ σε μισή πρόταση, δεν το βλέπετε συχνά αυτό!) αλλάζει συ-
νεχώς σχήμα και κατανομή και σκοτώνει οποιονδήποτε πατήσει
πάνω του. Το συγκεκριμένο εφέ, λοιπόν, καθότι δεν υπήρχε και
κάποια εξήγηση για τον τρόπο με τον οποίο εξελίσσεται, είναι
αρκετά εύκολο να διαπιστωθεί πως ακολουθεί τους κανόνες του
Παιχνιδιού της Ζωής του Κόνγουεϊ.
Η συγκεκριμένη περίπτωση ενδεχομένως είναι μία από τις πρώ-
τες προσπάθειες να ενσωματωθεί άμεσα σε ένα video game μία
λογική κυτταρικών αυτομάτων, αν και ουσιαστικά έμμεσα τα τε-
λευταία έχουν βοηθήσει στην ανάπτυξη της πληροφορικής που
οδήγησε με τη σειρά της στα σύγχρονα παιχνίδια που απολαμβά-
νουμε. Ωστόσο, όπως αναφέραμε και πιο πάνω, θα μπορούσαν
τέτοιες προσεγγίσεις να φέρουν νέες ιδέες στον τομέα της A.I., ο
Ένα σχέδιο βασισμένο στους κανόνες του Game of Life. Μακάρι να
υπήρχε η τεχνολογία να τυπώνονται τα GIFs!
Ο πιο διασκεδαστικός
τρόπος για να κάνεις
επιστημονικά πειράμα-
τα: video games!
Το Παιχνίδι της
Ζωής του Κόνγουεϊ
είναι μία διδακτική και
διασκεδαστική εφαρμογή των
κυτταρικών αυτομάτων που
ουδεμία σχέση έχει με εκείνο
το επιτραπέζιο τύπου Monopoly
που ίσως θυμάστε καλύτερα
όσοι μεγαλώσατε
στα ’90s!
Columbia: ένα θαύμα της κβαντομηχανικής.
