63
ρεπορτάζ
του 1950-1960, γνωστή για τη μεγάλη εσωτερική μετα-
νάστευση, οι άνθρωποι αναζητούν εργασία και
καλύτερη ζωή στις πόλεις. Επομένως, η ανάγκη για
επικοινωνία με τις οικογένειες και τα αγαπημένα πρό-
σωπα, αποτελεί καθημερινή ανάγκη. Έτσι, από το 1950,
τα περίπτερα προσφέρουν πλέον και την υπηρεσία του
τηλεφώνου. Αρχικά με τα τηλέφωνα με τους μετρητές
και ύστερα με τους κερματοδέκτες, καθώς η πολυτέ-
λεια του τηλεφώνου σε κάθε σπίτι ξεχωριστά ήταν
πολύ μακριά ακόμα.
Τα περίπτερα ήταν και παραμένουν μια αναπόσπαστη
συνήθεια στην καθημερινότητα της ελληνικής κοινω-
νίας. Μια συνήθεια η οποία περίτεχνα αποτυπώνεται
και στον ελληνικό κινηματογράφο. Σε πολλές ελληνι-
κές ταινίες με αγαπημένους ηθοποιούς (Θανάσης
Βέγγος, Γιώργος Καμπανέλλης, Λένα Κοψίνη, Silvana
Pampanini, Γιώργος Παπαζήσης κ.α.) βλέπουμε απο-
λαυστικά να εκτυλίσσονται σκηνές και ολόκληρες
ιστορίες γύρω από ένα περίπτερο ή μέσα στα ελάχιστα
τετραγωνικά του. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι:
«Ο ερωτιάρης του γλυκού νερού», «Η άγνωστη της
νύχτας», «Άσσοι του γηπέδου» κ.α.
Στην ελληνική ταινία «Η Λίζα και η άλλη», βλέπουμε
την Αλίκη Βουγιουκλάκη να υποδύεται ένα φτωχοκό-
ριτσο που πουλάει ψιλικά, τα οποία μεταφέρει με το
«δισκάκι» που έχει κρεμασμένο μπροστά της. Είναι
αλήθεια, πως αυτή η μορφή περιπτέρου ήταν πολύ
διαδεδομένη στη μεταπολεμική Ελλάδα και αποτυπώ-
νεται έντεχνα στο τραγούδι του Νίκου Ξυλούρη «Ο
Πραματευτής», που κυκλοφόρησε το 1977 σε στίχους
και μουσική του Κώστα Μουντάκη. Οι πρώτοι στίχοι:
«Κουβαρίστρες, βελονάκια, ψιλολόγια ένα σωρό πήρα
δρόμους και σοκάκια την αγάπη μου να βρω».
Μ
