βε χώρα μπροστά στα μάτια μου προ
ελάχιστων ημερών: Ο τόπος, ένα cozy
restaurant-bar-καφέ, all-day χώρος,
περιορισμένων διαστάσεων και άρα
δυνατοτήτων ανάπτυξης τραπεζο-κα-
θισμάτων, με ενδιαφέρον μενού, ψαγ-
μένες γεύσεις, αρκετά πρωτότυπες και
εξαιρετικά φρέσκιες. Μάλιστα, σε ελά-
χιστο χρονικό διάστημα από την έναρξη
της λειτουργίας του, που δεν ξεπερνά
το εξάμηνο, έχει καταφέρει να κτίσει
ένα σημαντικό, για τα δεδομένα και
τις δυνατότητές του, πελατολόγιο, ενώ
σημειωτέον πως από πλευράς τιμολο-
γιακής πολιτικής, τουλάχιστον ως «αλ-
μυρό» θα το χαρακτηρίζατε. Επιπλέον,
βρίσκεται στα βορειοανατολικά της Ατ-
τικής, σε ένα «λογικό» προάστιο.
Επειδή, μάλιστα, ο χώρος του είναι
περιορισμένων δυνατοτήτων εξυπη-
ρέτησης, το delivery πάει κι έρχεται…
Βλέπετε, οι γύρω-τριγύρω επιχειρήσεις
έχουν πιο γκουρμέ απαιτήσεις, τις οποί-
ες και φροντίζουν να ικανοποιήσουν
δεόντως, παραγγέλνοντας πιάτα των
οποίων το μέσο κόστος ξεκινά από τα
10-11 ευρώ και ανεβαίνει…
Οπότε, αυτομάτως, θέτει ένα status
quo και δείχνει προς τα πού στοχεύει
και με ποιους επιθυμεί να συγχρωτί-
ζεται. Κάτι, απολύτως θεμιτό όσο και
έξυπνο εκ μέρους του επιχειρηματία
που έστησε το συγκεκριμένο κατάστη-
μα. Ταυτόχρονα, αποδεικνύεται στην
πράξη και αποδοτικό, καθώς διέκρινε
μια ευκαιρία, προετοίμασε κάτι που έχει
σημαντικό βαθμό αποδοχής από το
κοινό που επιθυμεί να προσεταιριστεί,
δίχως να κάνει κάποια έκπτωση στην
τιμολογιακή του πολιτική.
Ελεύθερη οικονομία –θεωρητικά, πά-
ντοτε– έχουμε, οπότε καθείς μπορεί
και επιχειρεί κατά το δοκούν και όπως
θεωρεί πως θα είναι πιο αποδοτικό για
το ταμείο του.
Μια τέτοια αξιόλογη προσπάθεια,
που έχει σκεφτεί και θεμελιώσει με κό-
πο, έξοδα, επιτυχημένο σχεδιασμό και
πολύ μεράκι ο επιχειρηματίας, κινδυ-
νεύει να καταστραφεί ή έστω (στην κα-
λύτερη περίπτωση και το πλέον ιδεατό
σενάριο για την ίδια) να πληγωθεί ση-
μαντικά εκ των έσω.
Συγκεκριμένα, προ ημερών, μεσημέ-
ρι μάλιστα, στο κατάστημα βρίσκονταν
–κυριολεκτικά– δύο τραπέζια. Σε μία
εσωτερική του σάλα, λάμβανε χώρα
ένα παιδικό πάρτι για τα παιδιά των ερ-
γαζομένων μιας επιχείρησης, με αφορ-
μή την έλευση των Χριστουγέννων και
της Πρωτοχρονιάς. Πριν βιαστείτε να
προβείτε σε συμπεράσματα αθωωτι-
κής φύσεως και να δικαιολογήσετε τον
άμεσα εμπλεκόμενο, αποθεώνοντας
ταυτόχρονα την ελάχιστη, όπως απο-
δεικνύεται στην πράξη, προσπάθεια,
σας ενημερώνουμε πως τα παιδάκια
δεν είχαν κάποιου είδους εμπλοκή με
το υπόλοιπο κατάστημα ή το προσωπι-
κό της σάλας. Αυτόνομη λειτουργία, με
ανιματέρ, κλόουν, DJ, ακόμη και επι-
σκέπτη-σεφ! Ναι, ναι, σε παιδικό πάρτι.
«Λεφτά υπάρχουν», όπως ισχυριζόταν
και μια ψυχή και «προφανώς δεν τα
(πολύ)λογίζουμε», συμπληρώνουμε
από την πλευρά μας.
Ξέχασα να σας αναφέρω πως τη σά-
λα εξυπηρετούσαν 3, ναι, τρεις (και
ολογράφως) σερβιτόροι. Σερβιτόρες
για την ακρίβεια. Καθώς η μία εξ αυτών
ήταν πιο καινούργια και έμπαινε στα-
διακά στα… βαθιά, οι άλλες δύο της
έδειχναν τη λειτουργία του μηχανήμα-
τος λήψης της πιστωτικής ή χρεωστικής
κάρτας. Την ίδια στιγμή, στο βάθος, το
ένα τραπέζι επιθυμούσε να πληρώσει
τον λογαριασμό. Μάταια είχε σηκώσει
το χέρι και το κουνούσε πέρα-δώθε
ο πελάτης που είχε αναλάβει να πλη-
ρώσει το σχετικό τίμημα. Αφού πέρα-
σαν 4,5 λεπτά (ναι, δεν διστάζω να σας
αποκαλύψω πως τα χρονομέτρησα),
και αφού είδε κι απόειδε, αποφάσισε
να σηκωθεί και να πάει προς το μέρος
των σερβιτόρων που εξακολουθούσαν
να κοιτάζουν και να συζητούν για το
μηχάνημα για τις κάρτες σαν να βρίσκο-
νταν αντιμέτωπες με το next big thing
της καινοτομίας!
Ο πελάτης ήταν τόσο ευγενικός και
εγκρατής που τις πλησίασε τόσο ώστε
να αντιλαμβάνονται μεν την ύπαρξή
του, αλλά να μην τις… πνίγει η παρου-
σία του. Φευ, αγρόν αγόραζαν.
Αφού περνά ακόμη ένα δίλεπτο
στην… αφάνεια, αποφασίζει να δράσει
ακόμη πιο δραστικά. Πώς; Τους λέει
ευγενικά, σχεδόν χαμηλόφωνα, πως
θέλει να πληρώσει τον λογαριασμό
προτείνοντας την πιστωτική του κάρτα.
Δίχως συγγνώμη ή την έκφραση μιας
στοιχειώδους μεταμέλειας ή απολογίας
για την παντελώς άσκοπη αναμονή του,
η παλαιότερη σερβιτόρα παίρνει την
κάρτα, αλλά με κάποιο μαγικό τρόπο
δεν μπορούσε να περάσει τη συναλ-
λαγή, καθώς δεν γνώριζε επακριβώς τα
βήματα που όφειλε να ακολουθήσει.
n
Εάν υποθέσατε πως τη
λύση τελικά έδωσε ο
ίδιος ο πελάτης ολοκλη-
ρώνοντας step-by-step τη σχετική δια-
δικασία, πέσατε διάνα!
Πώς είπατε; Ο επιχειρηματίας είναι
άμοιρος ευθυνών; Όχι ακριβώς. Κά-
θε άλλο, μάλιστα, θα τολμούσα να
πω! Γιατί, εκείνος είναι που θα πρέπει
εκτός των άλλων, να φροντίσει για το
πλέον σημαντικό περιουσιακό στοιχείο
του, που θα έπρεπε να είναι οι άμε-
σοι συνεργάτες και άνθρωποι που θα
έρχονται σε καθημερινή επαφή με το
πελατειακό κοινό.
Ξέρετε, δίχως εκπαίδευση και επίβλε-
ψη, δύσκολα θα πάει μακριά…
Η… Χύτρα!
H... XYTΡA
81